Η επιχείρηση του ρεπουμπλικανικού κόμματος να αντιμετωπίσει τον Ντόναλτ Τραμπ σαν έναν φυσιολογικό υποψήφιο θα ήταν απλά γελοία εάν δεν ήταν επικίνδυνη, γράφει ο Robert Kagan στην Washington Post.

Το φαινόμενο Τραμπ, δεν έχει να κάνει τίποτα με την πολιτική ή την ιδεολογία, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το ρεπουμπλικανικό κόμμα, αλλά με τον ιστορικό του ρόλο ως εκκολαπτήριο και απειλή για τη Δημοκρατία.

Ο Τραμπ έχει ξεπεράσει το κόμμα που τον παρήγαγε. Επειδή το κόμμα δεν έχει δώσει αμέσως και πλήρως τη στήριξή του στο πρόσωπο του υποψηφίου, ο αυξανόμενος αριθμός των οπαδών του δεν ενδιαφέρονται πλέον για το κόμμα. Η στήριξή τους αφορά το πρόσωπο του Τραμπ και όχι το κόμμα.

Αλλά γιατί οι Αμερικανοί υποστηρίζουν τον Τραμπ. Δεν τον στηρίζουν για τις προτάσεις του γιατί αυτές αλλάζουν καθημερινά. Αυτό που προσφέρει είναι μία συμπεριφορά μία αύρα σκληρού, έχει παράξει μία έλλειψη σεβασμού για την δημοκρατική κουλτούρα και οι υποστηριχτές του πιστεύουν ότι η Αμερική είναι αδύναμη και ανίκανη. Οι αντιφάσεις του έχουν ένα κοινό. Προκαλούν και παίζουν με τα συναισθήματα δυσαρέσκειας και περιφρόνησης, ανακατεμένα με κομμάτια από φόβο, μίσος και θυμό.

Ο δημόσιος λόγος του συνίσταται σε επιθέσεις ή γελοιοποίηση μιας μεγάλης μερίδας των «άλλων», μουσουλμάνων, Κινέζων, Μεξικανών, Ευρωπαίων, Αράβων, μεταναστών και προσφύγων που τους σκιαγραφεί ως απειλή ή ως αντικείμενα χλευασμού.

Στο πρόγραμμά του, ένα υπάρχει κάτι τέτοιο, κυριαρχούν οι υποσχέσεις για αποκλεισμό, απέλαση των «άλλων» που θα τους κάνει είτε να το πληρώσουν είτε να το βουλώσουν.

Αυτός ο «σκληρός τύπος που γίνεται έξω φρενών  έχει αποκτήσει ένα μεγάλο και ενθουσιώδες κοινό που έχει πιθανώς εκπλήξει και τον ίδιο. Το φαινόμενο που έχει δημιουργήσει είναι ήδη κάτι μεγαλύτερο από αυτόν και ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Το φαινόμενο έχει εμφανιστεί και σε άλλες χώρες και λέγεται φασισμός. Τα φασιστικά κινήματα δεν είχαν συνεκτική ιδεολογία, ούτε συγκεκριμένες θέσεις και λύσεις για την κοινωνία. Ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν ένα συνονθύλευμα αντιφάσεων και ο φασισμός στηρίχθηκε στα «αντί». Αντι- δημοκρατικός, αντί Μαρξιστικός, αντί καπιταλιστικός και κατά των ελευθεριών. Ο φασισμός δεν στηρίχθηκε στις πολιτικές αλλά στον ισχυρό ηγέτη που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανοδική πορεία το έθνος και θα μπορούσε να διορθώσει όλα τα προβλήματα χωρίς να είναι απαραίτητο να εξηγήσει πως.

Αυτό που οι υποστηρικτές του Τραμπ δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν είναι ότι εάν ο Τραμπ βρεθεί στην εξουσία θα βρεθεί χωρίς το κόμμα, θα μπει με καταπέλτη στον Λευκό Οίκο με ένα τσούρμο υποστηρικτών αφοσιωμένων  μόνο σε αυτόν. Αν κερδίσει είναι πιθανό ότι οι λεγεώνες του θα συμπεριλάβουν την πλειοψηφία του έθνους. Φανταστείτε τη δύναμή του.  θα έχει υπό τον απόλυτο έλεγχό του, και τις τεράστιες δυνάμεις της αμερικανικής προεδρίας στην εντολή του: το Υπουργείο Δικαιοσύνης, το FBI, τις μυστικές υπηρεσίες, τον στρατό. Ποιος θα τολμούσε να του αντιταχθεί στη συνέχεια;

Κάπως έτσι καταλήγει ο αρθρογράφος έρχεται ο φασισμός στις ΗΠΑ. Όχι με μπότες και ναζιστικούς χαιρετισμούς, αν και υπήρξαν και αυτά, αλλά με ένα γυρολόγο των τηλεοράσεων, έναν κάλπικο δισεκατομμυριούχο, έναν εγωπαθή, που αξιοποιεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την ανασφάλεια και με ένα ολόκληρο κόμμα να σέρνεται πίσω του.

Πηγή: Washington Post

  ΗΠΑ, Τραμπ, φασισμός, φασισμός Τραμπ