Συναντηθήκαμε σ’ ένα ήσυχο καφέ της πόλης. Στεκόταν αισιόδοξη και γαλήνια. Τίποτα στο παρουσιαστικό της δεν πρόδιδε τη δοκιμασία που είχε περάσει παρά μόνο η ροζ κορδέλα για τον καρκίνο του μαστού που κάθε Οκτώβρη ντύνει με το μανδύα της ευαισθητοποίησης εκατομμύρια γυναίκες. Απεναντίας εγώ ένιωθα αμήχανη… Ήταν που φοβόμουνα να ξύσω τις πληγές της. Οι πληγές όμως παύουν να αιμορραγούν όταν τις αγγίζεις με σεβασμό και ευαισθησία. Πόσο μάλλον όταν  έχεις τη δύναμη να μιλάς ανοιχτά για αυτές… Άλλωστε, αυτές οι Ιστορίες Ζωής, είναι που πρέπει να ειπωθούν γιατί μόνο έτσι αποδομείται ο φόβος του ανοικείου και διαρρηγνύονται τα Ταμπού που συνδέονται με τον Καρκίνο.
Καρκίνος του Μαστού: Ένας κακός εφιάλτης ή μάθημα ζωής; Ας αφήσουμε την Θεοδότα να μιλήσει μέσα από την ιστορία της.

Συνέντευξη στην Χριστίνα Αγγελή

Πριν νοσήσεις ο καρκίνος του μαστού  σου προκαλούσε άρνηση, φόβο, αδιαφορία, πανικό ή λειτουργούσε ως ένα καμπανάκι κινδύνου;
Κυρίως συναισθήματα φόβου και πανικού… Ίσως γιατί  είχα χάσει στο παρελθόν ένα οικείο πρόσωπο, την ξαδέρφη της μητέρας μου σε νεαρή ηλικία. Οι εικόνες αυτές με στοίχειωναν.

Ποιες σκέψεις ερχόταν στο μυαλό σου όταν άκουγες ότι κάποια γυναίκα έχει καρκίνο στο μαστό;
Σκεφτόμουν, ότι θα πεθάνει, βλέπεις είχα συνδέσει λανθασμένα και εγώ τη λέξη καρκίνος με το θάνατο αφού όλοι αναφέρονταν σε αυτόν  με το χαρακτηρισμό «επάρατη νόσος».

Πως ξεκίνησε η δική σου ιστορία;
Πιάνοντας ένα γρομπαλάκι στο στήθος μου θορυβήθηκα και άρχισα να επισκέπτομαι πολλούς γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων για να δω τι μου συμβαίνει.

Πολλούς γιατρούς γιατί;
Γιατί δε με έπειθαν οι απαντήσεις εφησυχασμού που μου έδιναν. Μόνο προς στιγμή με καθησύχαζαν. Βλέπεις το νεαρό της ηλικίας μου τους οδηγούσε πολλές φορές σε επιφανειακές διαγνώσεις.

Όταν λες επιφανειακές διαγνώσεις τι εννοείς;
Απλώς ψηλάφιζαν την περιοχή και με διαβεβαίωναν βεβιασμένα ότι δεν είναι τίποτε.  Δεν υπήρξε καμία προτροπή για περαιτέρω εξετάσεις.

Τελικά τι σε οδήγησε στο χειρουργείο;
Ένα χρόνο μετά, αφού έκανα τον ετήσιο καθιερωμένο έλεγχο, είδα τη στάση του ακτινολόγου μου να αλλάζει και να με προτρέπει να δείξω τα αποτελέσματα σε έναν ειδικό. Τότε έτρεξα ταραγμένη στο χειρουργό και κουμπάρο μου, Παναγιώτη, ο οποίος μου είπε χαρακτηριστικά «δε φαίνεται ότι είναι κάτι σοβαρό, αλλά για να ηρεμήσεις θέλεις να πάμε να το αφαιρέσουμε;»

Πως αντιλήφθηκες ότι ήρθες αντιμέτωπη με τον Καρκίνο;
Το αντιλήφθηκα μέσα στο χειρουργείο μόλις συνήλθα από τη νάρκωση και είδα το γιατρό μου να μου ανακοινώνει με δάκρυα στα μάτια πως το αποτέλεσμα της ταχείας βιοψίας έδειξε ότι το «αθώο» γρομπαλάκι ήταν τελικά ένας καλά κρυμμένος καρκίνος.

Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν από άτρωτη έγινες ξαφνικά ευάλωτη;
Έτσι όπως ήμουν μισοκοιμισμένη ένιωσα ότι κάτι μέσα μου ράγισε και μετά κενό. Δεν ξέρω εάν έπαιξε ρόλο η νάρκωση για τις πρώτες στιγμές παγωμάρας καθώς όμως περνούσαν οι ώρες και έπρεπε να μπω ξανά την επόμενη μέρα στο χειρουργείο, αυτή τη φορά για μαστεκτομή, η  ψυχή μου είχε δηλητηριαστεί με τη σκέψη ότι δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα αυτό. Τότε ήταν η μοναδική στιγμή που φοβήθηκα για τη ζωή μου και αυτό γιατί δεν ήξερα εάν ο καρκίνος ήταν σε προχωρημένο στάδιο.

Η μαστεκτομή τι έδειξε;
Έδειξε ότι ήταν όλα καθαρά και ότι ο καρκίνος ήταν πρώτου σταδίου με απείραχτους ευτυχώς τους λεμφαδένες.

Μετά τη μαστεκτομή τι ακολούθησε;
Αυτό που δε φανταζόμουν. Λίγες μέρες μετά ο γιατρός μου ανακοίνωσε το πόρισμα  των ογκολόγων ότι θα έπρεπε να υποβληθώ λόγω του νεαρού της ηλικίας μου και της επιθετικότητας του καρκίνου –Grade 3- σε οκτώ προληπτικές χημειοθεραπείες. Το χειρότερο ήταν ότι θα έπρεπε να παγώσω για λίγα χρόνια ίσως και για πάντα την επιθυμία μου να αποκτήσω ένα παιδί.

Την επιθυμία σου για παιδί γιατί;
Γιατί μετά τις χημειοθεραπείες θα ακολουθούσε η θεραπεία με ορμόνες, η λεγόμενη ορμονοθεραπεία, που θα με υπέβαλλε για μια πενταετία σε μια παροδική κλιμακτήριο.

Υπήρχε ιστορικό κληρονομικότητας;
Όχι, εξάλλου είχα κάνει και το γονιδιακό τεστ που έδειξε ότι δεν είχα το γονίδιο. Ήταν ένα τυχαίο γεγονός.

Φοβόσουν περισσότερο για τη ζωή σου ή για τον πόνο που θα εισέπρατταν οι δικοί σου άνθρωποι;
Λογικό είναι να φοβάσαι για τη ζωή σου, ο φόβος όμως που αισθανόμουν ήταν ο ίδιος και για τον πόνο των δικών μου ανθρώπων.

Ποια ήταν η ασπίδα σωτηρίας σου;
Η ασπίδα μου ήταν να συνεχίζω τη ζωή μου όπως ήταν, φροντίζοντας την εικόνα μου και μιλώντας ανοιχτά για την περιπέτεια μου σε αντίθεση με κάποιους που το θεωρούν ταμπού.

Σαφώς η καθημερινότητα σου ανατράπηκε. Σε ποια πράγματα άλλαξε;
Θα σου περιγράψω μια μόνο στιγμή ανατροπής της καθημερινότητας μου: Κάποτε περνούσα έξω από μαγαζιά με περούκες και ανατρίχιαζα και ξαφνικά ήρθε η στιγμή που εγώ έπρεπε να μπω σε ένα τέτοιο μαγαζί για να αγοράσω τη δική μου περούκα.

Πως αισθανόσουν όταν έβλεπες το είδωλο σου στον καθρέφτη να μεταμορφώνεται μέρα με τη μέρα;
Το είδωλο μου δεν μεταμορφώθηκε μέρα με τη μέρα, αλλά από τη μια στιγμή στην άλλη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι αφού έκοψα κοντά τα μαλλιά μου, για να συνηθίζω στην ιδέα ότι σε λίγο καιρό θα τα έχανα  -πράγμα που δε συνηθίζεται -ξαφνικά τα άγγιζα και μου έμεναν στα χεριά…

Μαζί με τη μαστεκτομή αισθάνθηκες ότι ακρωτηριάστηκε και η θηλυκότητα σου;
Μόνο προς στιγμήν. Όταν μας ανακοίνωσε ο γιατρός ότι θα πρέπει να κάνω μαστεκτομή ο άνδρας μου τον παρακάλεσε να κάνει ότι χρειαστεί προκειμένου να γίνω καλά. Αυτό λοιπόν μου έφτανε. Ακόμα και ακρωτηριασμένη χάρη στο σύζυγό μου εξακολουθούσα να αισθάνομαι θηλυκή.

Ο Καρκίνος «δοκίμασε» τις σχέσεις με τους γύρω σου; Υπήρξαν απώλειες στη διαδρομή;
Οι σχέσεις δοκιμάστηκαν, αλλά ευτυχώς άντεξαν. Ήμουν ανάμεσα στις τυχερές καθώς οι δικοί μου άνθρωποι ήταν και είναι παρόντες. Απώλειες υπήρξαν αλλά ήταν ελάχιστες.

Βρήκες παρηγοριά στην αγκαλιά γυναικών που είχαν αντίστοιχη εμπειρία;
Έπαιρνα δύναμη ακούγοντας τις ιστορίες τους, για αυτό και εγώ με τη σειρά μου στήριξα και προσπάθησα να δώσω δύναμη και σε άλλες γυναίκες. Αυτός ήταν και ο  λόγος που αποφάσισα να μιλήσω δημόσια για την ιστορία μου.

Όταν το σώμα βάλλεται η ψυχή ανυψώνεται;
Ανυψώνεται, χρειάστηκε όμως να περάσω πολλά άγρυπνα βράδια με δάκρυα στα μάτια.

Προχώρησες σε αποκατάσταση του μαστού;
Σήμερα δε νοείται νεαρή γυναίκα να μην προχωρήσει στην αποκατάσταση μαστού,  αν και το κόστος της επέμβασης καθιστά αυτή την επιλογή πολυτέλεια. Η αποκατάσταση μαστού εντάσσεται δυστυχώς στις επεμβάσεις αισθητικής και το κράτος δικαιολογεί μόλις ένα μικρό ποσοστό του κόστους. Η δική μου αποκατάσταση έγινε σταδιακά σε τρία χειρουργεία πράγμα που σημαίνει ότι τα νοσήλια έπρεπε να τα πληρώσω τρεις φορές.

Από που πηγάζει τελικά η γυναικεία ομορφιά;
Από την ψυχή και το χαμόγελο μας. Με σύμμαχο το χαμόγελο και τη θετική μου ενέργεια η ομορφιά ήταν εκεί ακόμα και όταν ήταν ορατά τα σημάδια της ασθένειας.

Η πρόληψη σώζει ζωές;
Εννοείται! Ειδικά εάν διαγνωστεί νωρίς όταν ο καρκίνος είναι σε αρχικό στάδιο. Τότε  η ίαση είναι σίγουρη.

Τι ήταν για σένα ευτυχία στο παρελθόν και τι είναι σήμερα;
Καλή ερώτηση. Στο παρελθόν δεν είχα ζήσει τόσες ευτυχισμένες στιγμές όσες στο παρόν.

Πίσω από κάθε πρόβλημα και πολύ περισσότερο υγείας λένε ότι κρύβεται μια ευλογία η οποία μας προτρέπει να αλλάξουμε στάση ζωής. Αυτή την ευλογία εσύ την ανακάλυψες;
Την ανακάλυψα και μ’ έκανε να απομυθοποιήσω τους φόβους μου και να ζω την κάθε στιγμή της ζωής μου δοκιμάζοντας καινούρια πράγματα.

Τελικά η μάχη δεν ήταν άνιση. Τι θα συμβούλευες τις γυναίκες που βιώνουν αυτή την περιπέτεια;
Θα τις συμβούλευα το διάστημα που κρατά η θεραπεία να πείσουν τον εαυτό τους ότι υποδύονται ένα ρόλο, δύσκολο μεν, αναγκαίο δε. Να κλείσουν τα αυτιά στις σειρήνες που χαρακτηρίζουν τον καρκίνο «επάρατη νόσο». Να μιλήσουν ανοιχτά για την περιπέτειά τους γιατί μόνο έτσι μπορούν να βοηθηθούν και εάν νιώσουν την ανάγκη να απευθυνθούν σε κάποιο Αντικαρκινικό Σύλλογο που θα τους προσφέρει όχι μόνο ψυχολογική αλλά και οικονομική υποστήριξη. Στη πόλη μας το έργο αυτό έχει αναλάβει ο Σύλλογος Γονέων Παιδιών & Ενηλίκων με Νεοπλασματική Ασθένεια και Φίλων Αυτών «Μαζί Σου». Εξίσου σημαντικό είναι και το έργο που επιτελεί στη Θεσσαλονίκη για τον Καρκίνο του Μαστού, η Αστική μη Κερδοσκοπική Οργάνωση «Αέλια», στην οποία είμαι ενεργό μέλος.

Μετά την περιπέτεια της υγείας σου σε ποιους ανθρώπους νιώθεις ότι οφείλεις ένα μεγάλο Ευχαριστώ;
Το ευχαριστώ είναι λίγο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη που νιώθω για τους δικούς μου ανθρώπους.  Δε στο κρύβω ότι υπάρχουν και  στιγμές που η ευγνωμοσύνη δηλητηριάζεται από τις ενοχές που αισθάνομαι για την ταλαιπωρία στην οποία άθελα μου τους υπέβαλλα. Ευχαριστώ το σύζυγο μου, Γιώργο, που ήταν παρών σε όλες τις στιγμές και δε σταμάτησε να μου υπενθυμίζει «το πόσο όμορφη και ελκυστική είμαι ακόμα και χωρίς στήθος και μαλλιά» Την  αδερφή μου, Φωτεινή,το φύλακα άγγελο μου σε όλη αυτή τη δοκιμασία που άφησε την οικογένεια της για να είναι συνεχώς στο πλευρό μου, να με προσέχει και να μου κρατά το χέρι. Τη  μητέρα μου,  Ευθαλία, που ήταν έτοιμη να θυσιάσει  τα πάντα. Ξέρω πως αν γινόταν ν’ αλλάξουμε θέση θα το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη. Τον πατέρα μου, Στέργιο, που με το χιούμορ και την αισιοδοξία του φρόντισε να μη σβήσει ποτέ το χαμόγελο από το πρόσωπό μου. Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι μας τον στέρησε ο καρκίνος τη στιγμή που εγώ κέρδιζα τη μάχη… Τέλος, ευχαριστώ όλους τους φίλους μου που ήταν εκεί και με στήριξαν με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ όμως οφείλω και στους γιατρούς μου Παναγιώτη,  Βαγγέλη, Αθηνά,  Δημήτρη για την αμέριστη και ουσιαστική συμπαράστασή τους.

  ειδήσεις Καστοριάς, Καρκίνος του Μαστού, Καστοριά, συνεντευξη, Υγεία