Οικολογία μέσα από το παιχνίδι

Οικολογία μέσα από το παιχνίδι

Ανακύκλωση, κλιματική αλλαγή, απειλούμενα είδη… Βασικοί όροι της οικολογίας έχουν μπει πλέον στο λεξιλόγιο των μικρών παιδιών χάρη στα προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης των σχολείων. Η πρόκληση για τον εκπαιδευτικό βέβαια είναι διπλή: σε πρώτη φάση, πώς θα κεντρίσει το ενδιαφέρον των παιδιών. Σε δεύτερη φάση, πώς μέσα από ένα περιβαλλοντικό πρόγραμμα θα πετύχει να αλλάξει νοοτροπίες και λανθασμένες συμπεριφορές.

Η Ελλάδα θεσμοθέτησε την περιβαλλοντική εκπαίδευση το 1991. Τα περιβαλλοντικά προγράμματα έρχονται με την εθελοντική συμμετοχή του εκπαιδευτικού να συμπληρώσουν τη γνώση που παρέχουν μαθήματα όπως η Μελέτη Περιβάλλοντος. Πώς προσεγγίζει το θέμα του ο δάσκαλος; «Υπάρχουν αρκετοί τρόποι», εξηγεί ο κ. Αντώνης Αντωνίου, υπεύθυνος σχολικών δραστηριοτήτων στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στη Μαγνησία. «Συνήθως η προσέγγιση γίνεται μέσα από ένα τοπικού ενδιαφέροντος θέμα, λ.χ. στην περιοχή μας η λίμνη Κάρλα. Ο στόχος είναι να κερδίσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών με αφετηρία ένα κοντινό τους ζήτημα. Μέσα από το πρόγραμμα το θέμα αναλύεται, οι μαθητές χωρίζονται σε ομάδες και ασχολούνται με πτυχές του, οργανώνουν συναντήσεις και παρουσιάσεις. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος μπορούν να προστεθούν επισκέψεις στο πεδίο ή σε κέντρα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια».

«Προσεγγίζουμε το θέμα μας μέσα από τη δράση και το παιχνίδι. Για παράδειγμα, φυτεύω, υιοθετώ το πάρκο της γειτονιάς μου, παίζω και ανακαλύπτω τη σημασία του. Η επιλογή ενός τοπικού θέματος είναι απαραίτητη γιατί τα παιδιά έχουν τον έλεγχο και μπορούν να δουν το αποτέλεσμα», εξηγεί η κ. Ελένη Σβορώνου, υπεύθυνη περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στην οργάνωση WWF Ελλάς.

Οι μαθητές του Δημοτικού δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για τα περιβαλλοντικά ζητήματα. «Οι παρουσιάσεις που γίνονται στο τέλος της χρονιάς είναι καταπληκτικές. Δεν φαντάζεστε την ευφυΐα και την πρωτοτυπία τους», λέει ο κ. Αντωνίου. «Μακάρι να έφθαναν οι εργασίες τους στους αρμόδιους, ώστε να αισθανθούν οι μαθητές ότι η παρέμβασή τους, η ανάδειξη ενός προβλήματος έχει μια κάποια ανταπόκριση από την πολιτεία, ότι συμβάλλει σε κάτι».

Το βασικό ζητούμενο, όμως, για τον εκπαιδευτικό είναι μέσω των προγραμμάτων αυτών να βελτιώσει καθημερινές συμπεριφορές, να αλλάξει νοοτροπίες δεκαετιών. «Ολοι όσοι ασχολούμαστε με την περιβαλλοντική εκπαίδευση κάνουμε αυτό το ερώτημα: γιατί δεν αλλάζει η κοινωνία, μετά από τόσα χρόνια περιβαλλοντικής εκπαίδευσης;» λέει η κ. Σβορώνου. «Το παιδί δεν μπορεί να αλλάξει μόνο μέσα από το όποιο περιβαλλοντικό πρόγραμμα. Η εκπαίδευση που του παρέχει η οικογένεια και η κοινωνία είναι πιο ισχυρή. Παρ’ όλα αυτά όμως δεν είμαι απαισιόδοξη. Οποιο Δημοτικό και να επισκεφθείς, τα παιδιά πλέον γνωρίζουν έννοιες όπως η κλιματική αλλαγή, η αειφορία, ο υγρότοπος, τα απειλούμενα είδη. Επιπλέον βλέπουμε την αλλαγή σε πολλά καθημερινά ζητήματα, όπως στην ανακύκλωση. Αυτό που είναι εξαιρετικά δύσκολο είναι η αλλαγή των καταναλωτικών συνηθειών, που είναι και το αντικείμενο του προγράμματος «Καλύτερη Ζωή» του WWF. Πώς θα κάνουμε καταναλωτικές επιλογές φιλικές προς το περιβάλλον, την υγεία και την τσέπη μας. Εκεί έχουμε ως κοινωνία πολύ δρόμο να διανύσουμε».

Πηγή: kathimerini.gr

 

 

Leave a Reply

Your email address will not be published.