Της Στέλλας – Αντιγόνης Τσαγγοπούλου, δημοσιογράφου

Γεννήθηκα γυναίκα. Έχω βιολογική ταυτότητα. Γένους θηλυκού, έγραφε στο χαρτί. Ψυχικά όμως παλεύω. Παλεύω, μέρα με την μέρα, να σταθώ  ανάμεσα σε κοινωνικούς ρόλους κόντρα, ενίοτε, δέσμια των χαρακτηριστικών μου. Άνδρας και γυναίκα μαζί.  Ρόλοι σκληροί. Μητέρα μέσα στο σπίτι, εργαζόμενη στην κοινωνία των αρπακτικών. Σε μια προσπάθεια να αποδεσμευτώ από την βιολογική μου αναφορά. Να ακουστώ, να μοιραστώ, να παραδώσω έργο και να εκφραστώ μέσα από την τέχνη μου, την δουλειά μου, μέσα από την ίδια την ύπαρξη μου. Γιατί τίποτε δεν είναι δεδομένο, καλή μου γυναίκα. Και αν κατάφερα να ακουστώ είναι γιατί κάποιες γυναίκες το πάλεψαν.

Είμαι και εγώ ένα άτομο, υλικά, ψυχολογικά και πολιτισμικά υπαρκτό, γεμάτο ζωή και πάθη. Είμαι; Από την άλλη, είμαι μήπως αυτή η γυναίκα  είδωλο, αυτός ο μύθος που στήνεται και αναπαράγεται εδώ και χρόνια για να ευχαριστεί τα μάτια του κόσμου; Είμαι η διάφανη εικόνα που χτίζει και ξαναχτίζει η βιομηχανία του θεάματος ; Είμαι αυτό το κομμάτι σάρκα, το αντικείμενο πόθου, που με επιδεικτικό ερωτισμό προσδιορίζεται ως  – θηλυκό –  προς κατανάλωση; Που κυνηγά με μανία την τέλεια εικόνα μπας και γίνει ποθητή και δώσει νόημα στη ζωή της; Μήπως πάλι, έμαθα πρώτα πως θα γίνομαι η τέλεια αναπαράσταση αυτού του εμπορεύματος και κάπου στην πορεία έχασα το νόημα; Το μασκάρεμα και ο καλλωπισμός ανήκουν στη γυναίκα, δηλώνουν ψυχαναλυτές. Μου ανήκουν, σου ανήκουν, μας ανήκουν. Αντιστοιχούν στην ενδόμυχη επιθυμία να μοιραστείς την επιθυμία του άνδρα.  Όταν όμως  φτάνεις να θυσιάζεις κομμάτια από σένα και να υποβιβάζεις το είναι σου στην ιδιότητα της θηλυκότητας, τότε μάλλον το παιχνίδι χάνεται και εσύ δεν το έχεις πάρει χαμπάρι. «Πρέπει να γίνω γυναίκα…! ». «Είναι η τέλεια γυναίκα!». «Φέρσου σαν γυναίκα!». «Τι περιμένεις από μια γυναίκα;». Ποια είναι όμως αυτή η γυναίκα.

Γυναίκα επώνυμη. Γυναίκα ανώνυμη. Γυναίκα χειραφετημένη, γυναίκα επιστήμονας και πολιτικός, ανεξάρτητη και δυναμική, αλλά και γυναίκα υποδουλωμένη πνευματικά, ψυχολογικά και σωματικά. Άλλοτε από επιλογή, και άλλοτε γιατί δεν υπήρξε άλλη επιλογή. Γυναίκα που υπηρετεί με σθένος και αφοσίωση την επιστήμη που διάλεξε, γυναίκα  θεατής, που παραιτήθηκε πριν μάθει τα όρια και την δύναμη που κρύβει. Πυκνή σιωπή και μεγάλη δόξα. Κι όμως, χωράνε μαζί στην ιστορία της. Γυναίκα του κόσμου, ένα κράμα γεμάτο αντιφάσεις. Γυναίκα μέσα και έξω από το σπίτι. Πάντα όμως γυναίκα. Και, σχεδόν, πάντα «κάτι διαφορετικό από τον άνδρα».  Παραγωγός, μητέρα φύση και συνάμα τόπος ανδρικής επιθυμίας και υποδούλωσης. Περνάνε οι εποχές, αλλάζει πρόσωπο και θέση στην κοινωνία, όμως παραμένει η ίδια γυναίκα στην ψυχή. Ένας μύθος που αλλάζει καλούπι. Από την Αρχαία Ελλάδα και Αίγυπτο, το Βυζάντιο, τον Σκοταδισμό και την Αναγέννηση, από την Δύση στην Ανατολή, από το θέαμα ως την πραγματική ζωή.  Βλέπεις, ο κόσμος γύρω μας δεν είναι συνεχής και ακύμαντος. Η ιστορία του ανθρώπου είναι γεμάτη ρήγματα, και μέσα σε αυτή την ιστορία η γυναίκα υποχρεώθηκε για πολλά χρόνια να έχει τη γλώσσα της έλλειψης και τη θέση της κοινωνικής και ιστορικής απουσίας. Της φοράνε μπούρκα, αλλά της δίνουν να κρατάει στο πλάι μια τσάντα χιλιάδων ευρώ. Και εκείνη σιωπά γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Ενίοτε δε καμαρώνει γιατί νιώθει ότι έχει ότι της αξίζει.  Από την άλλη, βλέπεις και τον φόβο στα μάτια της. Μάτια τόσο εκφραστικά. Σε στοιχειώνουν μέσα στο πλήθος.  Και είναι τα  μόνα που μπορεί να εκθέσει δημόσια. Την βλέπεις να περπατάει δίπλα σε γυναίκες που από την υπερβολή τους να γίνουν αποδεκτές και ποθητές, φαντάζουν απελπισμένες και παραμορφωμένες, και κάπου εκεί αναρωτιέσαι για το ποια είναι όντος η ελεύθερη. Μήπως καμία τους ;

Αυτή είναι.  Την μασκάρεψαν,  την εκθείασαν, την ακρωτηρίασαν, της πέταξαν βιτριόλι,  της πήραν και της έδωσαν. Διεκδίκησε όμως. Σθεναρά. Και έτσι,  σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη σε εκείνην. 8 Μαρτίου. Παγκόσμια ημέρα για τον εορτασμό της γυναίκας.  Ύψωσε ανάστημα, πολεμήθηκε, ξαναέπεσε, ξανασηκώθηκε, βιάστηκε ψυχικά και σωματικά, διέπρεψε, έγινε άνδρας και γυναίκα, σπουδαία επιστήμονας, μοιράστηκε οράματα και αξίες.  Η ίδια γυναίκα, που άλλοτε μεγαλουργεί και παραδειγματίζει, ανθίζει όπως το  περίφημο «λουλούδι της ερήμου», άλλοτε απαξιώνει μόνη της τον εαυτό της, άλλοτε απαξιώνεται.

Εμπορευματοποιήθηκε βέβαια και αυτή  η γιορτή σε ένα ποσοστό. Ας είναι, σκέψου. Δεν είναι μονάχα τα δώρα και τα λουλούδια.  Μια καλή  αφορμή να σκαλίσεις την συνείδηση σου και να δεις ποια γυναίκα είσαι, τελικά. Αυτό θα έπρεπε να είναι.  Πάλεψες, παραιτήθηκες, υπερέβαλες μήπως; Από την άλλη εσύ που διαβάζεις τούτες τις σειρές, ποια γυναίκα έχεις δίπλα σου; Και γιατί ακόμη και σήμερα να την αντιμετωπίζουν  μόνο με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο; Υπαρξιακά ερωτήματα, χιλιάδες. Ψάξε λίγο πιο βαθιά, και κάπου εκεί ίσως βρεις την απάντηση. Σου την χρωστάς. Μας την χρωστάμε.

Υ.Γ.: Χρόνια πολλά γυναίκα!