Στην είδηση ότι η πόλη μας θα φιλοξενήσει την Εικαστική Έκθεση «Διαδρώ-ΔιαδρώMen» εντυπωσιάστηκα! Δεν ξέρω εάν ήταν ο τίτλος της που μου κέντρισε την προσοχή ή το γεγονός ότι τρεις νέες κοπέλες ενσάρκωναν μια πρωτότυπη ιδέα. Ο ενθουσιασμός μου πάντως πολλαπλασιάστηκε όταν τις αντίκρισα από κοντά! Η Αναστασία Τρυγούτη, απόφοιτη του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας, η Κωνσταντίνα Εμμανουήλ, ηθοποιός, απόφοιτη της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του Ανδρέα Βουτσινα, και η Νικολέτα Μηλιάτη, χορεύτρια, τρεις νέες κοπέλες, γεμάτες δημιουργικότητα και μεράκι «ξανασυστήνονται» στην Καστοριά μέσα από την τέχνη τους. Τις συνάντησα στο Αρχοντικό Βέργου όπου τις τελευταίες μέρες δούλευαν νυχθημερόν στήνοντας την έκθεση που βασίζεται στην εικαστική δουλειά της Αναστασίας Τρυγούτη (Anis). Μέσα από τη «διαδραση» μας προέκυψε η παρακάτω συνέντευξη…
Συνέντευξη στην Χριστίνα Αγγελή
Ξεκινώντας με την Αναστασία Τρυγούτη (Anis)
Πως γεννήθηκε η αγάπη σου για την τέχνη;
Ζωγραφίζω από πολύ μικρή. Γενικότερα μου άρεσαν οι τέχνες, όταν πήγαινα σε εκθέσεις εντυπωσιαζόμουν. Στη συνέχεια σκεφτόμουν ότι δε θέλω να σπουδάσω απλώς κάτι οπότε έψαξα και βρήκα την Καλών Τεχνών.
Τι είναι αυτό που σε εμπνέει;
Θεωρώ πως η έμπνευση είναι μια αρκετά αρρωστημένη ιδέα. Είναι ότι παρατηρώ γύρω μου, ότι αγαπάω και μισώ. Είναι η αγνότητα και η βρωμιά ταυτόχρονα. Είναι οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν. Είναι οι εμπειρίες που εν τέλει προκαλούμε στη ζωή μας. Είναι ότι υπάρχει στο υποσυνειδητό και ασυνείδητο και η προσπάθεια να το συνειδητοποιήσω σ’ ένα χαρτί.
Πως θα περιέγραφες το δικό σου χωροχρονικό ταξίδι αναζήτησης;
Ένα χάος που ψάχνομαι συνέχεια και ξαναβρίσκομαι και ξαναχάνομαι. Ένας φαύλος κύκλος.
Πως ταυτίζονται οι άνθρωποι μεταξύ τους;
Από τις εμπειρίες τους, από τις καταστάσεις γενικότερα, από αυτά που συμβιώνουμε όλοι εμείς στην Ελλάδα σε οποιαδήποτε ηλικία. Από τις επιλογές τους, από το αν θα βρεθούν οι άνθρωποι αυτοί μαζί ή όχι. Ακόμα και να μη βρεθούνε όμως μπορεί να υπάρχουν πολλές ταυτίσεις μαζί.
Τι είναι αυτό που σε ερεθίζει και με τι ερεθίζεσαι;
Μπορεί να φανεί λίγο αρρωστημένο αυτό που θα πω… Στην πραγματικότητα αυτό που με ερεθίζει δεν είναι το καλό, αλλά το κακό. Όταν ξεκινάω να αποδώσω κάτι ποτέ δε θα είναι καλό στην πραγματικότητα. Άσχετα εάν έχει λουλουδάκια μέσα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είναι κάτι το οποίο μ’ έχει προβληματίσει πάρα πολύ σαν κατάσταση κι απλά θα το αποδώσω με κάποιο τρόπο σουρεαλιστικό. Ζωγραφίζω κατά βάση σουρεαλιστικά, άσχετα με την τεχνική ή τις τεχνικές ποπυ χρησιμοποιώ. Θα το αποδώσω με κάποιο τρόπο που πολλοί άνθρωποι θα το δουν, θα προβληματιστούν και δε θα ξέρουν τι ακριβώς θέλω να πω. Λίγοι είναι αυτοί που επί τόπου θα πουν αυτό είναι αυτό.
Πως επηρεάζεις και με τι επηρεάζεσαι;
Πιστεύω ότι τα πάντα έχουν συνεχή ροή (Butterfly Effect) και μια συνοχή μεταξύ τους. Όλα συνδέονται. Αυτό λοιπόν που στην πραγματικότητα μ’ επηρεάζει δεν είναι ακριβώς το γεγονός που μπορεί να έχει συμβεί τώρα. Είναι όλη η συνοχή των γεγονότων για να φτάσουμε σε αυτό το ένα γεγονός.
Όταν εξελίσσεις, εξελίσσεσαι;
Ναι αυτό είναι αλληλένδετο.
Τα βιώματα σου αποτυπώνονται στα έργα σου;
Αποτυπώνονται κυρίως στο κείμενο μου. Στη συνέχεια με τα έργα μου αποτυπώνω ένα βίωμα αλλά συνήθως είναι παραπάνω από ένα βίωμα.
Ποιος είναι ο κύριος προβληματισμός της εικαστικής σου έκθεσης;
Η έκθεση γεννήθηκε με αφορμή την επιστροφή μου στην Καστοριά και τη συνειδητοποίηση μου, ότι στην πόλη μας, συμβαίνουν ελάχιστα πράγματα στο συγκεκριμένο τομέα. Δυστυχώς, ενώ έχουμε πάρα πολλούς αξιόλογους ανθρώπους που ασχολούνται με τέχνη κλείνονται στο σπίτι τους και κάνουν ότι κάνουν ο καθένας από τη μεριά του χωρίς να προβάλλεται κάτι. Η ουσία είναι όμως το δίπολο εξελίσσεις – εξελίσσομαι, γιατί η εξέλιξη έχει να κάνει με την επαφή. Εάν δεν υπάρξει επαφή, δεν υπάρξει τριβή, δεν θα υπάρχει και εξέλιξη.
Για παράδειγμα θα ήθελα να δω κάποια στιγμή το Αρχοντικό Βέργου να γίνεται Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Καστοριάς ώστε να εκθέτουν κάποιοι καλλιτέχνες τα έργα τους.
Γιατί επέλεξες ως κεντρικό θέμα το σύμπαν;
Γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα. Από το Bing Bang ας πούμε. Γενικώς όλη μου η δουλειά είναι αναφορά στη συμπαντική ένωση. Θεωρώ ότι όταν σκέφτομαι κάτι εγώ εδώ τώρα σ΄ αυτό το χρόνο, σ’ αυτό το μέρος, σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο χωροχρόνο -γιατί έχουμε και άλλες ώρες- μπορεί να το έχει σκεφτεί και κάποιος άλλος και να δημιουργεί με το δικό του τρόπο το ίδιο πράγμα. Οπότε συνδεόμαστε θέλοντας και μη με κάποιο τρόπο όλοι μεταξύ μας. Απλώς πολλοί δεν το έχουν καταλάβει ακόμα.
Μέσω του διαδραστικού χαρακτήρα της έκθεσης θα προσπαθήσετε να εμπλέξετε ενεργά το κοινό;
Το κοινό της Καστοριάς είναι αρκετά δύσκολο. Ελπίζουμε να πάρει μέρος και να το ζήσει γιατί ο χαρακτήρας της έκθεσης είναι βιωματικός.
Πως αισθάνεσαι που «ξανασυστήνεσαι» στην Καστοριά μέσα από την τέχνη σου;
Νιώθω λίγο περίεργα, γιατί οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει στην πολύ κλασική τέχνη: βαζάκια, νεκρή φύση, τοπία. Αυτό που κάνω είναι κάτι εντελώς διαφορετικό για το κοινό της Ελλάδας. Πολλοί δεν μπορούν να κατανοήσουν τι κάνω. Πολλούς όμως τους εντυπωσιάζει το ότι μπορούν να δουν πολλά έργα με τόσα κουτάκια όπως αυτή τη στιγμή που στήνουμε το δωμάτιο με το μοτίβο της σκακιέρας. Μέσα από την έκθεση θέλω να δείξω παράλληλα ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι σε αυτή την πόλη που κάνουν πράγματα στη ζωή τους που έχουν να κάνουν με αυτό το κομμάτι της τέχνης. Ίσως, καταφέρουμε να παροτρύνουμε και άλλο κόσμο ώστε να δημιουργηθεί μια καλλιτεχνική ομάδα και να κάνουμε συλλογικά κάποιες δράσεις.
Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις στους θεατές μέσα από το έργο σου;
Δε σκέφτομαι πως θα το πάρουν οι θεατές λειτουργώ πολύ αυθόρμητα. Στην ουσία είναι η συνειδητοποίηση μου πάνω στο χαρτί. Μπορεί να σκέφτομαι εκατό πράγματα ταυτόχρονα και να προσπαθώ να τα κάνω κάτι ή μπορεί να μην προσπαθώ τίποτα και απλά να συμβαίνει. Έρχομαι σε ένα σημείο έκρηξης που αν δεν το κάνω θα έχω νεύρα για μια εβδομάδα. Πρέπει κάπου να βγει οπότε απλά δουλεύω. Δε σκέφτομαι. Απλώς συμβαίνει και δεν μπορώ να το εξηγήσω. Γι’ αυτό αναφέρω το υποσυνείδητο, το ασυνείδητο και το συνειδητό γιατί είναι αυτά τα τρία μαζί.
Ποιοι ήταν οι συνοδοιπόροι σας για την υλοποίηση αυτής της ιδέας;
Στην προσπάθεια μας συνέβαλε ουσιαστικά ο Δημήτρης Μπόραβος ο οποίος μας βοήθησε πάρα πολύ είτε μεταφέροντας πολλά πράγματα με το αυτοκίνητο του είτε βάφοντας κουτάκια. Ένας φίλος της Κωνσταντίνας, ο Κώστας Αντωνίου, ο Billys Μαλεγγάνος που μας έφτιαχνε το κέφι και ζωγράφιζε όταν είχαμε καινούριους μαρκαδόρους, η κοπέλα του η Βασιλική που είναι φοιτήτρια εδώ και της άρεσε πάρα πολύ. Καθοριστική ήταν και η συμβολή του Ντίνου Περιστερόπουλου από τη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας που μας έφτιαξε τα βίντεο. Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε σε όλους τους χορηγούς που στήριξαν ουσιαστικά την προσπάθεια μας.
Συνεχίζοντας τη συζήτηση με την Κωνσταντίνα Εμμανουήλ…
Πως σου φάνηκε η ιδέα της Αναστασίας;
Στην αρχή η ιδέα ήταν πάρα πολύ ωραία γιατί βγήκε πάρα πολύ φυσικά. Η Αναστασία ερχόμενη στην Καστοριά ήθελε να κάνει μια δική της έκθεση που να μην είναι η κλασική, να μην είναι στημένα απλά τα έργα, που ο κόσμος απλώς θα κοιτάζει μπαινοβγαίνοντας. Ήθελε να είναι πιο άμεση η επαφή της με το κοινό και έτσι αποφασίσαμε να γίνει η έκθεση πιο διαδραστική. Μου έκανε λοιπόν την πρόταση να τη βοηθήσω. Ενθουσιάστηκα! Στη συνέχεια βάλαμε στην ομάδα μας και μια ακόμα κοπέλα τη Νικολέτα Μηλιάτη που ασχολείται με το χορό.
Ως performer της έκθεσης τι μηνύματα θα προσπαθήσεις να περάσεις στο κοινό;
Ο στόχος είναι να αγγίξεις το κοινό έμμεσα. Να το βάλεις στη διαδικασία να θέλει, να έχει την ανάγκη να μπει στη θέση σου, σαν να το βιώνει εκείνος.
Πιστεύεις ότι το κοινό θα είναι δεκτικό απέναντι σε αυτό το ερέθισμα;
Θα ήθελα πάρα πολύ να το πιστέψω! Το ελπίζω, αλλά νομίζω ότι είναι λίγο υπερβολικό, ξένο στην κουλτούρα της Καστοριάς αυτό το πράγμα. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι είναι μια πάρα πολύ καλή πρώτη επαφή για να το μάθουν σαν είδος ώστε να ανοίξει και άλλους δρόμους για μελλοντικές δουλειές. Όχι μόνο από εμάς αλλά από όποια παιδιά γυρνάνε και θέλουν να κάνουν κάτι στην πόλη μας.
Πως έπλασες την ιδέα της Αναστασίας ώστε να γίνει και σε επίπεδο performing;
Η ιδέα της Αναστασίας ήταν λίγο ανακατεμένη. Προσπάθησα αρχικά να τα βάλουμε σε μια σειρά. Αυτός ήταν και ο λόγος που χωρίσαμε τους χώρους ώστε να έχουμε ένα συγκεκριμένο project σε κάθε χώρο για να υπάρχει μια ροή.
Τι project θα υπάρχει σε κάθε χώρο;
Ο θεατής μόλις ανεβεί τις σκάλες θα βρεθεί απευθείας στον πρώτο χώρο δράσης που είναι ο διάδρομος. Εκεί θα είναι η πρώτη performer. Αυτό το πρώτο δωμάτιο ουσιαστικά σηματοδοτεί τη γέννησή μας, το πώς ερχόμαστε από το σύμπαν και το πώς οι γονείς μας, μας μεγαλώνουν γλυκά και όμορφα με όλη την τρυφερότητα και τη στοργή που μπορεί να έχει ένας γονέας. Ακολουθεί το δεύτερο δωμάτιο που είναι η εγκατάσταση το σπήλαιο του Πλάτωνα το οποίο θα φιλοξενεί ένα μεγάλο έργο της Αναστασίας. Αυτό το δωμάτιο σηματοδοτεί τα παιδικά μας χρόνια. Το πώς μεγαλώνουμε μέσα σε μια ροζ φούσκα ,σε ένα μικρόκοσμο, ο οποίος στην ουσία δεν είναι ο πραγματικός κόσμος.
Το τρίτο δωμάτιο είναι το δωμάτιο με την εγκατάσταση της σκακιέρας στο οποίο θα υπάρχει μια Performer και το δωμάτιο αυτό σηματοδοτεί την ενηλικίωσή μας. Το ότι βγαίνουμε από τον μικρόκοσμό μας στον πραγματικό κόσμο. Τότε που ερχόμαστε σε επαφή με διαφορετικούς ανθρώπους και είμαστε αντιμέτωποι με πάρα πολλές επιλογές τις οποίες θα πρέπει να τις κάνουμε μόνοι μας συνειδητά. Το τέταρτο δωμάτιο είναι το δωμάτιο με τον καθρέφτη, το οποίο είναι μετά τις επιλογές που κάνουμε, μέσα από τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό που κρύβουμε μέσα μας, με τον πραγματικό μας εαυτό. Μέσα σε αυτό το δωμάτιο θα βρίσκονται δύο Performer. Το πέμπτο και τελευταίο δωμάτιο είναι το δωμάτιο του Live Act όπου θα είναι μέσα η Αναστασία και θα δημιουργεί εκείνη τη στιγμή ένα νέο έργο δικό της και εγώ μαζί με τη Νικολέτα ως Performers θα επεμβαίνουμε στο έργο της με στόχο να πάρουμε μαζί μας και το κοινό εκεί.
Η ιδέα για το τι θα περιλαμβάνει το κάθε δωμάτιο ήταν κάτι που το σκεφτήκατε όλοι μαζί;
Κατά κύριο λόγο ναι.
DATA
Αρχοντικό του Βέργου, Καστοριά
14 έως 16 Οκτωβρίου 2016
Καθημερινά από τις 12:00 το μεσημέρι
Δυο live performing την ημέρα στις 19:00 και 21:00 μ.μ.