Ήταν τα φτερουγίσματα καταμεσής της κοιλιάς, ήταν τα αστράκια σε σχήμα άψογης καρδιάς, ήταν τα λόγια-θυμάσαι(;) της γιαγιάς!

Ήταν όλα εκεί για να σου μαρτυρήσουν εκείνο το απόλυτο συναίσθημα. Το (συν)αίσθημα του έρωτα.

Και ήταν οι περίπατοι όμορφοι πολύ, ήταν οι νύχτες βουτηγμένες στη σιωπή. Ήταν όλα εκείνα που θα μπορούσες να ‘χεις ζήσει μόνο σε μια στιγμή. Και όλα τους συνυφασμένα σε μία άτακτη ροπή.

Τα μάτια να χάνονται σε μια όψη ονειρική, τα δάχτυλα να περνούν απ’ τα μαλλιά και κάθε άγγιγμα να ελαφρύνει την καρδιά.

Μα ξάφνου, να! Δαίμονες θέρισαν τα στάχυα της καρδιάς. Σύννεφα σκέπασαν τη σκόνη της νυχτιάς. Και ο έρωτας…χάθηκε με μιας!

-Που πάει αλήθεια ο έρωτας όταν φεύγει;

Εδώ, εκεί, παραπέρα. Πάει σε μέρη σκοτεινά, κουλουριάζεται σε χέρια δανεικά, τρυπώνει σε ξένες αγκαλιές και ορκίζεται να ζει παντοτινά.

Χαρίζεται εύκολα ξανά, μοιράζει λόγια ιδανικά.

Μα ψέματα λέει ξανά!

Γιατί ο έρωτας δεν είναι μονάχα μια αγκαλιά. Ο έρωτας ξελογιάζεται και κάνει λάθη πολλά.

Φοβάται και φεύγει βιαστικά όταν τα βλέφαρα δει να κοιτούν λοξά. Ο έρωτας δε συμβιβάζεται με μια ματιά, δεν ικετεύει για μια νυχτιά.

Κι ο έρωτας πονάει και αποχωρεί πάντοτε τσακισμένος μα με το κεφάλι ψηλά. Δε μισεί, δε φθονεί, μήτε απαιτεί.

Όταν πια δεν χωρά, μαζεύει τα μπογαλάκια του και ψάχνει χέρια αλλοτινά. Κουρνιάζει σε γνώριμο στέκι μα ο νους του όλο πίσω τρέχει.

Και ξενιτεύεται στα λαγκάδια και στα βουνά. Κάνει χιλιόμετρα πολλά, αλλάζει πόλεις και χωριά. Φεύγει σε ξένους τόπους, εκεί όπου δεν τον αναγνωρίζουν πια.

Ντύνει τον εαυτό του με ρούχα λαμπερά και πλάθει τάχα νέα όνειρα, τρελά.

Κι ο έρωτας να ξέρεις, δε συγχωρεί. Μονάχα η αγάπη τούτο το μπορεί. Μα οι δυο τους δεν τα βρίσκουν πάντοτε σωστά. Και τότε ξεσπάει πυρκαγιά!

Κι εκείνη μένει για να φυλάει τα χλωρά. Σώζει μικρά κομμάτια καθαρά. Ξεψαχνίζει μες την καρβουνιά και σπέρνει δυο λόγια τρυφερά.

Γιατί η αγάπη μοιράζεται, και βάνει στην αγκάλη της πολλούς. Τρέφει τους πόνους τους φριχτούς.

Εκείνος όμως,  δεν μπορεί. Μονάχα τώρα αποχωρεί. Φεύγει όσο είναι καιρός.

Τρέχει για να μη λυγίσει. Περιμαζεύει ό,τι ανέγγιχτο έμεινε και ψάχνει μέρος το κουφάρι του να αφήσει.

Γιατί ο έρωτας, δεν αντέχει πολύ πόνο, καρδιά μου!

Κι αν πολύ κοπιάσει, κοιμάται βαθιά. Δεν ψάχνει πλέον αγκαλιά. Αρκείται να ζει με δυο βλέφαρα σφραγισμένα σφιχτά που πάντα σκέφτονται μια μόνο ματιά.

“Που πάει τελικά ο έρωτας όταν φεύγει;” αναρωτήθηκα κάποτε κρυφά.

“Μα ας μη λέμε πάλι τα ίδια! Πάει, χάνεται… στα τσακίδια!”

Μπουμπάρη Μαριλένα