Αμαρτωλοί στους παραδείσιους προθαλάμους

       θριαμβευτές ανέρχοντ΄αίροντας σταυρούς.

       Σε τέτοια ύψη αναμάρτητοι δεν φτάνουν,

       δεν έχουν σθένος να πετάξουν, καθηλωμένοι

       έτσι όπως τρέμουν στα κελιά τών ιδρυμάτων,

       στα καθαρά μεταξοσέντονα με τα νεκρά παγόνια,

       με τις νεκρές , ημιτελείς τους ονειρώξεις.

       Ξέρω τι λέω . Είμαι ο φύλακας τών διοδίων.

       Τών υπερβάσεων ελέγχω τα φορτία, μετρώ το βάθος

       τών τετρημένων πίθων, το πάθος τών Δαναΐδων,

       τους υμνογράφους που περνούν με κόκκινο

       και την απόγνωση τών γλάρων και τών πελαργών.

       Αιχμαλωτίζω κεραυνούς μες στο μικρό καντήλι

       και ρίχνω κέρματα φωτιάς στην μηχανή τού Χρόνου.

       Σε τέτοια ύψη αναμάρτητοι δεν φτάνουν.

       Αμαρτωλοί κοσμούν τις τάξεις τών Αγίων.

       Ξέρω τι λέω . Είμαι ο φύλακας τών διοδίων.

       Εκ γενετής τυφλός έμαθα να διαβάζω

       την μελωδία τής σιωπής στο θρόϊσμα τής Αλήθειας.

(ποίημα τής υπό έκδοσιν συλλογής «Ρανίδες ύδατος κι αίματος» )