Θυμάσαι τότε ως πιτσιρικάδες που παίζαμε ώρες ατελείωτες «θάρρος ή αλήθεια;» Θυμάσαι που πάντοτε επέλεγες το θάρρος γιατί φοβόσουν να πεις την αλήθεια; Ωραία. Τώρα που τα θυμήθηκες, σκέψου. Σκέψου φίλε μου, γιατί δεν είσαι παιδαρέλι πια.

Αναλογίσου το ρίσκο που έπαιρνες με την πρώτη επιλογή. Οι προκλήσεις ήταν σαφώς πολλές:

Γδύσου και χόρεψε σαν τρελός στη μέση του δρόμου. Οκ.

Πιάσε τα μεμέ της Γωγώς. Οκ

Κλέψε τα πατατάκια από το διπλανό τραπέζι. Οκ.

Δείξε μας τα πουλάκι σου. Οκ.

Γενικά  ήταν «οκ» να κάνεις οποιαδήποτε απερισκεψία προκειμένου να καταπλήξεις τα πλήθη, προκειμένου να μην καταστείς ο δειλός, η «κοτούλα» της υπόθεσης.

Θυμήσου τώρα πως τα πράγματα δεν ήταν ποτέ έτσι όταν σε καλούσαν να μιλήσεις για την αλήθεια. Για μια οποιαδήποτε αλήθεια που θα κατατρόπωνε το είναι σου.

Είναι αλήθεια πως φοβάσαι το σκοτάδι;

Είναι αλήθεια πως δεν έχεις φιληθεί ποτέ σου;

Είναι αλήθεια πως αγαπάς τον Λουκά;

Καθώς ο άγραφος κώδικας έλεγε πως ο καθείς πρέπει να πει την αλήθεια- διαφορετικά εξέρχεται από το παιχνίδι και καθώς η παιδική σου άγνοια, αθωότητα σε είχε πείσει πως υπάρχει μια μυστική υπερδύναμη στο μυαλό των συμπαικτών που θα εντόπιζε ακαριαία το ψέμα σου, δύο ήταν οι επιλογές: 1. Να πεις την αλήθεια 2. Να μην επιλέξεις την αλήθεια εξαρχής.

Και να ‘μαι τώρα, βρισκόμενη μπρος στη δυσάρεστη αυτή θέση να αναρωτιέμαι -μες την περί πολιτικών ημιμάθεια μου- τι να επιλέξω μέσα σε όλη αυτήν την παραζάλη που αναγκάζομαι να ζήσω. Ναι ή όχι; Θάρρος ή αλήθεια;

Δεν χρειάζεται να σου απλουστεύσω τον παραλληλισμό φίλε μου. Θαρρώ πως ήδη τον έχεις εντοπίσει.

Θέλω λοιπόν τώρα να δω εσένα “θαρραλέε”, που στέκεις πιστά μες το χορό της «ευρω-πανηγύρεως» πόσο καλά χορεύεις ξεβράκωτος ανάμεσα στα πλήθη. Θέλω να δω πόσες φορές θα χρειαστεί να σου χτυπήσουν το χέρι μέχρι να καταλάβεις πως τα πατατάκια δεν είναι δικά σου. Θέλω να δω ποια «μεμέ» θα πιάνεις όταν τα χέρια σου θα είναι παραχωμένα στις άδειες σου τσέπες. Θέλω τελικά να δω σε ποιον θα δείχνεις το πουλάκι σου, όταν θα σ’ έχουν ήδη ευνουχίσει!

Ήρθε μάλλον η ώρα να πάψεις να αποφεύγεις την αλήθεια. Σαν πολλές θαρραλέες ανοησίες δεν κάναμε μέχρι να τη δούμε; Συλλογίσου μονάχος. Θα βρεις την απάντηση κάπου εκεί, μέσα σου τσαλακωμένη. Μην παραπλανάσαι. Είναι η κρίσιμη ώρα που δεν πρέπει να απέχεις. Είναι ίσως η μόνη στιγμή που η γνώμη σου μετράει.

Και τούτο, να ξέρεις, δεν είναι προπαγάνδα-με ποια φόντα άλλωστε εγώ να σε προπαγανδίσω; Είναι μόνο απόγνωση. Είναι αγανάκτηση. Είναι τρόμος.

Είναι νέοι που δε βρίσκουν το νόημα της ζωής, γιατί χάθηκε ανάμεσα στα χρέη.« Μη μ’ αφήσεις να ζήσω έτσι ρε πατέρα! Κάντο για μένα και σκέψου αυτή τη φορά».

Ω! Έλληνες! Χανόμαστε. Κι αν η ιστορία σου δε μοιάζει αρκετή για να ευνοήσει την κρίση σου, τότε κοίτα γύρω σου. Δες πού ζεις. Δες πώς ζεις.

Είναι μάλλον η μόνη φορά που δύνασαι να αντιδράσεις. Είναι η μόνη φορά που αξίζει να κραυγάσεις για όσα δεν ζεις και κακώς εχόντων των πραγμάτων-δεν πρόκειται να ζήσεις.

Ήρθε μάλλον η στιγμή να σταματήσεις να φοβάσαι το σκοτάδι, να σκεφτείς ως νοήμων άνθρωπός, να καταλάβεις πως έτσι δεν μπορείς άλλο να ζήσεις. Και δεν είναι για την Ευρώπη που κατέληξες να μισείς, είναι για την Ελλάδα που κοντεύεις να χάσεις. Είναι για σένα τον ίδιο που χρόνια τώρα κυκλοφορείς ξυπόλυτος, παράλυτος και πιάνεσαι από γαιτανάκια που όλο τρικλοποδιές σου βάζουν. Και χάνεις το βήμα, και πέφτεις και πιάνεσαι ξανά. Φύγε! Δεν υπάρχει χέρι για σένα εδώ!

Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα μάτια μας. Να επιλέξουμε την αλήθεια. Εκείνη που χάσαμε, που ξεχάσαμε, που πετάξαμε!

Και να θυμάσαι Έλληνα-όποια κι αν είναι η απόφασή σου: Μη με φορτώνεις με τα βάρη σου. Θέλω κι εγώ να ζήσω!

Μπουμπάρη Μαριλλένα

  Γνώμες, Ελλάδα