Ελάχιστοι ντράμερ είναι και (καλοί) τραγουδιστές. Κορυφαίος όλων, ο Don Henley των Eagles, που ακόμα και στα live έπαιζε ταυτόχρονα τύμπανα και τραγουδούσε όπως κι ο Levon Helm των Band, που ερμηνεύει τα κλασικά τραγούδια του Καναδέζικου συγκροτήματος “The Weight,” “The Night They Drove Old Dixie Down” και “Up on Cripple Creek.”. Ακολουθεί ο David Grohl πρώην Nirvana και νυν super star των Foo Fighters, που από ντράμερ έγινε κιθαρίστας αλλά και οι Deen Castrοnovo, πρώην Journey, που ποτέ δεν έκανε καριέρα τραγουδιστή, αλλά οι ερμηνευτικές ικανότητές του ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο και τέλος, ο “Don” Brewer των Grand Funk. Όμως πρώτος και καλύτερος όλων, είναι ο Phil Collins, που από ένας απλός ντράμερ των Genesis, οδήγησε το συγκρότημα σε μια απίστευτη επιτυχία που συνδυάστηκε και με τεράστια προσωπική καριέρα.

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ GENESIS

Η είσοδος του στο συγκρότημα έγινε ήσυχα και ταπεινά. Μετά την κυκλοφορία του πολύ καλού άλμπουμ τους Trespass (1970), o John Mayhew φεύγει και τον αντικαθιστά ο κύριος για τον οποίον διαβάζετε αυτό το άρθρο. Το συγκρότημα έψαχνε ντράμερ που θα έπαιζε ακουστικά! Η αγγελία που είχαν βάλει έλεγε ότι τα δοκιμαστικά θα γίνονταν στο σπίτι των γονέων του Gabriel στο Surrey. Όταν πήγε ο Collins, που τότε έπαιζε στους Flaming Youth, το συγκρότημα δοκίμαζε άλλους ντράμερ κι ο φίλος μας είπε να κάνει μια βουτιά στη πισίνα του σπιτιού για να περάσει η ώρα!!!! “Είχα ακούσει το Trespass” και το είχα βρει πολύ ήσυχο άλμπουμ μου θύμιζε Crsoby Stills and Nash!!!!» δήλωνε πολλά χρόνια αργότερα. Στο δοκιμαστικό δεν τα πήγε καλά κι ο Michael Rutherford τον απέρριψε, αλλά παρ΄όλα αυτά, τον Αύγουστο του 1970 γίνεται επίσημα μέλος των Genesis και ηχογραφεί μαζί τους το Nursery Crime, όπου τραγουδάει το κομμάτι “For Absent Friends” – σύνθεση δική του και του επίσης νεοφερμένου κιθαρίστα Steve Hackett.
Το άστρο του φωτίζεται το 1975, όταν ο Peter Gabriel, τραγουδιστής των Genesis, ενός εκ των 5 κορυφαίων progressive συγκροτημάτων, αποφασίζει να αποχωρήσει. Έχοντας ηχογραφήσει το δύσκολο The Lamb Lies Down on Broadway (1974), ο Gabriel θέλει να απομακρυνθεί και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε προσωπικό επίπεδο αλλά και να απομονωθεί. Το συγκρότημα βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη καμπή της καριέρας του, αφού η παρουσία του Gabriel ήταν κάτι περισσότερο από σημαντική. Έγραφε στίχους, οι οποίοι ήταν κοινωνικοί αλλά και μεταφυσικού περιεχομένου και είχε μια μοναδική θεατρική παρουσία στη σκηνή που συνδυαζόταν με περίτεχνες μεταμφιέσεις και εντυπωσιακό φωτισμό. Το συγκρότημα άρχισε να αναζητά τον αντικαταστάτη του και αφού άκουσαν 400 κασέτες με υποψήφιους κατέληξαν στον Phil Collins, ο οποίος έως τότε είχε ερμηνεύσει εκτός του “For Absent Friends” και το “More fool me” (από το Selling England by the Pound). Οι Rutherford, Banks και Steve Hackett βλέποντας το αδιέξοδο επιλογής, κατέληξαν στον Collins, ο οποίος φρόντισε να τους γίνει κατανοητό, ότι ‘δεν εγγυάται’ για τίποτε. Θα δοκιμάσω και βλέπουμε» τους είπε! Το συγκρότημα μπήκε στο Trident Studios για να ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις του καινούργιου άλμπουμ τους με τίτλο A Trick of the Tail, χωρίς να έχει αναγγείλει την «αναβάθμιση» του Phil Collins. Το άφησαν στον παραγωγό David Hentschel να χειριστεί το θέμα, ο οποίος συναίνεσε σε αυτήν την «αναβάθμιση» μόνο όταν τον άκουσε να ερμηνεύει το “Squonk”. Τα πράγματα πήγαν πολύ καλά στις ηχογραφήσεις και μέρα με τη μέρα οι Rutherford, Hackett και Βanks έβλεπαν ότι η επιλογή Collins ήταν πολύ καλή. Εξ άλλου το The Lamb Lies Down on Broadway ήταν ένα βαρύ και σκοτεινό άλμπουμ με δυσνόητους στίχους, σε αντίθεση με το A Trick of the Tail που ήταν ένα κλασικό Genesis άλμπουμ. Η συνέχεια είναι γνωστή: το συγκρότημα άρχισε να γνωρίζει αυξανόμενη επιτυχία και οι πωλήσεις τους παρουσίασαν μεγάλη άνοδο. Το A Trick of the Tail(Νο 3 U.K., No 31 U.S.A.), Wind and Wuthering (No 7 U.K., No 26 U.S.A.) που κατά την άποψη του γράφοντος είναι το καλύτερο αυτής της περιόδου, το And then they were three (No 3 U.K., No 14 U.S.A.), το πρώτο χωρίς τον Steve Hackett, το Duke (No 1 U.K., No 11 U.S.A.) που σηματοδοτεί πιο mainstream ήχο, το Abacab (No1 U.K., No 7 U.S.A.), Genesis (No1 U.K., No 9 U.S.A.), Invisible Touch (No1 U.K., No 4 U.S.A.) και We Can’t Dance (No1 U.K., No 4 U.S.A.). Οι studio ηχογραφήσεις γινόντουσαν με τον Collins σε διπλό ρόλο ντράμερ και τραγουδιστή, ενώ στα live τα ντραμς αναλάμβανε ο Chester Thompson που έχει παίξει με Weather Report, Frank Zappa και George Duke. Την περίοδο «Collins», οι Genesis ηχογράφησαν 4 live άλμπουμ, τα Three Sides Live (1982), The Way We Walk, Volume One: The Shorts (1992), The Way We Walk, Volume Two: The Longs (19930 και Live over Europe (2007).
ΠΑΙΖΕΙ 2 ΩΡΕΣ CONGAS ΚΑΙ…ΤΙΠΟΤΕ

Ιστορική έχει μείνει η …ηχογράφησή του παίζοντας congas για το άλμπουμ του George Harrison, “All things must pass’. “Τότε ακόμα έπαιζα για τους Flaming Youth, όταν ο manager τους έμαθε από τον οδηγό του Ringo Starr, ότι ήθελαν ένα περκασιονίστα κι ο manager μας με σύστησε” δηλώνει ο Phil. «Μπήκα στο Abbey Road studio όπου ήταν οι Ringo Starr, Billy Preston, Phil Spector και Klaus Vourmann. Ηχογραφούσαν και άκουγα διαρκώς τον Spector (παραγωγό του άλμπουμ) να λέει: «Να ακούσω κιθάρες και τύμπανα», «να ακούσω μπάσο και τύμπανα’”. Κανείς δεν μου είπε τι να παίξω και τα χέρια μου είχαν αρχίζει να ματώνουν γιατί δεν ήμουν ο ειδικός στα congas.. Δύο ώρες μετά (!) άκουσα τον Spector επιτέλους να λέει: ”Οκ να παίξουν τα congas”. Όση ώρα έπαιζα τα μικρόφωνα ήταν κλειστά και φυσικά αυτό έκαναν όλο τον κόσμο να γελάσει και να φύγει από το studio και να πάνε δίπλα να δουν τηλεόραση! Έτσι έφυγα κι εγώ αφού δεν υπήρχε λόγος να μείνω. Δύο μήνες αργότερα όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ το αγόρασα και δεν βρήκα πουθενά το όνομά μου. Είπα απλά στον εαυτό μου ότι συμπεριέλαβαν στο άλμπουμ μια διαφορετική ηχογράφηση από αυτή που εγώ συμμετείχα και μου πέρασε η στενοχώρια”.
Το αστείο είναι ότι χρόνια αργότερα ο Phil έλαβε μία κασέτα από τον George Harrison με αποσπάσματα από το παίξιμό του σε εκείνη την ηχογράφηση: ακούγοντάς την όμως αντιλαμβάνεται ντροπιασμένος ότι το παίξιμό του ήταν τόσο κακό που δικαιολογούσε την απουσία του από την επίσημη ηχογράφηση. Μερικές μέρες αργότερα δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον George Harrison, o οποίος ξεκαρδισμένος του εξήγησε ότι του είχε κάνει πλάκα αφού έβαλε τον Ray Cooder (Αμερικάνος μουσικός) να παίξει όσο χειρότερα μπορούσε, γράφοντας πάνω στο παίξιμο του Collins…

BRAND X, Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΣΤΟ CHICAGO

Στην ουσία, το άρθρο ξεκινά από εδώ και …κάτω με την προσωπική καριέρα του Collins, που από τα 1976 συμμετέχει στο fusion βρετανικό συγκρότημα των Brand X. Μαζί τους έπαιξε στα άλμπουμ Unorthodox Behaviour (1976), Moroccan Roll (1977), Is There Anything About? (1982), ενώ συμμετέχει σε ορισμένα κομμάτια σταProduct (1979) και Do They Hurt? (1980). Αν ακούτε fusion, ασχοληθείτε με τα Unorthodox Behaviour (1976) και Moroccan Roll(1977). Παράλληλα με τους Genesis που γνωρίζουν αυξανόμενη επιτυχία το 1981 κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του με τίτλο Face Value (Νο 1, U.K, No 7 U.S.A.) με το σκοτεινό In the Air Tonight με στίχους που έχουν αυτοβιογραφικό περιεχόμενο κι αναφέρονται στο διαζύγιο του με τη σύζυγό του, Andrea. Η αλήθεια είναι ότι σε όλο το τραγούδι φανερή είναι η πικρία και η εκδικητικότητα του Collins, o oποίος επιστρέφοντας από περιοδεία, βρήκε το σπίτι άδειο και τη σύζυγο εξαφανισμένη με τον εσωτερικό διακοσμητή (!), σε βαθμό που δημιουργήθηκε τεράστιος αστικός μύθος ότι ο Collins βρέθηκε να μη βοηθά κάποιον ενώ πνιγόταν – σύμφωνα με τους στίχους του τραγουδιού – και ο ίδιος αναγκάστηκε να το διαψεύσει δημόσια σε συνεντεύξεις του. Παρεμπιπτόντως, αν και η προσωπική ζωή των rock stars είναι δική τους, ο Collins ετοιμάζεται να ξαναπαντρευτεί την Τρίτη σύζυγό του Orianne, της οποίας όταν τη χώρισε της κατέβαλε 25.000.000 λίρες, το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθείς την Μ. Βρετανία για διαζύγιο.
Όμως ο Collins αρχίζει και ξετυλίγει ένα τεράστιο ταλέντο που κρυβόταν πίσω από τα ντραμς. Ένα ταλέντο που δεν περιορίζεται στο τραγούδι αλλά πειραματίζεται με τον ήχο των ντραμς και την εγγραφή τους και τη χρήση drum programming που τότε εμφανίστηκε. Το 1982 κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ Hello, I Must Be Going! που έβγαλε τη μεγάλη επιτυχία “You Can’t Hurry Love” (πρώτη εκτέλεση των Supremes 1966). Ο χρυσόδετος κι ασήκωτος τόμος της ιστορίας του rock μας θυμίζει ότι το άλμπουμ πήρε το τίτλο από το ομώνυμο τραγούδι των Marx Brothers που ακουγόταν στη ταινία Animal Crackers.
Ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσός με πρώτο το άλμπουμ No Jacket Required (1985): Για την ιστορία, ο τίτλος No Jacket Required, προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη στον Collins, όταν μαζί με τον Robert Plant πήγαν να φάνε σε ένα εστιατόριο στο Chicago και ο πορτιέρης του εξήγησε ότι δεν μπορεί να περάσει γιατί σύμφωνα με το dress code του καταστήματος “jacket required”, ενώ στον Plant επέστρεψε την είσοδο. Ο Collins σε όποια εκπομπή παρουσιάστηκε, αναφερόταν στο περιστατικό αναφέροντας πάντα το όνομα του εστιατορίου (που είναι το The Pump Room, ένα από τα παλιότερα του Σικάγο) και έτσι ο Δ/ντης του εστιατορίου του έστειλε ένα σακάκι και μια επιστολή λέγοντάς του ότι μπορεί να επισκεφτεί όποτε θέλει το εστιατόριο με όποια ενδυμασία θέλει! Να σάς θυμίζω ότι ο Collins είχε παίξει ντραμς στο reunion των Led Zeppelin στοLive Aid (1985).
Χρυσά γίνονται όμως και τα επόμενα άλμπουμ τους: το …But Seriously (1989), που έβγαλε 2 τεράστια hits, τα “Something Happened on the Way to Heaven” και “Another Day in Paradise”, ενώ την ίδια χρονιά περιόδευσε με τους Who παίζοντας τον ρόλο του Uncle Ernie (στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου το ρόλο ενσάρκωσε ο ντράμερ των Who, Keith Moon). « Έπαιζα με τον Townshend μετά το θάνατο του Keith Moon και του είπα ότι θέλω να φύγω από τους Genesis και να παίξω στους Who». Ο Townshend τον ευχαρίστησε αλλά του απάντησε ότι μόλις είχαν προσλάβει τον Kenny Jones (από τους Small Faces) – μια απάντηση που ο Collins θεώρησε πολύ ευγενική για τους Who!
Ακολουθεί το Both Sides (1993) και οι Genesis συνεχίζουν να βγάζουν τη μια επιτυχία μετά την άλλη. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στο άλμπουμ του Both Sides(1993) που είναι το πρώτου του μετά την αποχώρησή του από τους Genesis. Χαρακτηριστικό είναι το στιγμιότυπο που περιέγραψαν οι δύο Genesis, Rutherford και Banks, όταν ο Collins τους ανακοίνωσε την αποχώρηση του. «Απορούμε που δεν μας το είπες νωρίτερα» του απάντησαν!

Η ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η δεκαετία του 80 αλλά και τα πρώτα χρόνια της επόμενης ανήκουν στον Collins, τόσο σαν προσωπική καριέρα όσο και με τους Genesis. Υπερδραστήριος, το 1979 κάνει παραγωγή στο άλμπουμ του Joh Martyn, “Glorious Fool”, ανασταίνει την κοκκινομάλλα Frida των Abba με την παραγωγή στο άλμπουμ της Something Going On (όπου παίζει και ντραμς), παίζει percussions στο άλμπουμ των Thin Lizzy , “Johnny The Fox” χωρίς όμως να θυμάται κανείς από το συγκρότημα σε ποιο τραγούδι παίζει!!!!. Το 1983 κάνει παραγωγή και παίζει ντραμς σε δύο τραγούδια του εφήμερου Άγγλου σταρ, Adam Ant (στα τραγούδια “Puss ‘N’ Boots” και “Strip”), παίζει ντραμς στα άλμπουμ του Robert Plant, “ Pictures at Eleven” και The Principle of Moments». Το 1984 κάνει παραγωγή, παίζει ντραμς και κάνει φωνητικά στο πιο πετυχημένο προσωπικό άλμπουμ του Phillip Bailey (περκασιονίστας και τραγουδιστής των Earth, Wind and Fire) “Chinese Wall” που βγάζει το τεράστιο pop hit “Easy Lover” που ερμηνεύουν μαζί Bailey και Collins.Το 1985 κάνει παραγωγή και παίζει ντραμς στο άλμπουμ του Eric Clapton “Behind the Sun” και την ίδια χρονιά κάνει συμπαραγωγή στη μεγάλη επιτυχία του Howard Jones, “No one is to Blame”. Το 1987 ξανακάνει παραγωγή στον Eric Clapton και στο άλμπουμ ‘August”. To 1988 οι νεκραναστήσεις συνεχίζονται, αυτή τη φορά με τους Four Tops που με το Loco in Acapulco γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στη Μ. Βρετανία (Νο 7 U.K.). Συν-συνθέτει και τραγουδά το”Hero” στο άλμπουμ Thousand Roads του David Crosby.
ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

Είναι αρκετά συνηθισμένο rock stars μεγάλου βεληνεκούς να προσπαθούν να μεταφέρουν την καριέρα τους στον κινηματογράφο. Ωστόσο, κανείς δεν κατάφερε να κάνει μεγάλη καριέρα εκεί: Mick Jagger, David Bowie, Roger Daltrey, Sting, Jon Bon Jovi, είναι μερικοί rock stars, που προσπάθησαν με συμπαθητικά αποτελέσματα. Εξαιρώ την Tina Turner (Mad Max Beyond Thunderdome/ Last Action Hero). Ο Phil Collins πρωταγωνιστεί το 1988 στην ταινία Buster (όπου ακούγεται το κομμάτι των Four Tops, Loco in Acapulco), ενώ εμφανίζεται στο Hook (1991), στο Frauds (1991) και σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές με γνωστότερη στην χώρα μας το Miami Vice σε ρόλο guest star. Όμως η σχέση του με τον κινηματογράφο και το θέατρο ξεκινά από τα 5 χρόνια του, όταν αρχίζει και παίζει σε θεατρικά έργα, όπως το ρόλο του Artful Dodger στον Oliver Twist του Dickens και μάλιστα είχε χαρακτηριστεί σαν «παιδί-θαύμα». Ο πατέρας του ήταν θεατρικός ατζέντης και τον βοήθησε να παίξει ρόλους παιδιών στο θέατρο. Το 1964 σε ηλικία 13 ετών συμμετέχει στην ταινία των Beatles, “A Hard day’s night μόνο που στο τελικό μοντάζ κόβεται! Για την ιστορία, το 1994 έκανε την αφήγηση στην έκδοση του dvd, όπου κάθισε ώρες ατελείωτες στον υπολογιστή προσπαθώντας να βρει τον εαυτό του, όπου τελικά τον βρήκε! Ακολούθησε η συμμετοχή του (πάντα ως παιδάκι) στην ταινία Calamity the Crow, αλλά η σκηνή που έπαιξε κόπηκε στο μοντάζ, όπως και πάλι συνέβη το ίδιο με τη συμμετοχή του στο Chitty Chitty Bang Bang (δεν θυμάμαι τον ελληνικό τίτλο, αν τον ξέρετε παρακαλώ ενημερώστε με rocker@otenet.gr). Τελικά πρωταγωνίστησε στο Buster (1988) και του έφυγε ο καημός. Δισκογραφικά το Buster δεν πέρασε απαρατήρητο, αφού ο Collins συνδύασε το όνομα του και με το soundtrack που έβγαλε 2 μεγάλες επιτυχίες , το “A Groovy Kind of Love” (πρώτη εκτέλεση Petula Clark, 1966) και το “Two Hearts”.
O PHIL COLLINS LIVE ΣΤΟ Σ.Ε.Φ. ΚΙ ΕΓΩ ΤΑ ΕΧΩ ΒΑΨΕΙ (ΚΑΤΑ)ΜΑΥΡΑ

Την 1 Νοεμβρίου 2005, εμφανίστηκε σε μια εξαιρετική συναυλία στο Σ.Ε.Φ. (βλέπε κεντρική φωτογραφία Χρήστου Κισατζεκιάν) μπροστά σε 17.000 κόσμο. Κι ήταν εξαιρετική όχι μόνο γιατί έπαιξε όλες τις επιτυχίες του (μόνο το Invisible Touch από τα τραγούδια των Genesis), αλλά και επειδή η ερμηνεία του, το στήσιμο της συναυλίας, τα σκηνικά και οι μουσικοί άγγιξαν το τέλειο (όπως και η Lyon που μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, νικούσε τον Ολυμπιακό μου 1-4

.
ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

Στο πλαίσιο των remastered επανακυκλοφοριών, υπήρξαν οι καινούργιες εκδόσεις των άλμπουμ του, Face Value (1981) και Both Sides (1993). Αρχικά η κυκλοφορία τους ήταν προγραμματισμένη για τον Νοέμβριο του 2015, αλλά η εγχείρηση που έγινε στη μέση του, τον υποχρέωσε να αλλάξει ημερομηνία και ενώ ήταν προγραμματισμένη και περιοδεία, αναβλήθηκε και παραμένει σε ισχύ μόνο αυτή του Dreaming On The Beach στο Miami στις 11 Μαϊου 2016 για φιλανθρωπικούς λόγους! Κι οι δύο επανεκδόσεις περιέχουν πλούσιο extra υλικό με demos, b-sides και live, ενώ λίγο αργότερα, θα κυκλοφορήσουν τα Hello I Must Be Going και Dance Into The Light κι αυτά με bonus disc και υλικό από live, demos και δύο studio τραγούδια, τα Do You Know, Do You Care? και Don’t Let Him Steal Your Heart Away. Όμως η μαγκιά του είναι ότι οι καινούργιες επανακυκλοφορίες των άλμπουμ έχουν την ίδια λογική φωτογράφισης, αλλά οι φωτογραφίες τους είναι σημερινές!!!! Έτσι για την ιστορία, η δισκογραφία του με Genesis και τα προσωπικά άλμπουμ ξεπερνούν τα 33.500.000 αντίτυπα σ’ όλο τον κόσμο!!!

rocknrollmonuments.gr