Της Ιωάννας Αντωνιάδου

Από μικρή που με θυμάμαι ζούσα περικυκλωμένη από το πέπλο του θαυμασμού.
Ήμουν η γνωστή Brygida, το αηδόνι της γαλλικής συνοικίας του Saint-Germain des-Prés , που δεν άργησε να φτάσει και στη σκηνή της Rive Gauche.
Στα 44 πλέον και η αναγνώριση του κόσμου με έκανε να νικάω όλους τους φόβους μου. Εδώ και 26 χρόνια στον ίδιο γνώριμο χώρο, το ίδιο δρύινο  δάπεδο, οι ίδιες βαριές κόκκινες κουρτίνες, τα κόκκινα βελούδινα καθίσματα. Τόσο ίδια, τόσο γνώριμα, αλλά και τόσο αγαπημένα.  Όλα αυτά… εγώ η Brygida!
Άλλη μια νύχτα φόρεσα το στενό φόρεμα, όλο παγέτες, το μαλλί χτενισμένο στην γνωστή κόμμωση αλλά Brygida, μαύρα μαλλιά σε αυστηρό κότσο και μια αφέλεια στην αριστερή πλευρά να χαϊδεύει την ελιά ψιλά ψιλά στο μάγουλο. Τελευταία νότα του μακιγιάζ, όπως πάντα το κόκκινο κραγιόν Yves Saint Laurent No 01.
Κάθισα στην καρέκλα μου, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και γέλασα… Και σήμερα ήρθαν για την Brygida… Ο ήχος από το κούρδισμα της ορχήστρας, ο θόρυβος των θεατών μέχρι να τακτοποιηθούν στις θέσεις τους, για άλλη μια φορά έβαλε δίεση στην αδρεναλίνη. Έκανα τις καθιερωμένες φωνητικές ασκήσεις με το κραγιόν στο χέρι, (για γούρι χρόνια τώρα)  και όλα έτοιμα.
Το κοινό σε πλατεία και θεωρεία περίμενε· και να… τρίτο κουδούνι  Βγήκα στη σκηνή απαστράπτουσα! Σίγουρη! Μια ντίβα!
Ξαφνικά ένιωσα την προδοσία, η φωνή μου στατικά παγωμένη. Το άλλοτε στενό φόρεμα που αναδείκνυε τις καμπύλες, τώρα και αυτό συνένοχο.
– Μήπως η αμπιγιέζ; Το γνώριζα όμως πως δεν ήταν.
Ένιωθα μόνο το διάφραγμα μου να πάλλεται σύμφωνα με την ορχήστρα. Η καρδία μου στο ρυθμό της γκραν -κασα. Τα χέρια μου γροθιές να σφίγγονται για να μου δώσουν δύναμη. Οι φωνητικές χορδές ανυπάκουες, απούσες.
Δυο πύλες που κλείδωσαν και εγώ απεγνωσμένα έψαχνα το κλειδί, μέσα στο κοινό που με κοιτούσε κατάματα, αγωνιωδώς.
Το κλειδί το είχα εγώ! Έτσι με τον επαγγελματισμό τόσο χρόνων, υποταγμένη στην αυταρέσκεια και εγωισμό, κατάφερα να επιβληθώ στον πανικό μου και έβγαλα με όλη την δύναμη της ψυχής μου, το ρεπερτόριο μου.
Επιτέλους, η τελευταία σελίδα. Το τελευταίο πεντάγραμμο. Η τελευταία νότα. Περίεργο! Ποτέ δεν είχαν οι νότες άλλο χρώμα, πέραν του μαύρου.
Σήμερα η τελευταία ήταν κόκκινη, κόκκινο άλικο.
Τότε ήταν που έλιωσε το κόκκινο κραγιόν στο χέρι. Η τιμωρία, ποτέ πια κόκκινο στα χείλη. Ποτέ ξανά.  Και εγώ ένα με τις κόκκινες κουρτίνες της σκηνής, τόσο άψυχες, τόσο βαριές.