Ήταν φανερό στη διάρκεια της διαδικασίας για την ψήφιση του τρίτου μνημονίου-όσο αφορά την παρουσία των βουλευτριών-βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ- πως αυτή εξελίχθηκε σε μια εσωκομματική διαδικασία. Σε αυτή την κατάσταση οδηγηθήκαμε εξαιτίας της απόφασης με πλειοψηφία στην Κ.Ε. να μην υπάρξει συνεδριακή διαδικασία πριν από την ψηφοφορία για την έγκριση του νέου μνημονίου. Η επιδίωξη αυτή προήλθε από την ηγεσία διότι πίστευε προφανώς πως δεν είχε τον συσχετισμό, καθώς και από μερίδα συντρόφων που ήθελαν πραγματικά να δώσουν μια ευκαιρία στην ενότητα.
Μια ενότητα όμως που αμφισβητείται από την ίδια την σκληρή πραγματικότητα και την ύπαρξη δυο διαφορετικών στρατηγικών, που θα συγκρουστούν σε οποιαδήποτε φάση και αν  συγκληθεί  συνέδριο. Η πρόβλεψη μου είναι πως η επικράτηση οποιασδήποτε από αυτές, δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια στην σύνταξη ολόκληρου του κόμματος  στην υλοποίησή τους καθώς  αποτελούν δύο διαφορετικές εν γένει πολιτικές στρατηγικές. Αυτή η κατάσταση προφανώς είναι παράγωγο της ακραίας κοινωνικής πόλωσης που έχει επικρατήσει από τις μονομερείς ταξικά πολιτικές που υπηρετούν τα μνημόνια και την απαγορευτική-κατά την άποψη μου-φιλολαϊκή διαχείρισης τους. Έτσι λοιπόν αναπόδραστα οι ομιλίες συντροφισσών και συντρόφων κατά την διαδικασία συζήτησης και ψήφισης στο κοινοβούλιο  απέβλεπαν σε ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα και προσωπικά όσο άσχημη-συναισθηματικά- και αν ήταν η εικόνα, δεν μπορώ να αδικήσω κανέναν καθώς το έναυσμα είχε δοθεί από την ηγετική ομάδα και την αντισυλλογική λειτουργία της. Προφανώς  τα παραπάνω δεν βαραίνουν μόνο την ηγετική ομάδα αλλά αποτελεί κύρια ευθύνη της να προστατεύει το κόμμα από τέτοια φαινόμενα.Βέβαια θεωρώ πως οποιαδήποτε νέα προσπάθεια δημιουργίας πολιτικού πόλου δεν αρκεί να συγκροτηθεί ως σύγκληση προσώπων ή ως μια απλή συγκόλληση ήδη υπαρχόντων-συγκροτημένων σχηματισμών. Χρειάζεται να προκύψει με συμμέτοχο τις λαΙκές τάξεις, μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες και τις αντιστάσεις που θα προκύπτουν. Η διαφαινόμενη διάσπαση  φαίνεται πιο πιθανή τώρα αλλά έχει τις ρίζες της παλιότερα και βαθύτερα. Αναφέρομαι στο ιδρυτικό μας συνέδριο, όταν ο πρόεδρος του κόμματος επέβαλε την κατάρτιση δυο ξεχωριστών ψηφοδελτίων αντί ενός κοινού με λίστες, που σαφέστατα σηματοδοτούσε πρόταση ενότητας και ήταν σύμφωνο με την παράδοση της αριστεράς.

Η ψήφιση του τρίτου μνημονίου ανήκει στο πρόσφατο παρελθόν και τώρα κύκλοι του Μαξίμου με non-paper διέρρευσαν την πρόθεση του πρωθυπουργού να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης και έπειτα να προσφύγει σε εκλογές για να ζητήσει “καθαρή” εντολή από τον λαό ξεκαθαρίζοντας το εσωκομματικό πεδίο. Η κίνηση αυτή  πέρα από εκβιασμό (που είναι το ελάχιστο) αποτελεί καταστρατήγηση της ίδιας της επιλογής για έκτακτο συνέδριο στα τέλη Σεπτέμβρη, αγνοώντας επιδεικτικά πως αυτό επιτεύχθηκε μέσα από την στήριξη της τάσης των 53+ που ζήτησαν μορατόριουμ χωρίς μονομερείς ενέργειες και πειθαρχικά μέτρα. Η ουσία όμως βρίσκεται στην ήδη διαμορφωμένη κατάσταση μετά την ψήφιση του μνημονίου -χωρίς να προηγηθεί συλλογική απόφαση- η οποία τέμνει οριζοντίως και καθέτως το κόμμα, τις προγραμματικές του θέσεις, τις συνεδριακές αποφάσεις και την ιδρυτική του διακήρυξη.

Έτσι λοιπόν σε ενδεχόμενη αίτηση ψήφου εμπιστοσύνης χωρίς να έχει προηγηθεί συνέδριο το οποίο να επιβάλει αλλαγή κατεύθυνσης της κυβερνητικής πολιτικής ή έστω να περιγράφει και να αποτυπώνει τι σημαίνει διαδικασία απεγκλωβισμού και  άμεση ενεργοποίηση της, δεν μπορεί να δοθεί. Δεν μπορεί όμως όχι μόνο για τους παραπάνω λόγους αλλά διότι, όπως έχω επισημάνει και σε παλιότερη αρθρογραφία μου, αυτή η κυβέρνηση που δεν κατάφερε να ενθουσιάσει το λαό μας τους προηγούμενους μήνες, έχει παραμείνει σχεδόν η ίδια. Η στήριξη του πρωθυπουργού παραμένει, ίσως και αναβαθμισμένη, σε υπουργούς που έχουν έρθει σε ρήξη με μερίδα του κόμματος, στοχοποιώντας με τον χειρότερο τρόπο συντρόφισσες και συντρόφους, είτε σε υπουργούς με τους οποίους τα μέλη μας που προέρχονται από το ίδιο επαγγελματικό χώρο έχουν συγκρουστεί και δεν μπορούν να εξηγήσουν τις επιλογές του πρωθυπουργού.

Η κυβέρνηση που θέλει να είναι κυβέρνηση της Αριστεράς  οφείλει να αποτελεί καταλύτη κοινωνικών εξελίξεων υπέρ των υποτελών τάξεων και εργαλείο τους. Όταν δεν προκύπτουν τα παραπάνω δεν θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός. Τα παραπάνω θα μπορούσα να τα πλαισιώσω με δηλώσεις του προέδρου  αλλά  δεν νομίζω πως έχει πλέον κάποια αξία. Από την άλλη δεν πρόκειται να χαρίσω χώρο και να διευκολύνω  την υλοποίηση ήδη ειλημμένων αντισυλλογικών και αντικομματικών μεθοδεύσεων για την απρόσκοπτη εφαρμογή των μνημονίων.

Θα συνεχίζω να παλεύω για την επίτευξη μιας δίκαιης σοσιαλιστικής κοινωνίας, κάτι που μπορεί να υλοποιηθεί με την εμβάθυνση της ταξικής συνειδητοποίησης που εκφράστηκε -έστω με την μορφή της ψήφου-τον Ιανουάριο και τον Ιούλιο, μέσα από συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες που θα ανατρέπουν την λιτότητα και τα μνημόνια και θα χτίζουν νέες μορφές παραγωγής, κοινωνικής  και πολιτικής οργάνωσης.

 www.thepressproject.gr