Το αργεντίνικο τάνγκο είναι μια θλιμμένη σκέψη που μπορεί ακόμη και να χορευτεί. Τον έβλεπες μέσα στο γήπεδο τον Μαραντόνα. Οι φιγούρες του ήταν μελωδικές, οι κινήσεις του ήταν αέρινες. Τον έβλεπες και το μυαλό σου ταξίδευε στα τάνγκο του Κάρλος Γκαρδέλ, σκεφτόσουν το πάθος του χορού, αυτό που σε πιάνει από το χέρι και σε παρασύρει.

Αυτό έκανε ο Ντιέγο Μαραντόνα σε όλη του την καριέρα, σε όλη του τη ζωή. Τον παρακολουθούσες και σου άπλωνε το χέρι να σε πιάσει, να σε τραβήξει μαζί του, να υψωθείτε μαζί στις μεγάλες επιτυχίες, να βυθιστείτε στα σκοτάδια που βρέθηκε προσπαθώντας να καταπολεμήσει τους δαίμονές του.
Αυτός που γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960 στη Λανούς και μεγάλωσε στο προάστιο Βίλα Φιορίτο, παιδί πολύτεκνης οικογένειας, αυτός και τα έξι αδέρφια του έζησαν στη φτώχεια και η μπάλα ήταν η μοναδική διέξοδος. Κοινότυπο ποδοσφαιρικό μελό με πρωταγωνιστή ένα παιδί, το οποίο είχε μπροστά του μια διόλου κοινότυπη ζωή. Στα δέκα του δοκίμασε την τύχη του σε μια επαρχιακή ομάδα, την Σεμπογίτας (που σημαίνει τα… μικρά κρεμμύδια) και φορώντας τη φανέλα με το «10» την οδηγεί σε 134 συνεχόμενες νίκες! Έξι χρόνια αργότερα έχει αρχίσει να γίνεται γνωστό ότι ένας πιτσιρικάς εντυπωσιάζει και ενδιαφέρεται για αυτόν η Αρχεντίνος Τζούνιορς. Πριν κλείσει τα 16 θα κάνει επίσημο ντεμπούτο στο πρωτάθλημα και στις 14 Νοεμβρίου 1976 θα πετύχει και το πρώτο γκολ του. Τον Φεβρουάριο του  1977 καλείται και στην εθνική ομάδα της Αργεντινής.

Το μεγάλο όνειρό του να φορέσει τη φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς θα γίνει πραγματικότητα τον Φεβρουάριου του 1981 και στο ντεμπούτο του θα βάλει δύο από τα τέσσερα γκολ της «ομάδας του λαού» κόντρα στην Ταγέρες. Η φήμη του έχει φτάσει πια στην Ευρώπη και το καλοκαίρι του 1982 θα πάρει μεταγραφή στη Μπαρτσελόνα, θα την οδηγήσει σε τίτλους, αλλά εξωαγωνιστικά θα έχει ο ίδιος πολλά προβλήματα. Θα προσβληθεί από ηπατίτιδα, θα σπάσει το πόδι του και όταν θα επιστρέψει θα έρθει σε κόντρα με τον πρόεδρο Τζόζεπ Νούνιεζ, ο οποίος θα απαιτήσει και θα πετύχει την απομάκρυνσή του. Τελευταίο παιχνίδι με τους «μπλαουγκράνα» στις 5 Μαΐου 1984.

Και ύστερα ήρθε η Νάπολι, που είναι αποφασισμένη να κάνει επανάσταση κόντρα στην… δικτατορία του ποδοσφαιρικού Βορρά. Και ποιος καταλληλότερος να σηκώσει το λάβαρο από τον Μαραντόνα; Πρωτάθλημα και Κύπελλο το 1987, δεύτερο πρωτάθλημα το 1990, Σούπερ Καπ την ίδια χρονιά. Προηγήθηκε η κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Τα προβλήματα, όμως, άρχισαν τον Ιανουάριο του 1986, όταν η αστυνομία ανακάλυψε σε κάποιο σπίτι της Καμόρα, όπου έκανε έρευνα, φωτογραφίες του «Ντιεγίτο» με μέλη της ιταλικής μαφίας. Το ενδιαφέρον άρχισε να στρέφεται στην εξωαγωνιστική δραστηριότητα του Μαραντόνα. Η Καμόρα διέρρηξε το σπίτι του και τον προειδοποίησε να μην ανοίξει το στόμα του στις αρχές. Ένας από τους σωματοφύλακές του μετατράπηκε σε κατήγορο καταθέτοντας ότι τον χρησιμοποιούσε για εισαγωγή και εμπόριο κοκαΐνης.

«Ο Μαραντόνα δεν άντεξε τη φρικαλέα ποδοσφαιρική δόξα. Με τη μεταγραφή του στη Νάπολι έπεσε στα χέρια της Μαφίας. Πού βρήκε η φτωχή Νάπολι τα χρήματα για να αγοράσει τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του κόσμου;» θα γράψει η πολύ γνωστή Αργεντινή συγγραφέας Αλίσα Ντουχόβνα Ορτίθ. «Ναι, έκανα χρήση κοκαΐνης. Ήθελα να ξεπεράσω το στρες και την πίεση από τη σωματική και ψυχολογική κόπωση. Έκανα πολλά λάθη στη ζωή μου. Πίστεψα ότι η κοκαΐνη θα με ανακούφιζε. Δεν είχα δίκιο, αλλά δεν είχα και τις ηθικές δυνάμεις να αντισταθώ» θα παραδεχθεί ο ίδιος μερικά χρόνια αργότερα. Από τη Νάπολι θα φύγει ντροπιασμένος το 1992.

Θα επιστρέψει στην Ισπανία για να φορέσει τη φανέλα της Σεβίλλης. Ο Μαραντόνα είναι πια σε πτώση. Το καλοκαίρι του 1993 θα αποφασίσει να γυρίσει στην πατρίδα του, θα κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την Νιουελς Ολντ Μποις και θα κλείσει την καριέρα του στην αγαπημένη του Μπόκα.
Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων θα γίνει η σημαία της εθνικής ομάδας της Αργεντινής, την οποία θα οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου το 1986. Στο Μεξικό, στον προημιτελικό κόντρα στην Αγγλία, ο Μαραντόνα θα πετύχει δύο γκολ που θα μείνουν στην ιστορία.  Ή μήπως δεν ήταν και τα δύο δικά του; Το «χέρι του Θεού» και το «γκολ του αιώνα» σε ένα παιχνίδι, σε λίγα λεπτά, με πρωταγωνιστή τον ίδιο παίκτη, με πρωταγωνιστή αυτόν, τον Ντιέγο Μαραντόνα. Η καριέρα του στη «μπιανκοσελέστε» θα τερματιστεί το 1994 όταν θα βρεθεί θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ μετά το παιχνίδι κόντρα στη Νιγηρία στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Πρόλαβε, τουλάχιστον, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας να ζήσει τη νίκη της Αργεντινής επί της Βραζιλίας (με το γκολ τουν Κανίγια).

Μια καριέρα δόξας, μια ζωή με πάθη και εξαρτήσεις. Τα ναρκωτικά παραλίγο να του στερήσουν τη ζωή. Το 2000 είναι στην Ουρουγουάη για διακοπές και μεταφέρεται επειγόντως στο νοσοκομείο με καρδιολογικό πρόβλημα. Διαπιστώνεται ότι έχει κάνει χρήση κοκαϊνης. Πηγαίνει στην Κούβα για αποτοξίνωση. Τέσσερα χρόνια μετά, θα μείνει δέκα ημέρες στην εντατική, οι οπαδοί του συγκεντρώθηκαν απέξω για να προσευχηθούν (πιστοί της εκκλησίας του Μαραντόνα και όχι μόνο). Θα τα καταφέρει, θα ζήσει, αλλά καθώς τα χρόνια περνούν ο ίδιος άρχισε να συνειδητοποιεί ότι τα πάθη του, τα λάθη του ίσως του στέρησαν ακόμα και την ευκαιρία να γίνει ακόμα πιο σπουδαίος, να γίνει θεός. Οι εξαρτήσεις του ήταν αυτές που τον κράτησαν στη… γη, που έδειχναν πάντα την ανθρώπινη υπόστασή του.  «Ξέρεις τι ποδοσφαιριστής θα ήμουν αν δεν έπαιρνα κοκαΐνη; Τι παίκτη χάσαμε. Θα μπορούσα να είμαι πολλά περισσότερα από ό,τι είμαι τώρα». Ο ίδιος το έχει πει. Ο Ντιέγο Αρμάδο Μαραντόνα. Ο άνθρωπος; Ο θεός; Δεν έχει σημασία. Ο Ντιέγο Αρμάδο Μαραντόνα…

sdna.gr

  Μαραντόνα, ποδόσφαιρο