Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που μας μαθαίνει πως το σωστό είναι πάντα αυτό που κάνουμε εμείς, αυτό που λέμε εμείς, αυτό που εμείς πιστεύουμε. Κλείνουμε τα αυτιά μας στις γνώμες των άλλων και αν τα αφήσουμε ανοιχτά συνήθως το κάνουμε για να κατακρίνουμε ό,τι αποκλίνει από εμάς. Έχουμε πάψει να συμμετέχουμε σε διαλόγους και συντηρούμε, συνήθως, παράλληλους μονολόγους.

Πιστεύουμε λανθασμένα ότι ο κόσμος θα αλλάξει, αλλά πώς να γίνει αυτό όταν δεν αλλάζουμε εμείς; Και όταν προσπαθούμε συνειδητά ή ασυνείδητα να περάσουμε μια συγκεκριμένη νοοτροπία (αυτή που μας έμαθαν και μας βόλεψε και ποιος ψάχνεται τώρα για να την αλλάξει…) στις γενιές που έρχονται; Θα μου πεις τώρα η παιδεία ζέχνει.. Δεν δίνει περιθώρια να κάνουμε τα παιδιά να σκέφτονται, να ακούν, να κρίνουν, να διαφωνούν με επιχειρήματα, να γίνονται δεκτικά στο διαφορετικό. Βολικό επιχείρημα, δεν λέω… Αλλά αν αποφασίσεις να ασχοληθείς με τα παιδιά, να το σκεφτείς πρώτα πολύ σοβαρά. Και να σκεφτείς πόσο διατίθεσαι να προσπαθήσεις για αυτά. Και να μην κρύβεσαι πίσω από φθηνές δικαιολογίες. Θέλει δουλειά πολλή, για να αλλάξεις μια κατάσταση, αλλά μην χρησιμοποιείς τις εκπαιδευτικές πολιτικές και τις οδηγίες του Υπουργείου ως παραπετάσματα.

Άνοιξε τα βιβλία σου, ψάξου, ρώτα, μάθε, εφάρμοσε. Αφού σχεδόν όλα πια αφήνονται στη διακριτική ευχέρεια του δασκάλου ή της δασκάλας, η ευθύνη βαραίνει πολύ περισσότερο τους ώμους σου. Μάθε στα παιδιά σου, με τις καθημερινές σου πρακτικές και όχι με κατήχηση ούτε κουνώντας το δάχτυλό σου να γίνουν υπεύθυνα, να σέβονται τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους, να είναι περίεργα να μάθουν το διαφορετικό, να είναι αλληλέγγυα, να έχουν την αίσθηση του δικαίου, να θέλουν να βελτιώνονται ξανά και ξανά.

Τα παραδείγματα καλλιέργειας της μισαλλοδοξίας είναι πολλά. Και τα βλέπουμε μέσα σε σχολεία, σε ομάδες συνομηλίκων, σε οικογένειες, σε παρέες. Και, δυστυχώς, αιώνες μισαλλοδοξίας δεν αλλάζουν σε μια νύχτα, δεν λύνονται με μαγικό ραβδάκι.

Η προηγούμενη γενιά απέτυχε. Και αυτό φαίνεται από το πόσο πολύ την αμφισβητεί η σημερινή νέα γενιά. Δεν θα ήθελα όταν πενηνταρίσω, η τότε νέα γενιά να μου πει «εσύ φταις που γίναμε έτσι!». Ας σηκώσουμε, λοιπόν, τα μανίκια. Μια δουλειά που είναι να γίνει, ας γίνει σωστά. Ας είμαστε αισιόδοξοι και πού ξέρεις…

  Γνώμες, Εκπαίδευση, παιδιά