Η ελληνική μυθοπλασία εδώ και πάρα πολλά χρόνια φθίνει όλο και περισσότερο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις οι σειρές που βλέπουμε στα κανάλια είναι αυτές που πέρασαν και δεν ακούμπησαν ως επί το πλείστον. Κι αυτό γιατί οι σειρές δομούνται για να βγει το χρήμα κι όχι με γνώμονα το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ευτυχώς στις εποχές μας είναι πανεύκολο να βρεις αυτές που ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Η αμερικανική τηλεόραση έχει κάνει την εισβολή της στα ελληνικά δεδομένα και αφήνουν πολύ μεγαλύτερο στίγμα.

Η φετινή τηλεοπτική χρονιά είχε πολλά: σειρές που επέστρεφαν μετά την επιτυχία του 1ου κύκλου και στον δεύτερο έχαναν, σειρές που είχαν την αντίθετη διαδρομή, καθώς και πάρα πολλές νέες σειρές. Από αυτές άλλες ξεκίνησαν νωθρά και σιγά σιγά εξελίσσονταν, άλλες είχαν μια ευθεία επιτυχημένη πορεία και άλλες απογοήτευσαν ή δεν έπεισαν. Με τις νέες σειρές θα ασχοληθούμε από δω και πέρα.

11. Forever : Μια σειρά που μπαίνει στην κατηγορία «ευχάριστη». Εγώ την έφτασα ως το τέρμα, αλλά ομολογώ ότι από ένα σημείο και μετά τα μοτίβα ήταν σταθερά, χωρίς καμία έκπληξη. Αφήστε που μετά από λίγο με εκνεύριζε η απίστευτη ξερολίαση του αθάνατου ιατροδικαστή Χένρι Μόργκαν.

10. How To Get Away With Murder : Το νέο πρότζεκτ της Σόντα Ράιμς έδωσε την ευκαιρία στην Βαϊόλα Ντέιβις να αναδειχθεί. Και το πέτυχε. Τα συνεχόμενα μπρος-πίσω στο αφηγηματικό παρόν και παρελθόν ήταν από τα δυνατά του στοιχεία και η σκηνοθετική άποψη βοήθησε πάρα πολύ.

9. Black-ish: Μια κωμωδία σαν το Modern Family, απλώς σε full black εκδοχή. Μετά το τρίτο επεισόδιο κι αφού ξέφυγε σεναριακά από τις κλασσικές χιπχοπαηδίες έκατσε πολύ καλύτερα και έδεσαν οι ρόλοι μεταξύ τους.

8. Flash : Η μεγάλη άνθιση των σούπερ ηρώων έγινε με τον Flash τον περασμένο Σεπτέμβρη. Μια σειρά που στην αρχή δεν σου έδινε ιδιαίτερους λόγους να υπερενθουσιαστείς, ακόμα κι αν είσαι θιασώτης της φάσης. Προσωπικά σταμάτησα στο 6ο επεισόδιο, αλλά μετά από παρακίνηση φίλου το ξανάπιασα από το 12 και μετά και είδα κάτι πολύ διαφορετικό. Αυτό που με ενοχλούσε στην αρχή ήταν ότι οι ιστορίες έφευγαν πολύ ελαφριά και πιθανότατα βαρέθηκα να περιμένω να εκτυλιχθεί το μυστήριο πίσω από επιστήμονα Χάρισον Γουέλς.

7. Constantine : Βασισμένο στην ταινία με τον Κιάνου Ριβς, το Constantine είχε όλα εκείνα τα στοιχεία για να πάει καλά. Για την ακρίβεια είχε έναν πρωταγωνιστή, τον Ματ Ράιαν, που είναι αλάνι, έχει και τρομερή προφορά, οπότε το έδαφος έμοιαζε πρόσφορο για να ταυτιστείς. Κι ενώ στα πρώτα τρία επεισόδια έδειχνε να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, μετά κάπου χάθηκε. Έμεινε μόνο η προφορά να χαίρομαι. Προσωπικά η απόλυτη σούπα της χρονιάς.

6. Empire : Μετά την απόλυτη σούπα, αυτό είναι το απόλυτο underdog. Γενικά ούτως ή άλλως είμαι δύσκολος σε σειρές που έχουν πολύ μουσική και δεν πίστευα ότι ο Timbaland που είναι παραγωγός, θα μπορούσε να βγάλει κάτι τόσο καλό. Παρά το κάπως κουλό του φινάλε, είναι η σειρά που ακολούθησε μια ραγδαία άνοδο και γι΄αυτό πάει για δεύτερο κύκλο.

5. Gotham : Αν ρωτάτε εμένα θα σας πω να την δείτε οπωσδήποτε. Είναι πολλοί όμως αυτοί που θεώρησαν ότι ήταν λίγη γι΄αυτό που ήθελαν. Είναι δεδομένο πάντως πως τόσο ο Όσβαλντ Κόμπλποτ όσο και ο Νίγκμα είναι ρόλοι που σε εξιτάρουν. Ιδίως έτσι όπως μας αφήνουν στο τελευταίο επεισόδιο.

4. Agent Carter : Το out of the blue της χρονιάς. Η πιο αναπάντεχα καλή σειρά και με Marvel από πίσω και με την Χέιλι Ατγουέλ να είναι τρομερή και με μειωμένο το υπερηρωικό στοιχείο που το παίρναμε από αλλού. 8 επεισόδια με συνωμοσία, ξύλο και μια άλλη οπτική του ψυχροπολεμικού κλίματος του 1960.

3. The Last Man On Earth : Ο Γουίλ Φόρτε είχε μια εξαιρετική σύλληψη που μπόρεσε να την μετουσιώσει. Άλλος θα έκανε τον τελευταίο άνθρωπο στη γη ως κάτι πιο μελό ή στο υπερβολικά χιουμοριστικό με υπερβάλλοντα ζήλο στο χιούμορ. Ο Γουίλ το πέτυχε με απλές και ρεαλιστικές καταστάσεις.

2. Daredevil : Από το πρώτο μέχρι το δωδέκατο επεισόδιο ήταν μια γε(α)μάτη σειρά. Περνούσαν τα λεπτά και δεν καταλάβαινες πότε τελείωσε. Οι σκηνές με το ξύλο άψογες, αλλά το καλύτερο κομμάτι βρίσκεται στο σενάριο και στις ατάκες του κακού της υποθέσεως, του Γουίλσον Φισκ. Ο Ντ’ Ονόφριο αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή για τον ρόλο.

1. Better Call Saul : Η σειρά που πέτυχε αυτό για το οποίο προορίστηκε. Το spin off του Breaking Bad ήταν πολυαναμενόμενο. Ο Σαούλ Γκούντμαν και το πως έγινε από Σαούλ από Τζίμι ΜακΓκίλ ήταν ένα σενάριο που εξήπτε τη φαντασία των φανατικών γουολτεργαϊτών. Ξέφυγε αρκετά από το dramadventure κλίμα του BB και πέρασε στα λημέρια της μαύρης κωμωδίας με φιγούρες ιλαροτραγικές. Ο Μπομπ Όντενκερκ και ο Τζόναθαν Μπανκς που μετοίκησαν από το BB στο Better Call Saul κράτησαν τη σημαία ψηλά.

Υ.Γ. Όπως καταλαβαίνετε δεν θα μπορούσα να έχω δει όλες όσες βγήκαν, οπότε αν έχω ξεχάσει κάποια ή υπήρξε κάποια που την θεωρήσατε μεγάλη πατάτα σχωράτε με.

www.toratora.gr

  Fun, σειρές, ταινίες