Έρχεται ο Χάρης στο γραφείο και μου πασάρει μια κάρτα με κωδικούς-αλγόριθμο, που αν τη χτυπήσω σωστά στο δίκτυο, θα μπω σε ένα «συννεφάκι», για να κατεβάσω τη μουσική του καινούργιου τους δίσκου. Του τρίτου. Που το εξώφυλλο είναι πύρινο, φλογισμένο πορτοκαλί, σαν καμένο ηλιοβασίλεμα πάνω από την πόλη με τις γέρικες πολυκατοικίες και τις ξεχαρβαλωμένες κεραίες της τηλεόρασης που, όταν φυσά ο αέρας, κουνιούνται σαν σκιάχτρα πάνω από τα ταρατσοχώραφα.

Από την Καστοριά είναι ο Χάρης, που, μαζί με τον Γαβρίλο, έφτιαξαν τον πρώτο Lemonostifel πυρήνα και προφανώς με τέτοιο όνομα που διάλεξαν για την μπάντα τους, το εργοστάσιο δηλαδή της Φρουτοπίας, όπου τα φρούτα γίνονταν αναψυκτικά, η μουσική τους είχε κι έχει ξεκάθαρο στίγμα. Πολυμίξερ! Φρούτα του δάσους! Ελευθερία. Πολυπρισματική αναψυκτική μουσική. Πολυκλαδική και πολύφερνη. Ακομπλεξάριστες νότες που βολοδέρνουν ρέμπελα, ρομαντικά και ταξιδιάρικα σε μποστάνια και αγρούς, όπου κερασένια ίντι, ηλεκτροπεπονάτη ποπ, μπανάνα, ανανάς και ρόδι ρετρό Μεσόγειος και ανθρακούχα πανκ αλλά και φολκ εκχυλίσματα, συνθέτουν μπάντα που ασκεί μαναβική ολκής. Και τζαζ, και ροκ, και ελίτ ποπ α λα Belle & Sebastien και Χατζιδάκις και desert americana και ψυχεδέλεια σιξτάδικη, α, αν ακόμα δεν ανακάλυψες τους Lemonostifel, μην ανησυχείς, χάνεις, αλλά μπορείς και να αναπληρώσεις χάρη στο διαφωτιστικό αυτό άρθρο.

Μπάντα ρομαντική φύσει αλλά και θέσει. Και παρά την εποχή της κρίσης και του download, κοινώς της αφραγκιάς και του όλα τζάμπα, οι Lemonostifel όχι μόνο κυκλοφόρησαν δυο δίσκους, όχι μόνο έπαιξαν κι απόκτησαν έναν ευλαβικό πυρήνα ορκισμένων φίλων, αλλά και να που πάλι τριτώνουν το καλό. Αυτό δηλαδή που ο Χάρης μου το φέρνει υπό μορφή κάρτας-σύννεφου και μέχρι να το κατεβάσω, αλλάζουμε και μερικές κουβέντες «περί της παραγωγής»: Δυο χρόνια το γυρόφερναν στην Ολλανδία, όπου εκεί έγιναν οι ηχογραφήσεις και μετά Βαρδάρης – Dutch Mountains πήγαινε – έλα με τα μιξάζ και τις αναποδιές, αλλά τέλος καλό.

Η μοίρα όλων των ανεξάρτητων σχημάτων είναι και η μοίρα των Lemonostifel: όλοι τους  δουλεύουν και αποταμιεύουν και, μόλις συμπληρωθεί το ποσό, γίνεται πετάλια, βιόλα, τσέλο, φρέσκοι μαγνήτες, καινούργιο τομ, έξοδα στούντιο, αεροπορικά ή σιδηροδρομικά εισιτήρια, παραγωγή, κοπή, άντε σε καλή μεριά εύχομαι στον Χάρη. Που έχει μια αγωνία, αλλά τον ξεπροβοδίζω με το ενθαρρυντικό, που το πιστεύω ακράδαντα: Lemonostifel και λάθος δεν υπάρχει.

Εξομολογούμαι: έτσι αταξινόμητοι που είναι, πολυσχιδείς και χωρίς να υπολογίζουν ταμπέλες, οι Lemonostifel δοξάζουν τη μουσική αλλά και το ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να της κολλούμε… categories χιπστεροβοηθητικές ή να τη φορμάρουμε σε πλαίσια και στενές ή συγκεκριμένες αρμονίες. Κι έπειτα είναι κι αυτοί οι τίτλοι τους, που παρέα με τα visuals που συνοδεύουν τα τραγούδια τους, όταν τα παιανίζουν ζωντανά, που με συνταράζουν, έτσι τέρμα μελωδικά και ξάστερα όπως αναπτύσσουν τα ορχηστρικά τους. Μιας και στους Lemonostifel ο στίχος είναι κι ο τίτλος. Πάει κι ανάποδα: ο τίτλος είναι κι ο μόνος στίχος. Αυτό είναι άλλο ένα σήμα κατατεθέν τους, μαζί φυσικά με μερικά φαντάζια ακούσματα από τις δυο πρώτες δουλειές τους: προσωπικά favorites τα «Είχα πάρει χάπια για να κοιμηθώ», «Γιαγιά», «Το Σπίτι είναι Έρημο», «Θα μείνουμε οι δυο μας».

Κι έπειτα όλο ξάναμα και αδημονία, «ανοίγω» το τρίτο δισκάκι -Φρουτοπία forever-, τα καινούργια «αναψυκτικά». «Sex Agapi». Έτσι μπράβο. Μπορούν να παρεκκλίνουν οι Lemonostifel από τον αδιαμφισβήτητα λυρικό αλλά και θορυβοποιώς εξαίσιο και ενορχηστρωμένο ήχο τους με το αλάνθαστο κριτήριο ενός παιδιού που ζωγραφίζει ίντι ποπ; Δικαίωση! Ναι, παιδιά, ο τρίτος δίσκος τους έχει καπαρώσει τα ηχειάκια του γραφείου μου, μέχρι να ροδίσει ανοιξοκαλόκαιρο. Μουσική για φράντζες και απριλιάτικες νύχτες, ακριβά γούστα, πιθανές εκ του νέου προσεγγίσεις και να τη η «Δονούσα», παιδιά. Το τραγούδι νησί και βυθός και καλοκαίρι.