Θα σου πω μια ιστορία!

Σήμερα πήγα σε ένα μπλόκο αγροτών κι είδα πολλά… Εκείνο όμως που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν ένα μικρό αγόρι γύρω στα οχτώ. Πήγε κοντά στα τρακτέρ τα κοίταξε, τα ξανακοίταξε και έπειτα πέρασε από την απέναντι πλευρά να δει και τα υπόλοιπα. Ο θαυμασμός ήταν αποτυπωμένος στο βλέμμα του…πήρε το κινητό του πατέρα του και τα φωτογράφησε. Το παιδί αυτό μπορεί να μην είχε δει ποτέ από κοντά του τρακτέρ, το εργαλείο δουλειάς, την επιχείρηση του αγρότη που παρέχει όσα καταναλώνονται καθημερινά σε όλα τα νοικοκυριά!!! Αν τα μέτρα περάσουν τα παιδιά που δεν έχουν δει τρακτέρ θα πολλαπλασιαστούν γιατί πολύ απλά δεν θα υπάρχουν τρακτέρ…Αυτό όμως είναι το σίγουρα το λιγότερο!

Τι άκουσα σήμερα στο μπλόκο; Άκουσα έναν αγρότη να μου εξηγεί ότι έβγαλε σπυράκια από το άγχος του… το άγχος που του προκαλεί να ακούει τις ιστορίες των οδηγών που θέλουν να περάσουν με εκείνον τελικά να τους αφήνει, γιατί όπως μου εξηγεί «μία στο εκατομμύριο να λένε ψέματα εγώ δεν θα άντεχα να μην τους αφήσω να περάσουν». Άκουσα επίσης ελληνική παραδοσιακή μουσική όλων των ειδών και σκέφτηκα πως ο πρωτογενής τομέας αναμφίβολα στην χώρα μας αποτελεί παράδοση!Μύρισα την άνοιξη να έρχεται, καθώς επρόκειτο για μια μέρα ηλιόλουστη και ευχήθηκα μαζί με την άνοιξη να έρθει και η δικαίωση στον αγώνα όλων των επαγγελματιών που βάλλονται και ζητούν όσα δικαιωματικά τους ανήκουν! Γεύτηκατο δροσερό νερό που πρόσφεραν οι αγρότες σε μένα και σε όσους περίμεναν στην ουρά των αυτοκινήτων!

Τέλος, άγγιξα τα χέρια πολλών αγροτών κατά το χαιρετισμό μας και αισθάνθηκα χέρια άγρια, σκασμένα, τραυματισμένα…χέρια δουλεμένα που το μόνο που ζητούν είναι να συνεχίζουν να δουλεύουν με αξιοπρέπεια!

Γιατί εσύ όμως ένας μαθητής να διαδηλώσεις στην γενική απεργία στις  4 Φεβρουαρίου;

Πολλοί θα πουν για να χάσεις μάθημα…βαθιά μέσα σου όμως γνωρίζεις! Γνωρίζεις γιατί είτε οι γονείς σου είναι αγρότες, είτε γιατροί, είτε δικηγόροι, είτε καταστηματάρχες, είτε υπάλληλοι, είτε είτε…γνωρίζεις πως μοχθούν… πώς υποφέρουν! Τους άκουσες να αναστενάζουν, ξέρεις ότι ζορίζονται να πληρώσουν το φροντιστήριο σου, γνωρίζεις ότι αύριο θα αδυνατούν να σε σπουδάσουν κι εσύ θα πρέπει να δουλεύεις…να δουλεύεις για ψίχουλα, χωρίς ασφάλεια και αφού ολοκληρώσεις τις σπουδές σου να δουλεύεις ακόμα  σε εκείνη την πρώτη καφετέρια που εργαζόσουν ως φοιτητής γιατί δεν βρίσκεις τίποτα καλύτερο! Ή θα είσαι άνεργος και όπως κι να έχει θα φτάσεις κάπου στα 67 για να πάρεις σύνταξη…και ενδιάμεσα είναι η ιατρική περίθαλψη και άλλα τόσα ακόμα που δεν θα σου προσφέρει πια καμιά ασφάλεια. Συγχώρα με δεν θέλω να σε τρομάξω…Θέλω να σε ενεργοποιήσω να έρθεις κ εσύ ως μέλος αυτής της κοινωνίας στον αγώνα για να μην περάσει το λαιμητόμο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό…για να έχεις τη ζωή που σου αξίζει στη χώρα σου την Ελλάδα…4 Φεβρουαρίου….Η ιστορία αλλάζει από ομάδες…Η ιστορία αλλάζει από τις ενωμένες μάζες ανθρώπων…τι τους ενώνει;

Η ελπίδα…

Υ.Γ. Για κάθε πατέρα… σε ευχαριστούμε που μας έμαθες πως όταν αγωνίζεσαι για το δίκιο το κάνεις με ονοματεπώνυμο,  γιατί απλά δεν έχεις τίποτα και κανέναν να φοβηθείς!

4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016 – 11.00 Η ΩΡΑ

ΠΡΩΗΝ ΝΟΜΑΡΧΙΑ-ΚΤΙΡΙΟ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ