Η ζωή της Αναστασίας μοιάζει με παραμύθι καθώς τρεις μικροί ήρωες -τα παιδιά της- άγγιξαν με το μαγικό τους ραβδί τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής της και έφεραν στην επιφάνεια μια σπουδαία καλλιτέχνη.

Μια καλλιτέχνη που με όχημα τη φαντασία της διεισδύει στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας αναδεικνύοντας το μεγαλείο που εμπεριέχουν.

Με τις φωτογραφίες της προσελκύει τους θεατές σε μια διαδρομή γεμάτη νοσταλγία για το χθες και προβληματισμό για το αύριο. Ουσιαστικά ενώνει το παρελθόν και το μέλλον στο παρόν.

Με τα παραμύθια της προσκαλεί τα παιδιά σ’ ένα ανέξοδο ταξίδι χαράς.

Συνέντευξη στην Χριστίνα Αγγελή

Τι είναι για εσένα η τέχνη;
Το να βρίσκεις στο κάθε τι, κάτι μαγικό που να σε παρασέρνει.

Ποια μορφή της σε εκφράζει περισσότερο;
Η δημιουργία εικόνων.

Ποιο είναι το πιο πολύτιμο καρέ της ζωής σου;
Η ζωή …αν καταφέρεις να βρεις το φως της , τότε έχεις κερδίσει το πιο όμορφο καρέ .

Πως είναι η ζωή μιας τρίτεκνης μητέρας φωτογράφου;
Πολλά κλικ γεμάτα ζωή. Σχολείο, γυμναστήριο, μπάλα, παιδικά πάρτι, πλυντήριο, καθάρισμα ,υποχρεώσεις….. υποχρεώσεις και ένα μαμά, μαμά, μαμά καθημερινός μου ήχος, που σε γεμίζει ενέργεια εκεί που νομίζεις ότι έχεις αδειάσει. Και όλα αυτά με μια φωτογραφική μηχανή στο λαιμό περασμένη. Γιατί αυτά τα συναισθήματα τις στιγμής θέλω να τα αιχμαλωτίσω στο χρόνο, είναι οι εικόνες μου, είμαι εγώ.  Φυσικά ζώντας τα και όχι σκηνοθετώντας τα. Γιατί είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα το να μην ζεις και απλά να δημιουργείς.

 

 

Η καθημερινότητα σου γεννά εικόνες;
Νομίζω πρόλαβα και απάντησα πιο πάνω. Η καθημερινότητα είναι αυτήν που σου δίνει τις πιο όμορφες εικόνες, αρκεί να μπορείς  να τις δεις .

Πιστεύεις ότι μέσα από τη φωτογραφία ανακάλυψες ξεχωριστούς κώδικες επικοινωνίας με τα παιδιά σου;
Πιστεύω ότι μέσα από τις εικόνες ανακαλύπτουν τα παιδιά μου εμένα και εγώ αυτά. Ανταλλάσουμε κόσμους και συναισθήματα που δύσκολα εξωτερικεύονται.

Πως αισθάνονται τα παιδιά σου όταν γίνονται συμμέτοχοι στη δουλειά σου;
Δεν το αντιλαμβάνονται όταν γίνεται, συνήθως όλα είναι αυθόρμητα, πέρα από κάποιες φωτογραφίσεις που γίνανε για κάποια project και χρειάστηκε να μπουν σε κάποιον (ρόλο), που κι αυτό γινόταν μέσα από παιχνίδι. Το αντιλαμβάνονται και νιώθουν περήφανα όταν βλέπουν το αποτέλεσμα στον υπολογιστή. Πολλές φορές δέχομαι κριτική αυστηρή και δεν μου επιτρέπουν να φτιάξω ή να χρησιμοποιήσω φωτογραφία που δεν τους αρέσει.

Ο χρόνος λειτουργεί ως σύμμαχος ή εχθρός;
Μέχρι τώρα ως σύμμαχος.

Γιατί σε κέντρισε η ανθρωποκεντρική φωτογραφία;
Γιατί είναι η αιχμαλώτιση συναισθημάτων , γεφύρωση της τέχνης και της ζωής. Η συνομιλία με τον περίγυρο μας, το πιστοποιητικό συμμετοχής μας στο περιβάλλον που αλλάζει στο πέρας του χρόνου.

Η φωτογραφία γεννά μια ιστορία ή ιστορία μια φωτογραφία;
Είναι ένας κύκλος που συμβαίνει πότε το ένα και πότε το άλλο. Φορές έχω την εικόνα που μου ξυπνά το παραμύθι και άλλες πάλι έχω την αρχή του παραμυθιού που μου γεννά εικόνες. Και κάπως έτσι δημιουργώ.

Πως γεννήθηκε η ιδέα για το φωτογραφικό παραμύθι;
Τα παιδιά ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν άρχισα να καλλιεργώ αυτήν την ιδέα. Ήθελα να δουν ότι μια φωτογραφία έχει χρώμα, ήχο, συναίσθημα, ιστορία και στην συγκεκριμένη ιδέα, ένα παραμύθι. Να μάθουν να διαβάζουν την εικόνα .

Πόσο δύσκολο είναι να αποδώσεις φωτογραφικά ένα παραμύθι;
Είναι  κάτι που πραγματικά με δυσκόλεψε πολύ. Το να πλάσω ήρωες τον παραμυθιών, μαζί με το συναίσθημα που νιώθουμε σαν παιδιά και να δημιουργήσω την εικόνα.

Μίλησε μας για το φωτογραφικό παραμύθι «Μια διαδρομή ως τη φιλία» που έχει ως πρωταγωνιστή ένα μήλο..

Ξεκινά μια περιπέτεια που ξετυλίγεται μπροστά σου με εικόνες, αλλά ταυτόχρονα σε αφήνει να βάλεις την δική σου φαντασία μιας και κάνεις μια διαδρομή σε γνωστά παραμύθια,χωρίς τίτλο. Ήρωας ένα μήλο όπου εκεί που ζει το κοροϊδεύουν όλοι γιατί είναι διαφορετικό. Μα όταν πέφτει στη γη αρχίζει η περιπέτεια του. Κατρακυλά από παραμύθι σε παραμύθι αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες, μέχρι να γνωρίσει τη φιλία και να καταλάβει ότι δεν είναι διαφορετικό, αλλά ξεχωριστό!!!

Πόσο σημαντικό είναι τα παιδιά να μάθουν να αποδέχονται το διαφορετικό;
Η διαφορετικότητα είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για την εξέλιξη της ζωής και αλίμονο αν είμαστε όλοι ίδιοι. Αυτό πρέπει να μάθουμε πρώτα εμείς και μετά να το περάσουμε στα παιδιά.

Πως αισθάνεσαι όταν μέσα από τη δική σου αφήγηση ζωντανεύει ένα παραμύθι;
Σαν νεράιδα που με το ραβδάκι της μεταφέρει τα παιδιά σε άλλους κόσμους μέσα σε μια στιγμή , την στιγμή  του παραμυθιού. Πολύ όμορφο συναίσθημα.

Με τι κριτήριο επιλέγεις τα παραμύθια που θα αφηγηθείς;
Ανάλογα με τις ηλικίες των παιδιών και το τι βλέπω στα παιδιά που έχω ακροατές. Έχει τύχει να αλλάξω το παραμύθι σε κάτι άλλο από αυτό που είχα προετοιμάσει. Προσπαθώ να νιώθω το τι θέλουν να ακούσουν εκείνη την στιγμή. Ξεκινάς την αφήγηση και όλα παίρνουν το δρόμο μόνα τους. Αρκεί να αφεθείς και εσύ σε αυτό το ταξίδι.

Περιέγραψε μου τη σημειολογία των πορτρέτων σου από το φωτογραφικό project μια ματιά δύο εποχές.
Έναν διάλογο μεταξύ του παρελθόντος με το παρόν.

Πως επέλεξες τα πρόσωπα;
Σαν ιδέα μου φάνηκε εύκολη στην αρχή, ήδη είχα σκεφτεί πρόσωπα οικία που θα ξεκινούσα. Αλλά μπροστά μου βρήκα ένα τοίχος. Δύσκολο να εξηγήσεις κάτι που καλά, καλά ούτε και εσύ έχεις καλλιεργήσει. Όταν όμως πιστεύεις πολύ σε αυτό που κάνεις το τοίχος δεν χρειάζεται να το περάσει  μόνο από μπροστά  έχει πέρασμα  δεξιά και αριστερά .Έτσι τα πρόσωπα που είχα σκεφτεί στην αρχή άλλαξαν και ήρθαν από διάφορες περιοχές που για μένα γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρων. Και στο τέλος θα πω η επιλογή δεν ήταν  δική μου, της τύχης που μου έφερε πολλούς από τους συμμετέχοντες.

Πρακτικά πόσο δύσκολο ήταν να σκηνοθετήσεις τις φωτογραφίες του χθες;
Πολύ δύσκολο. Αφού πρώτα μελέτησα παλιούς φωτογράφους και φωτογραφίες που υπήρχαν στα σπίτια ανά περιοχή που φωτογράφιζα. Έπρεπε να βρω τον χώρο, τα ρούχα, να επιμεληθώ την κόμμωση και να καταφέρω πέρα από το  να στήσω το σκηνικό να βάλω και τα πρόσωπα που φωτογράφισα στο ρόλο που έπρεπε να υποδυθούν, που δεν ήταν κάποιος άλλος ρόλος, παρά ο ίδιος τους ο εαυτός  έναν αιώνα πριν. Έπρεπε όλα να λειτουργήσουν κάτι σαν χρονομηχανή. Πέρα από τα πρόσωπα που εμφανίζονται στις φωτογραφίες, χρειάστηκα την βοήθεια πολλών ανθρώπων για να γίνουν όλα αυτά που προανέφερα, στήσιμο σκηνικών, φορεσιές,  μεταφορές κτλ και τους ευχαριστώ πολύ όλους.

Πως βίωσαν οι συμμετέχοντες την όλη διαδικασία;
Θέλω να πιστεύω ότι το έζησαν σαν κάτι μοναδικό και όμορφο. Και όπως διάβασα σε ένα σχόλιο στο βιβλίο εντυπώσεων της έκθεσης μου. Τα πρόσωπα που συμμετείχαν δεν φόρεσαν απλά τα ρούχα, αλλά την ίδια την εποχή.

 

Η έκθεση σου «Μια ματιά δυο εποχές» έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία;
Ναι , μεγάλωσα με πολλές εικόνες από αυτές που έχω αποτυπώσει στο φωτογραφικό μου φακό.

Υπήρξαν στιγμές που φωτογραφίζοντας αισθάνθηκες ότι θα ήθελες να είσαι ζωντανό κομμάτι εκείνης της εποχής;
Από μικρό παιδί αυτό θυμάμαι να έκανα. Κρατούσα στα χέρια μου φωτογραφίες των παππούδων μου και γινόμουν κομμάτι εκείνης της εποχής.

Πόσο διάστημα χρειάστηκες για να ολοκληρώσεις το συγκεκριμένο project;
Περίπου δύο χρόνια.

Μέσα από την αντιπαραβολή των φωτογραφιών του χθες και του σήμερα τι ήταν αυτό που ήθελες να αναδείξεις ;
Στόχος της έκθεσης μου δεν είναι να στηρίξω τη μια ή την άλλη εποχή, η πάροδος του χρόνου έφερε εξελίξεις που άλλοτε είχαν θετικό και άλλοτε αρνητικό αντίκτυπο στην ζωή μας. Ήθελα να απευθυνθώ σε όλους όσους βλέπουν το μέλλον με την νοσταλγία του παρελθόντος και να μάθουν τα παιδιά ότι για να μεγαλώσει ένα δέντρο πρέπει να φροντίζουμε τις ρίζες του.

 

Ποια είναι η Αναστασία Λιάπη

Η Αναστασία Λιάπη γεννήθηκε στην Καστοριά. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Η αγάπη της για τα παιδιά την οδήγησε στο να γράφει και να εικονογραφεί παραμύθια. Με τη γέννηση του πρώτου της παιδιού, γεννήθηκε και η επιθυμία να πιάσει τα πινέλα και να κάνει τους πρώτους της πίνακες. Η φωτογραφία στη ζωή της ήρθε με την γέννηση του τρίτου της παιδιού. Μιας και ο χρόνος της περιορισμένος για πινέλα και μπογιές βρήκε στη φωτογραφική μηχανή έναν τρόπο να δημιουργεί εικόνες. Έχει κάνει δύο ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και τρεις ατομικές. Πρώτη ομαδική έκθεση Ιούνιος 2006 στην Καστοριά. Δεύτερη ομαδική έκθεση Αύγουστος 2009 στη Δαμασκηνιά Βοίου Κοζάνης. Πρώτη ατομική έκθεση (Εικαστικές Ματιές) Αύγουστος 2012 στη Δαμασκηνιά Βοίου Κοζάνης. Δεύτερη ατομική έκθεση Μάιος 2013 (Μια φορά κι έναν καιρό – φωτογραφικό παραμύθι) στο πνευματικό κέντρο του Άργους Ορεστικού. Τρίτη ατομική έκθεση Μάιος 2015 (Μια ματιά δύο εποχές) στο αρχοντικό του Βέργουλα στην Καστοριά. Με την ίδια έκθεση «Μια ματιά δύο εποχές» Ιούνιο 2015 στο Βαφοπούλειο στην Θεσσαλονίκη και στην Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά (Σεπτέμβριο 2016). Με τα παραμύθια που γράφει έχει πάρει μέρος σε διάφορες εκδηλώσεις. Η Αναστασία Λιάπη ζει και δημιουργεί στο Άργος Ορεστικό.  Φωτογραφία για την Αναστασία Λιάπη είναι ζωή, είναι φως, όσο σημαντικό είναι το φως στη φωτογραφία, τόσο είναι και στην ζωή μας.

  Αναστασία Λιάπη, φωτογράφος