Όχι, όχι το παιδί που κατοικεί μέσα σου. Αυτό πάει, έφυγε πια. Κι είναι θαρρώ αργά να μαζέψεις όλη τη χαμένη σου αθωότητα απ΄το διάβα της ζωής. Να θυμάσαι ωστόσο το παιδί. Το δικό σου το παιδί. Το παιδί του Νικόλα και της Σοφούλας από τη Σαλονίκη. Το παιδί της Αζίρα και του Καρίμ απ’ το Ισραήλ. Το παιδί της Βασιλικής από τα Λιόσια . Το παιδί του Μουζά από το Λίβανο.

Το παιδί…

Το παιδί των άλλων. Αυτό που δε γνώρισες, μήτε θα γνωρίσεις. Αυτό που τσάκισε τα ποδάρια του σε αλέες και ασφάλτους, δίχως να ξέρει το γιατί. Το παιδί με τα κατάκοπα μάτια, που φόρεσε δυο χαραγματιές ευτυχίας στο πλάι από τα χείλη σαν έπιασε επιτέλους το μολύβι. Το παιδί που ψάχνει πρόσωπα γνώριμα κι αφτιά δεκτικά να περιγράψει την πρώτη του μέρα στο σχολειό. Το παιδί που θα παλέψει να γράψει το Α και το Β σου. Κι έπειτα να το συντάξει, να το συνταιριάσει, να το γράψει σ’ ένα τεφτέρι και να πλάσει τα δικά του όνειρα.

Το παιδί που ίσως βρίσει και χτυπήσει. Το παιδί που ίσως κακολογηθεί και χτυπηθεί. Το παιδί που δε σου χρωστάει τίποτα και για τίποτα δε φταίει.

Να θυμάσαι το παιδί κανενός και το παιδί όλων.

Να θυμάσαι άνθρωπε, πως όλα τα «όχι» που όρθωσες μπρος σε μάτια παιδικά, εμπρός σου θα τα βρεις. Να θυμάσαι πως όποιες σκέψεις άδικες έκαμες, σαν λεκές στο παντελόνι σου θα μείνουν κι ας τις κρύβεις τώρα επιμελώς. Να θυμάσαι τελικά, πως κανένας με τη συνείδηση του δεν τα ΄βαλε.

Κι αν νιώθεις ήδη εξαντλημένος πολύ από την ίδια σου τη ζωή, αναλογίσου για μια τόση δα στιγμή,

τι να σκέφτεται τώρα το παιδί…

www.exostispress.gr