Εκείνα τα παλιά τα χρόνια που ήμασταν παιδιά, τις καθημερινές οι μαμάδες μας μάς τραβούσαν απ’ το πόδι, για να πάμε σχολείο, ενώ τα Σαββατοκύριακα ξυπνούσαμε από τις 8, για να δούμε κινούμενα σχέδια. Ή για να ακριβολογούμε… για να δούμε παιδικά!
Και ήταν αυτό μια σοφή κίνηση, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε τα παιδιά είναι σοφά και ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Και, ευτυχώς, πολλοί από εμάς (τουλάχιστον εγώ ξέρω πολλούς) συνεχίσαμε να βλέπουμε παιδικά και ως ενήλικες. Ίσως όχι ξυπνώντας τα Σαββατοκύριακα στις 8, αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνεχίσαμε.
Και είναι, λοιπόν, εκεί που κρύβονται τόσες και τόσες μεγάλες αλήθειες, από εκείνες που μαθαίνει κανείς  χωρίς κόπο και χωρίς επιβολή. Ως παιδιά μπορεί να μην τις καταλαβαίνουμε, μας αρέσει όμως πολύ να τις βλέπουμε σ’ αυτό το απλοϊκό, ανάλαφρο, αλλά τόσο ουσιώδες πλαίσιο των παιδικών. Ως ενήλικες τις καταλαβαίνουμε, τις φιλτράρουμε, έχουμε όμως χάσει πολλή από τη σοφία των παιδικών μας χρόνων και δύσκολα τις κάνουμε παντιέρες και  τις υποστηρίζουμε.
Τόσο απλά παρακολουθώντας κανείς το «Ψάχνοντας τον Νέμο», ακούει την Ντόρι (ψάρι με παροδική απώλεια μνήμης και αστείρευτο κέφι) να λέει στον φίλο της – όταν αυτός απογοητεύεται τελείως – «Έλα βρε γρουσούζη… Τι είπαμε ότι κάνουμε στα δύσκολα; Κολυμπάμε… Κολυμπάμε». Το «κολυμπάμε» μάλιστα το λέει τραγουδιστά. Και ύστερα, ο Τιμόν και ο Πούμπα μας προτρέπουν, τραγουδιστά πάντα, με το «Χακούνα Ματάτα» να διώξουμε τις έγνοιες και όπου θέλει ας βγει. Από την άλλη πλευρά ο Όλαφ, νεόκοπος χιονάνθρωπος στο «Ψυχρά και Ανάποδα» είναι τόσο αισιόδοξος, και ας φαίνεται αφελής, που είναι ο μόνος χιονάνθρωπος που λαχταρά το καλοκαίρι και αγαπάει πολύ τη δημιουργό του, την Έλσα. Ακόμη και όταν μαθαίνει πως το καλοκαίρι – που είναι απαραίτητο να έρθει για να γλιτώσει η Έλσα –  θα είναι το τέλος του, δεν «κωλώνει». Λέει πως «Για μερικούς ανθρώπους αξίζει να λιώσεις». Και εκείνο το «Γουστάρω να χορεύω» της Μαδαγασκάρης; Ξεσηκωτικό και απαραίτητο, χωρίς σοβαροφάνειες. Και τόσα μα τόσα άλλα, που δεν μου φτάνουν σελίδες ολόκληρες για να τα γράψω και να τα περιγράψω.
Και ενώ όλα αυτά τα βλέπουμε και μας αρέσουν και με στοιχειώδη λογική μπορούμε να καταλάβουμε την ουσία τους, κάτι είναι που μας κατατρώει και μας κάνει να τα βάζουμε στην άκρη του μυαλού μας ή να τα υποτιμούμε γιατί είναι παιδικά. Αυτό και αν είναι αφέλεια! Συνήθως στα δύσκολα γκρινιάζουμε και πελαγώνουμε και τα παρατάμε. Πάντως δεν κολυμπάμε. Και εκείνες τις έγνοιες δεν τις διώχνουμε ποτέ και τις αφήνουμε να μας πατρονάρουν. Και σπάνια – ίσως μία ή καμιά φορά στη ζωή μας – λιώνουμε για κάποιον, γιατί είναι ο μικρόκοσμός μας που δεν μας το επιτρέπει. Και διστάζουμε να δείξουμε ότι είμαστε αισιόδοξοι, μην μας πουν αφελείς. Και όταν γουστάρουμε να χορέψουμε είμαστε κουρασμένοι ή δεν ξέρουμε καλά τα βήματα ή δεν έχουμε πιει αρκετά.
Είδα τον τελευταίο καιρό μια φιλότιμη προσπάθεια φίλων και γνωστών στο facebook να γεμίσουν τη σελίδα με φωτογραφίες από ήρωες κινουμένων σχεδίων για να καταπολεμήσουν την ασχήμια αυτού του κόσμου. Δυστυχώς, όμως, όταν βγούμε από το facebook, η Έλσα θα είναι άνεργη, άστεγη και πεινασμένη. Η Άριελ θα έχει πέσει θύμα bullying και θα έχει σκεφτεί να δώσει τέλος στη ζωή της. Τα Στρουμφάκια θα έχουν προσηλυτιστεί από κάποια νεοναζιστική ομάδα και θα πράττουν ανάλογα. Και ο Νέμο θα κολυμπάει ανάμεσα σε πτώματα προσφύγων. Σ’ αυτόν τον κόσμο που τίποτα δεν φρόντισε να κρατήσει απ’ τη μαγεία και από τη σοφία των παιδικών μας χρόνων.

Στέλλα Αναστασοπούλου