Σε νεαρή ηλικία βραβεύτηκε από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών και έκτοτε συντρόφια με τις λέξεις και τη φαντασία του χάραξε τη δική του συγγραφική διαδρομή. Ο λόγος, για το συγγραφέα Γιώργο Τζιτζικάκη, που με αφορμή το νέο του βιβλίο «Ένα δράμι δύναμης» ξανασυστήνεται στους αναγνώστες του μέσα από μια πιο προσωπική συνέντευξη που αναδεικνύει την «αυτοψυχαναλητική» δύναμη της γραφής.

Συνέντευξη στην Χριστίνα Αγγελή

 Τι είναι για εσάς η γραφή;
Μια σανίδα σωτηρίας πάνω από το χάσμα της τρέλας. Ακούγεται κάπως υπερβολικό, όμως από μικρός γράφω ιστορίες για να φτιάξω κόσμους, να μπω μέσα τους και να ξεφεύγω έτσι από τρελές ή άσχημες καταστάσεις. Σήμερα πια, όσο σκέφτομαι τη ζωή, καταλήγω στο πόσο γρήγορη είναι και πόσο εφήμερη καθιστά την ύπαρξή μας, οπότε καθετί που μας κάνει να την αγαπήσουμε λίγο περισσότερο, οφείλουμε να το γευόμαστε και να το αγκαλιάζουμε. Για εμένα αυτό είναι το διάβασμα και το γράψιμο που πραγματικά με έχουν σώσει με δεκάδες τρόπους. Κατέληξα καιρό τώρα, πως ένα βιβλίο, όπως και ένα ταξίδι, ένας φίλος ή μια μουσική, είναι κάποια από τα χέρια που μπορούν να σε σώσουν, να σε αγκαλιάσουν στα πιο δύσκολά σου.

Πώς αισθανθήκατε όταν σε νεαρή ηλικία βραβευτήκατε από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά σας «Ο Ζητιάνος»;
Πήγα μουδιασμένος να παραλάβω εκείνο το βραβείο, όχι όμως από το τρακ της βράβευσης, αλλά επειδή ήταν από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Εκείνη η βράβευση αποτέλεσε ένα ζεστό χάδι στα όνειρα ενός παιδιού, ένα θώπευμα για να κάνει κουράγιο, ένα κλείσιμο του ματιού πως αξίζουν όσα γράφει και πως αν συνεχίσει, ίσως τελικά αυτός και να είναι ο δρόμος του. Σήμερα, χρόνια μετά, ευγνωμονώ την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, καθώς δίχως να το γνωρίζει, ίσως και να με έσωσε τότε, καθώς μου πρόσφερε αγάπη τη στιγμή που τη χρειαζόμουν περισσότερο· και είναι μεγάλο δώρο η αγάπη όταν έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις.

Ποια είναι η κινητήριος δύναμη στην πένα σας;
Ίσως το γεγονός πως δε γράφω αποσκοπώντας να γίνω ο καλύτερος συγγραφέας του κόσμου, μήτε καν ένας επαγγελματίας που αποβλέπει σε μια καταξιωμένη συγγραφική καριέρα. Γράφω για εμένα πρώτα, για να περάσω εγώ καλά, να αυτοψυχαναλυθώ αν θέλετε, γι’ αυτό και κατά τη διαδικασία της δημιουργίας, σκίζω πολλές σελίδες, γράφω σχεδόν το διπλάσιο βιβλίο από αυτό που θα εκδοθεί και πειραματίζομαι με διάφορες φόρμες γραψίματος. Καθώς θεωρώ όσους με διαβάζουν φίλους μου και όχι μονάχα αναγνώστες που κρατάω απέναντί μου, θέλω να τους κοιτάζω στα μάτια με ειλικρίνεια σαν να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη· θέλω να ξέρω μέσα μου, να είμαι βέβαιος πως τους έχω δώσει ένα άξιο βιβλίο το οποίο εκείνοι τίμησαν αγοράζοντας και διαβάζοντάς το. Οι αναγνώστες το εισπράττουν αυτό και μου το λένε, οπότε ίσως τελικά αυτή τη ευθύτητα να αποτελεί και μια κινητήριο δύναμη για κάθε επόμενη γραφή.

Τι είναι αυτό που σας χαροποιεί ή σας θλίβει μετά το πέρας κάποιου έργου σας;
Λειτουργώ κάπως πονηρά και αποφεύγω το δίλημμα: “Φινάλε, και τώρα τι;”. Γράφω παράλληλα δυο-τρεις ιστορίες, με διαφορετική θεματολογία, οπότε είμαι μονίμως σε συγγραφική δράση. Φυσικά, σαν εκδοθεί ένα βιβλίο, είναι μεγάλη η αγωνία μου σχετικά με τις εντυπώσεις του κόσμου, τις σκέψεις, τις ενστάσεις, τους προβληματισμούς τους. Το κάθε βιβλίο πρέπει να είναι μια πέτρα που με δύναμη πέφτει στην ήρεμη επιφάνεια των αναγνωστών και εσύ ως συγγραφέας, οφείλεις να παρατηρείς τους ομόκεντρους κύκλους κάθε συγγραφικής σου πράξης και να αφουγκράζεσαι τον κυματισμό. Με χαροποιεί αν ένα βιβλίο μου, διαβάζοντάς το ο αναγνώστης, πέρασε καλά, υπογράμμισε σημεία του και ψέλλισε: “Αυτό μου έχει συμβεί κι εμένα!”, να βρει δηλαδή κοινά σημεία που θα μας δέσουν μαζί σε ένα κοινό ταξίδι. Αν μήνες, χρόνια μετά, θυμάται την ιστορία σου και θελήσει να ανατρέξει πάλι στο βιβλίο σου, τότε έχεις μπει μέσα στην καρδιά του και αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά τιμητικό.

Τελικά η «αδυναμία» στα μάτια των άλλων ενισχύει την εσωτερική μας δύναμη;
“Στα μάτια των άλλων”, το θέσατε εξαιρετικά! Είναι τελικά ελαχίστης αξίας το πώς μας βλέπουν οι άλλοι και εξαιρετικής σημασίας το πώς πράγματι νιώθουμε εμείς. Προσωπικά πιστεύω πως μόνιμη αδυναμία δεν πρέπει να υφίσταται κανένας άνθρωπος και πως αν την υφίσταται οφείλεται σε ένα μεγάλο μέρος και στον ίδιο. Εκείνος που βολεύεται μόνιμα σε μια κατάσταση τραγική, είναι τελματωμένος και ουσιαστικά δε θέλει να σωθεί, είναι ένας άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια αλλά θα πρέπει να αποφασίσει αν θα σπρώξει τον εαυτό του να κάνει το βήμα προς την αλλαγή, και αν θα επιτρέψει στα θετικά του μέρη να υπερισχύσουν των αρνητικών.  Αν υφίσταται μόνιμη αδυναμία, τότε έχει αποφασίσει να παραιτηθεί από τη ζωή, έχει αποδεχτεί την ήττα του εφόσον πιστεύει πως τίποτα δε θα αλλάξει και απλά περιμένει τον θάνατο. Είναι λάθος όμως αυτό, καθώς όπως έρχονται στιγμές με προβλήματα και αναποδιές στη ζωή του καθενός από εμάς, έρχονται και μοναδικές στιγμές με επιτυχίες, χαρές και ακμή. Μια υπέροχη κινέζικη ρήση λέει: “Για τ’ ότι πετούν τα πουλιά της δυστυχίας επάνω από το κεφάλι σου δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Το να φτιάξουν όμως φωλιά μέσα στα μαλλιά σου μπορείς να το αποτρέψεις!”. Εκείνος πάντως που φαίνεται αδύναμος, ο ήσυχος, ο εν μέρει άβουλος, ο εκ πρώτης εντύπωσης παθητικός, εκ πείρας μπορώ να σας πω ότι στην ουσία αποτελεί μια “ψυχή σε εφήμερη παύση” αν θέλετε, ένα αλαφιασμένο πνεύμα που απλά ξεκουράζεται κατά περιόδους, ίσα για να κατεβάσει τη θερμοκρασία και την έντασή του, μονάχα για να επανέλθει μαχητικός στη διαδικασία της ζωής.

Αναγνωρίζετε στοιχεία του χαρακτήρα σας στον Νο, τον ήρωα του νέου σας βιβλίου;
Ξεκινώ χαμογελώντας να σ’ το απαντήσω αυτό, καθώς ο Νο είναι ένας θηριώδης τύπος δύο μέτρων και εκατόν δέκα τσιμεντένιων κιλών. Επίσης το παρατσούκλι Νο βγαίνει από το Νόουτοκ και επαφίεται στο γεγονός πως ο ήρωάς μας δεν μιλάει πολύ στη θέση και τη ζωή του, ενώ εγώ είμαι κάπως φλύαρος αν ξεκινήσω να μιλώ (χαμόγελο). Όμως ναι, μοιράζομαι πολλά κοινά στοιχεία με τον Νο, όπως πάντα θα μοιράζομαι με όλους τους ήρωές μου. Μάλιστα, ίσως ακόμη και να διεκδικώ στοιχεία από τους ήρωές μου, στοιχεία που εγώ ο ίδιος δεν έχω σε τόση έκταση ως Γιώργος. Τον Νο τον θαύμασα γράφοντάς τον και τον προίκισα με όλη τη σκληράδα, το θάρρος και την πυγμή που εγώ δεν κατάφερνα πάντα να έχω στη ζωή μου. Σε συγκεκριμένες περιόδους και για κάποιους ανθρώπους, θα ήθελα να ήμουν τόσο σκληρός και ανυποχώρητος όσο είναι και ο Νο, να καταφέρω να σηκώσω το ανάστημά μου, να κοιτάξω στα μάτια εκείνον που με έχει ενοχλήσει και να τον νικήσω δίχως να έχω ψελλίσει ούτε μια μου κουβέντα, ακριβώς όπως το πετυχαίνει ο Νο. Στην ουσία όμως, το ξέρω πολύ καλά πως αποτελούμαι από περισσότερα πουπουλένια μέρη παρά από ατσάλινα, οπότε με τον Νο προς το παρόν, μάλλον μοιραζόμαστε την τρυφερή του πλευρά και όχι στην σκληράδα του.

Σε τι κόσμο θέλετε να μεταφέρετε τους αναγνώστες σας μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Ένα δράμι δύναμης»; Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο.
Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο στο οποίο θα μιλήσω για τη μάστιγα της εμπορίας ανθρώπων, το γνωστό σε όλους μας trafficking, ωστόσο δεν ήθελα να δώσω στον αναγνώστη μια κοινωνική πραγματεία βάσει μελέτης, αλλά ένα μυθιστόρημα με στέρεους και καθημερινούς προβληματισμούς, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι μπορεί ο ήρωάς μας να είναι ένας μπράβος που προστατεύει το αφεντικό του, έναν νονό της νύχτας, είναι όμως κι αυτός ένα θύμα του trafficking μέσα σε έναν κυκεώνα παγιδεύσεων, φόβων και αδιεξόδων. Ξέρετε, δε θέλει πολύ κάποιος στη ζωή του για να πάρει τον λάθος δρόμο, το “ζεβλό στρατί” που λέμε στην Κρήτη. Ο Νο το επέλεξε γιατί δεν μπορούσε να βρει άλλο μονοπάτι, και έτσι έμαθε να επιβιώνει με υπομόχλιο τη βία ως προέκτασή της προσωπικότητάς του. Σήμερα πια, ο ήρωάς μας έχει φτάσει στα όριά του· ζυγίζεται με τον εαυτό του και με τα λάθη του και για να περισώσει ένα μικρό κομμάτι της ψυχής του, για να καταφέρει να ξεμπλέξει από τα δίχτυα της κόλασης που τον θρέφει, αποφασίζει να σώσει από τα δίχτυα της μαστροπείας τρεις γυναίκες και έτσι αποτολμά να τα βάλει με ένα ολόκληρο σύστημα νύχτας και υποκόσμου. Όσο ξετυλίγεται η ιστορία, ανακαλύπτουμε το άρτιο στήσιμο του σχεδίου του Νο, τα κανάλια μέσα στον κόσμο της νύχτας, τις σκέψεις των θυμάτων, τους φόβους τους και φυσικά, τις θέσεις αλλά και τις αναμνήσεις του Νο από το χωριό του στην Καστοριά και τους γονείς του. Βήμα το βήμα προς τη λύτρωση, ο Νο διαπιστώνει πως όταν θες πράγματι να είσαι δυνατός, όταν πραγματικά το πάρεις απόφαση να αντεπιτεθείς τότε κανένας εχθρός δεν μπορεί να σε σταματήσει. Η “δύναμη” είναι μια λέξη που στις μέρες μας αναρωτιόμαστε πόση από δαύτη έχουμε ακόμα για να αντέξουμε όσα μας συμβαίνουν. Σας υπόσχομαι όμως πως υπάρχουν μεγάλες, υπάρχουν τεράστιες ποσότητες δύναμης κρυμμένες εντός μας, εκείνο που απλά χρειάζεται είναι να πιστέψουμε σε αυτές!

Ο τόπος καταγωγής του Νο είναι η Καστοριά. Έχετε κάποιον ιδιαίτερο λόγο που την επιλέξατε;
Δεν είχα επισκεφτεί ποτέ στη ζωή την Καστοριά! Το έκανα πέρυσι με την παρουσίασή μου εκεί για το μυθιστόρημα   “Τ’ αηδονιού το δάκρυ” και ομολογώ εντυπωσιάστηκα από τον τόπο σας. Στην αγκαλιά του βιβλιοπωλείου ΑΛ-ΠΑ, με την αγάπη της Ολυμπίας και του Άλκη που σήμερα είναι πολύ περισσότερα από απλά δυο φίλοι, γνώρισα ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο και τον συγγραφέα, και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για εμένα. Σχετικά με την ιστορία, έψαχνα να βρω έναν κάπως παγωμένο κλιματολογικά τόπο της Ελλάδας όπου θα έχει λίμνη, για να στήσω εκεί κάποια τραγικά μέρη της ζωής του Νο. Το φαινόμενο της παγωμένης ατμόσφαιρας απασχολεί σε ολόκληρη τη ζωή του τον ήρωα, σε συνάρτηση όμως με τη θέση του, πως ένας άνθρωπος δεν κρυώνει μονάχα από το κρύο της βαρυχειμωνιάς, αλλά κρυώνει και από την παγωνιά που νιώθουν μερικοί άνθρωποι μέσα τους, κρυώνει από την έλλειψη αγάπης στη ζωή του. Καλή μας αντάμωση στην υπέροχη Καστοριά μας!

Το λογοτεχνικό ραντεβού στην Καστοριά

Ποιος είναι ο Γιώργος Τζιτζικάκης

Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Εργάζεται στον τομέα της Καλλιτεχνικής Βιβλιοδεσίας, έχει σπουδάσει Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, είναι Διαιτητής Ποδοσφαίρου του Συνδέσμου Αθηναίων Διαιτητών και από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist Of Usui System of Natural Healing. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια, όταν στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημα «Ο Ζητιάνος». Το μυθιστόρημα «Τ’ αηδονιού το δάκρυ» (Ωκεανίδα, 2015) ψηφίστηκε από τους αναγνώστες  ως ένα από τα δέκα επικρατέστερα στα Βραβεία Βιβλίου Public για το 2016, στις κατηγορίες «Ελληνικό Μυθιστόρημα» και «Ηρωίδα Έμπνευση». Το Ένα δράμι δύναμης είναι το έκτο του βιβλίο.

  ειδήσεις Καστοριά, Καστοριά, Παρουσίαση βιβλίου, συνεντευξη, Τζιτζικάκης