Της Μαρίας Πολίτη

Κι αν η ζωή μου
βούτηξε στο χρώμα
χρώματα δεν είδα.
Μόνο το θαμπό φως της λάμπας
πάνω σ’ ένα κιτρινισμένο βιβλίο.
Τίποτα δεν ορίζω
έρμαιο της τύχης μου κι εγώ.
Από ήλιο σε βροχή
από καταιγίδα σε τρικυμία.
Βαρέθηκα τις μισοτελειωμένες κουβέντες
τους μισοχαλασμένους δρόμους
κι αυτή τη βροχή
που βροχή δεν είναι.
Ο νους μου απέμεινε μισός
σαν τα όνειρά μου
που δεν βρίσκουν καράβι να ταξιδέψουν.
Μέρες λευκές
νύχτες σκοτεινές
που η ελπίδα παγώνει
σαν σπουργίτι στη χούφτα του χιονιά.
Οι λέξεις ξεχάσανε το χρώμα τους
έγιναν μνήμες
πριν καν ταξιδέψουνε στο φως.
Τίποτα ξεκάθαρο
τίποτα οριστικό
ακόμα  περιμένω η ζωή να ξημερώσει.