Τις δεκαετίες τής παρακμής, οι μεγάλης κλίμακας εγχώριες οικονομικές δραστηριότητες καθορίστηκαν από τη γνωστή συμφεροντολογική αμοιβαιότητα μεταξύ τών κυρίαρχων παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων και τών μεγάλων επιχειρήσεων. Εγχώριων και εξωχώριων. Ειδικά δε στις εγχώριες εξασφαλίζονταν μια κλειστή κρατικοδίαιτη «γη τής επαγγελίας». Αποκλειστικές αστρονομικού ύψους κρατικές προμήθειες, μεγαλοεργολαβίες φωτογραφικών αναθέσεων και ασφαλώς προνομιούχες προσβάσεις στις Τράπεζες.

Όταν λοιπόν ακούει κανείς εκπροσώπους(παλιούς ή νεόκοπους) τών πολιτικών δυνάμεων τής παρακμής και τής κατάρρευσης να φλυαρούν για «ανάπτυξη με διαφάνεια» και να αυτο-λιβανίζονται ως «οι μόνοι ικανοί να εγγυηθούν την ανάπτυξη» αισθάνεται την ανάγκη να γελάσει , όχι για να σαρκάσει , αλλά μάλλον με την ελπίδα

πως με την γελωτοθεραπεία ίσως ξεπεράσει την οργή για την βάναυση υποτίμηση τής νοημοσύνης του.

Αφήνοντας στην άκρη το παρελθόν και τους παρελθόντες, θα έλεγα πως οι όντως πατριωτικές και αντι-διαχειριστικές δυνάμεις οφείλουν, σε ενωτική-συμμαχική βάση , ιδίως δε η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να αναπληρώσει, σε βραχύ χρονικό διάστημα, το μεγαλύτερο δυνατό μέρος τών απολεσθέντων εισοδημάτων και να το αποδώσει στους δικαιούχους αχθοφόρους τών μνημονιακών βαρών ,τα οποία βάρη προέκυψαν ως λογικό επακόλουθο εγκληματικών πολιτικών, κατασπατάλησης και νομής δημόσιων πόρων και τής ακατανίκητης μέχρι πρότινος αμοιβαιότητας που την είπαν διαπλοκή.

Αυτό βέβαια συναρτάται με την τόνωση τής κοινωνικής ανάπτυξης (όχι των δεικτών), μιας ανάπτυξης με διάχυση τού αναπτυξιακού έργου στο κοινωνικό σώμα, όπως επαναλαμβάνω, ελπίζω χωρίς να κουράζω, στην φιλόξενη «Αυγή»,και με πραγματικά (αντί λογιστικών)πλεονάσματα.

Ήδη πραγματοποιείται με ικανοποιητικούς ρυθμούς η προσέλκυση ξένων επενδύσεων και η στροφή στην πολιτική και οικονομική συνεργασία τού Ευρωπαϊκού Νότου, η οποία, εκτός των αμοιβαίων ωφελημάτων, προοιωνίζεται και την σταδιακή άρθρωση μιας νέας Ευρωπαϊκής χωροταξίας.

Τα πράγματα προχωρούν στο πεδίο τής πάταξης τής φοροδιαφυγής μέσω τών ηλεκτρονικών συναλλαγών και φαίνεται να εμπεδώνεται σιγά σιγά μια νέα καταναλωτική και συναλλακτική συνείδηση, καθώς οι πολίτες συνειδητοποιούν πως οι φοροδιαφυγή τρίτων αυξάνει τις δικές τους φορολογικές υποχρεώσεις.

Οι θεαματικές και επεισοδιακές αντιστάσεις κατά τού νέου συστήματος από μερίδα επιχειρηματιών μπορούν να εκληφθούν ως επιθανάτιοι σπασμοί μιας εποχής που αποδημεί και μιας νέας που γεννιέται.

Στην αξιοποίηση τού υπεδαφικού πλούτου, βέβαια, θα κριθεί το πέρασμα στη νέα εποχή. Και εδώ εκτός τών

υδρογονανθράκων και τού φυσικού αερίου υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα κορυφαίας διεθνούς ζήτησης.

Θα κριθεί με την ενίσχυση εκείνου του συστήματος οικονομικών δράσεων, για το οποίο δεόντως ασχοληθήκαμε στον διαδικτυακό διάλογο, όπου συνεργούν οι κλάδοι Εντάσεως Γνώσεως(πεδίο διάκρισης τών εγχώριων ανθρώπινων πόρων), το«αμφίβιο» Μεταφορικό Έργο, ο Εναλλακτικός Πρωτογενής Τομέας προσανατολισμένος στην υγιεινή διατροφή και τις εναλλακτικές καλλιέργειες, κλάδος που παρουσίασε, μέσα στην«κρίση»,25%αύξηση τών εξαγωγών και αντιμετωπίζει διαρκώς αυξητική παγκόσμια ζήτηση, ο ανοήτως βληθείς από παρελθούσες μεγαλοφυείς ηγεσίες κατασκευαστικός τομέας, ο οποίος δειλά ανακάμπτει χάρη στην ευρασιατική ζήτηση, η αναβαθμισμένη διαχείριση πολιτισμικών και περιβαλλοντικών αποθεμάτων και ασφαλώς οΤουριστικός Τομέας ο οποίος ήδη αναπτύσσεται σε δωδεκάμηνη βάση αξιοποιώντας τούς παράλληλους επιμέρους τομείς τού περιβαλλοντικού, εκκλησιαστικού, πολιτισμικού, αθλητικού τουρισμού.

Τι άραγε εμποδίζει αν όχι τη μέγιστη τουλάχιστον την καλύτερη απόδοση τού Συστήματος;

Μα η Δημόσια Διοίκηση. Όπου δεν λείπουν οι ικανοί και δημιουργικοί λειτουργοί. Λείπει δραματικά η ετοιμότητα να συγχρονιστεί με τις απαιτήσεις τών καιρών και να αντιληφθεί ότι η Επιχειρηματικότητα δεν είναι ο εχθρός αλλά ο χρηματοδότης της.

Να γίνει επιτέλους αντιληπτό σε όσους ταυτίζουν την Αξιολόγηση στη Δ.Δ. με τις πολιτικές διώξεις τής δεκαετίας τού’50 πως υπάρχει και καθόλα αντικειμενική αξιολόγηση και πως υφίστανται σήμερα και οι πολιτικές προϋποθέσεις και η ιδεολογική ενάργεια για να διασφαλιστεί η ζητούμενη αντικειμενικότητα τής Αξιολόγησης με μόνιμες θεσμικές δικλείδες. Χωρίς καμμιάν απολύτως δίωξη. Με μόνη την ανακατανομή ευθυνών.

Πάντως εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται οι απολογητές τού νεοφιλελευθερισμού όταν προτείνουν πογκρόμ στην Δ.Δ. είναι πως σε μια Συνεκτική Κοινωνία και οι εκ φύσεως (υπογραμμίζω το «εκ φύσεως») λιγότερο ικανοί ή λιγότερο εργατικοί έχουν δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση. Το πρόβλημα είναι να αξιοποιηθεί ο καθένας στην πιο κατάλληλη για τις δεξιότητες του θέση.

Είναι καθόλα εφικτή η μετεξέλιξη τής Δημόσιας Διοίκησης σε υπερτροφοδότη τής Ανάπτυξης.

Ανάπτυξη, πέραν τής αποθέωσης τού Όγκου και τών Δεικτών, ως ενέσιμη διάχυση τών ευκαιριών και τής θετικής οικονομικής απόδοσης στην ίδια την Κοινωνική Συνοχή.