Λίγο πριν την παράσταση, «Σωτηρία με Λένε» που θα φιλοξενηθεί, το Σάββατο 22 Οκτωβρίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Άργους Ορεστικού μιλήσαμε με τη σκηνοθέτη της παράστασης Χριστίνα Χατζηβασιλείου που κατάφερε με εξαιρετική αρτιότητα να πλάσει σκηνοθετικά την “πολυτάραχη ζωή” της Σωτηρίας Μπέλλου.

Συνέντευξη στην Χριστίνα Αγγελή

Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στη σκηνοθεσία;

Αυτό που με οδήγησε στην σκηνοθεσία και επέλεξα να το σπουδάσω και να το μελετήσω ήταν μία πολύ ισχυρή εσωτερική παρόρμηση που είχα από πολύ μικρή, όχι απλώς να παρακολουθώ θέατρο, και ενίοτε να παίζω, μα να είμαι εγώ αυτή που θα μετατρέψω  τις λέξεις σε φορείς συναισθημάτων, σε εικόνες, σε άφατα μονοπάτια που για τον κάθε θεατή παίρνουν διαφορετικές κατευθύνσεις, να είμαι εγώ αυτή που φέρει την συνολική ευθύνη της παράστασης με ό,τι καλό και κακό αυτό συνεπάγεται.

Πως αισθάνεστε όταν μεταφέρετε επί σκηνής κάποιο θεατρικό έργο;

Κάθε φορά που μια παράσταση φτάνει στον τελικό προορισμό της, δηλ. το τέλος των προβών και την «παράδοση» στο δημόσιο χώρο και στο κοινό, αισθάνομαι  ταυτόχρονα μια λύτρωση και μια χαρμολύπη. Σαν ένα παιδί που το κυοφόρησες και τώρα πρέπει να βαδίσει μόνο του.

Η παράσταση «Σωτηρία με Λένε» που βασίζεται στο θεατρικό έργο της Σοφίας Αδαμίδου ήταν ανάμεσα σε αυτές που είχατε ονειρευτεί να πλάσετε ως σκηνοθέτης;

Το έργο αυτό της Σοφίας Αδαμίδου το γνώρισα, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου κομμάτι του.  Να, όμως που ο χρόνος με αιφνιδίασε και το έργο με διάλεξε αυτό. Ξέρετε το πιστεύω πολύ αυτό, πως δηλ. τα κείμενα σε διαλέγουν και εσένα, γιατί κάτι θέλουν να ανιχνεύσουν μέσα σου. Έτσι αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά την πρόταση του ΚΘΒΕ, καθώς η Μπέλλου υπήρξε για μένα ένα ταυτόχρονα οικείο και ανοίκειο πρόσωπο. Η φωνή της που ακούγονταν συχνά στα τραπέζια και στα  γλέντια που έστηναν οι δικοί μου, με  στοίχειωνε ως παιδί και η εικόνα της είχε πάντα κάτι που με τρόμαζε . Όταν την μελέτησα σε βάθος συνειδητοποίησα το γιατί: η Σωτήρα ήταν (είναι) μάλλον ο πιο ελεύθερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, και η ελευθερία της αυτή της κόστισε την ζωή της.

Πως θα περιγράφατε τη Σωτηρία Μπέλλου;

Η Μπέλλου είναι ένα γνήσιο σύγχρονο τραγικό πρόσωπο που την καταπίνει η έννοια του απόλυτου με την οποία πορευόταν πάντα.

Πιστεύετε ότι μέσα «από την τεθλασμένη της ζωή γεννήθηκε η ευθεία του ήχου της»;

Και φυσικά «μέσα από την  τεθλασμένη της  ζωή  γεννήθηκε η  ευθεία του ήχου της»… Αυτό το τελευταίο υπήρξε για μένα πυξίδα και θέλησα να δώσω βαρύτητα στην παράσταση τούτη: πως δηλ. η Μπέλλου δεν έχει μετανιώσει για τίποτα, παρόλα όσα έχει περάσει. Πρόκειται για μια ατόφια αναρχική προσωπικότητα που αναπόφευκτα υποφέρει ως τέτοια από αφόρητη μοναξιά.

Το έργο μας μεταφέρει στο Νοσοκομείο Σωτηρία όπου η Μπέλλου με μια αφηγηματική διάθεση ξεδιπλώνει τη ζωή της. Πόσο δύσκολο ήταν να συμπυκνώσετε το χρόνο και να αποδώσετε την ψυχοσύνθεση της;

Ο χρόνος στο νοσοκομειακό περιβάλλον συστέλλεται και διαστέλλεται  αυτόνομα, χωρίς να λογαριάζει την κανονικότητα  της ζωής έξω από αυτόν. Αυτό ήταν το κλειδί της αφηγηματικότητας για μένα συν του ότι οι χρόνιοι ασθενείς, όπως ήταν η Μπέλλου (υπήρξε σχεδόν ενάμιση χρόνο στο νοσοκομείο, ας μην το ξεχνάμε αυτό), πάσχουν αναπόφευκτα από ιδρυματισμό, που σε συνδυασμό με τις φαρμακευτικές αγωγές επιφέρουν  παραισθήσεις . Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο μυαλό της Σωτηρίας Μπέλλου, και επομένως όλα μπορούν να συμβούν.

Που οφείλεται η ξεχωριστή επιτυχία της παράστασης και τι είναι αυτό που αγγίζει περισσότερο τους θεατές;

Η παράσταση αγαπιέται πολύ και το βλέπουμε καθημερινά και εγώ και κυρίως η κα. Σταμούλη. Φαίνεται να είναι ανεξάντλητη, και πιστεύω ακράδαντα πως εκτός από το όνομα της Μπέλλου που κυκλοφορεί από γενιά σε γενιά και «μιλάει» στο DΝΑ μας, η επιτυχία οφείλεται και στην εκστατική Έφη Σταμούλη που αποδεικνύει κάθε βράδυ πως είναι φτιαγμένη από την πάστα εκείνη των ηθοποιών που δεν θεωρούν τίποτα δεδομένο, αλλά ρίχνονται στην «μάχη της σκηνής» με το ίδιο τσαγανό που διέθετε η Μπέλλου. Δίπλα της η ήρεμη δύναμη της Ειρήνης Μουρελάτου ως Νοσοκόμας, συνθέτουν μία σπάνια, πιστεύω θεατρική στιγμή. Και αυτό γίνεται αμέσως αντιληπτό από τον κόσμο, που συγκινείται κάθε βράδυ, βαθιά: άλλοι μυστικά, άλλοι φανερά, όλοι αποχωρούν και σιγομουρμουράνε έναν σκοπό της, σαν κατευόδιο.

Διαβάστε εδώ περισσότερα στοιχεία για την παράσταση: https://inkastoria.gr/theatro-sotiria-me-lene-argos-orestiko/

  “Σωτηρία με Λένε”, Άργος Ορεστικο, θεατρική παράσταση, Συνέντευξη Χατζηβασιλείου