Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος μίλησε για τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος ήταν ο πατέρας της βασιλευούσης, ο πατέρας της οικουμένης, ο πατέρας των ανθρώπων, ο πατέρας του λαού, αλλά και ο πατέρας της ελευθερίας, αφού έβγαλε την Εκκλησία από τους διωγμούς.

Και συνέχισε ο κ. Σεραφείμ μεταφέροντας τι έγραψαν γι΄αυτόν οι ιστορικοί, ακόμα και οι εχθροί του. Τον Άγιο Κωνσταντίνο χαρακτήριζε, γράφει ο ιστορικός, το πάθος του για την ειρήνη, η στέρεη αποφασιστικότητα, η γλυκύτητα της ιδιοσυγκρασίας του, η μεγάλη δημοτικότητά του, η γενναιοδωρία του, η αγάπη του για τις καλές τέχνες, τις σπουδές και τις μελέτες, αλλά και τα πνευματικά του και σωματικά προσόντα. Ανεγνώριζαν την αξία του ακόμα κι αυτοί που τον μισούσαν.

Και συνέχισε ο Επίσκοπος της Εκκλησίας της Καστοριάς, μεταφέροντας τα γραπτά κείμενα των ιστορικών της εποχής του Μεγάλου Αυτοκράτορος Αγίου Κωνσταντίνου, πως ένα επιπλέον χαρακτηριστικό της ζωής του Αγίου είναι, ότι επί της δικής του αυτοκρατορίας τελείωσε η περίοδος του αυτοκράτορος – Θεού, σταμάτησε η θεοποίηση του αυτοκράτορος, αφού ένας είναι ο αληθινός Θεός. Ο ίδιος θεωρούσε, άλλωστε, τον εαυτό του δούλο του Θεού.

Και σημειώνουν οι ιστορικοί πως ο Άγιος Κωνσταντίνος, επίσης, ήταν ο άνθρωπος της προσευχής και στο παλάτι του είχε παρεκκλήσιο για την καθημερινή του επικοινωνία με τον Θεό.

Και κατέληξε ο Σεβασμιώτατος θέτοντας κάποια ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολήσει όλους. Έχουμε εμείς αυτή την πνευματική ποιότητα ζωής που είχε ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος; Μελετούμε την Αγία Γραφή; Ξέρουμε την ιστορία μας; Τα παιδιά μας γνωρίζουν τους αγώνες των ηρώων μας; Εμείς σήμερα προσευχόμαστε; Δυστυχώς επιλέξαμε να πορευθούμε το δρόμο της αθεΐας και της απιστίας.

Τέλος, ευχήθηκε οι πρεσβείες του Αγίου Κωνσταντίνου και της μητρός του Αγίας Ελένης, να είναι δραστικότατες στο θρόνο του Θεού, ιδιαίτερα για την Πατρίδα μας, τις δύσκολες αυτές ώρες που διανύει, ώστε να μας διακρίνει το πνεύμα της ενότητος, της ομοψυχίας, της αγάπης και της χάριτος του Θεού.