Μαίρη… merry christmas!

Μαίρη… merry christmas!

ερχονται τα Χριστούγεννα! Αργά, νωθρά και νωχελικά αλλά πάντως, έρχονται. Και όπως κάθε τέτοια περίοδο, αρχίζει πάλι ένας αέναος αγώνας, μια μάχη να φορέσουμε την ευτυχία. Άλλο που δαύτη εμφανίζεται για πολλοστή φορά, τσαλακωμένη στην κρεμάστρα πλάι στα χειμερινά αποκαΐδια της χρονιάς που φτάνει στο τέλος της.

Γράφει η Μαριλένα Μπουμπάρη, νηπιαγωγός
Γράφει η Μαριλένα Μπουμπάρη, νηπιαγωγός

Κι όπως κάθε τέτοια περίοδο, θυμάμαι τη θεία Μαίρη. Κοτσονάτη από τα πρώτα της κιόλας «άντα», τίποτε ποτέ δεν τολμούσε να της χαλάσει το κέφι. Προσκεκλημένοι όλοι στο σπιτικό της, αντικρίζαμε τη λάμψη των ημερών πριν ακόμα εισέλθουμε. Τα φορέματά της άστραφταν πάντοτε λίγο λιγότερο από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που δεκαετίες ολόκληρες έστηνε μπροστά στον μισοφαγωμένο τοίχο στο πλάι του καθιστικού. Γι’ αυτό άλλωστε και το δέντρο έμενε εκεί περίπου τρεις μήνες· έπειτα ανέβαινε στη σοφίτα, ολοστόλιστο όπως ήταν «για του χρόνου», όπως έλεγε η θεία Μαίρη και ξεσπούσε σ’ ένα αντιαισθητικό γέλωτα.

Κουβαλώντας πια μισό αιώνα και κάτι στις δύσκαμπτες πλάτες της, καυχιόταν για τη νεανική επιδερμίδα της, σαν κανείς να μην ήξερε για τις ενέσεις που τακτικά γέμιζε στα ζυγωματικά της. Ποιος νοιαζόταν τάχα; Τι κι αν η επιδερμίδα της έμοιαζε με σφουγγάρι. Μονάχη της πλάγιαζε, μονάχη της ξυπνούσε. Από επιλογή της δήθεν. Έτσι κι αλλιώς πότε της δεν έδειχνε ιδιαίτερα όμορφη.

promoNANTIAΚάθε τέτοια γιορτινή μέρα λοιπόν, η θεία Μαίρη έσβηνε τη μοναξιά της και μας πρόσφερε χίλια δυο καλούδια. Με τον ίδιο κιτς στολισμό στο σπίτι της (αλλά και στο κορμί της) γιόρταζε κάθε Χριστούγεννα σαν να ‘ταν τα τελευταία. Μ’ ένα μπουκάλι φθηνής σαμπάνιας στα χέρια. «Τα Χριστούγεννα είναι μέσα μας» φώναζε, «είναι μέσα μου!». «Είμαι η Μαίρη… η merry christmas»!

Η αλήθεια είναι πως μας έκανε όλους να διασκεδάζουμε με τα…  χάλια της! Ήταν όμως η μόνη που μάζευε το κουράγιο της, έσκαβε βαθιά στη ντουλάπα, έβρισκε και φορούσε την ευτυχία της μέσα σ’ όλη τη δυστυχία της. Πολλές φορές μάλιστα καθόταν και την έραβε μερόνυχτα· τη φορούσε για όλους μας, όλους εμάς που βγάζαμε απλώς την υποχρέωση των γιορτών στο σπίτι της θείας Μαίρης, φορώντας την πρόχειρη μιζέρια μας.

«Δεν πρέπει να ‘ναι έτσι οι άνθρωποι καρδιά μου. Μικρόψυχοι και τιποτένιοι. Πόσο μάλλον τα Χριστούγεννα!» μου ‘λεγε εκεί στα κρυφά όσο προσπαθούσε να ξεκλέψει ένα ακόμα ποτήρι λευκού οίνου από τον πάγκο της κουζίνας.

promodimitraΜα τι τα θες! Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Μικροί κι ασήμαντοι. Κι όμως νιώθουμε μεγάλοι και τρανοί. Κι αυτός ο όγκος της υπεροψίας μας γρήγορα μεγεθύνεται σαν τα βάζουμε με τη μοναξιά μας. Εύκολα πνίγουμε τα λάθη μας στα πάθη του άλλου. Πολύ γρήγορα καταδικάζουμε την ευτυχία, θαρρώντας πως όλα τα βάσανα του κόσμου ήρθαν και κάθισαν επάνω μας. Μόνο επάνω μας. Θέλει κουράγιο πια να δείχνεις χαρούμενος…

Δυστυχώς η θεία Μαίρη δεν υπάρχει πια. Ίσως μάλιστα να μην υπήρξε ποτέ. Ίσως να αποφάσισα να τη γεννήσω στο μυαλό για σήμερα μόνο. Γιατί ίσως σήμερα να την είχαμε μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ.

Χαμογέλα, λοιπόν! Για λίγο μόνο. Τραγούδα. Για τώρα μόνο. Αγάπα. Για μια στιγμή μόνο. Είναι Χριστούγεννα και όπως η θεία Μαίρη θα ‘λεγε: «Τα Χριστούγεννα είναι μέσα μας! Μαίρη… Merry Christmas λοιπόν!»…

 

Leave a Reply

Your email address will not be published.