Η εντυπωσιακή ανασύνθεση στην κορυφή της μιντιοκρατίας και υψηλό τίμημα αποκαλύπτουν πόσο πολύτιμο είναι να μπαίνουν καθημερινά σε κάθε ελληνικό σπίτι.

Η κυβέρνηση έχει δίκιο να πανηγυρίζει. Τα 246 εκατ. που προτίθενται να δώσουν δυο παλιοί και δυο νέοι καναλάρχες επισκιάζουν τις (βάσιμες) κριτικές για τη δημοπρασία των τηλεοπτικών αδειών σε στυλ ριάλιτι σόου, για τον αριθμό των αδειών ή για την αντικατάσταση της παλαιάς διαπλοκής από την νέα. Το τίμημα κάνει τη διαφορά. Όχι για τόσο λόγους δημοσιονομικούς, όσο για λόγους πολιτικούς που θα εκθέσουμε παρακάτω.

Το ίδιο τίμημα είναι πολύ κοντά στις προβλέψεις των δανειστών για την αξία των τηλεοπτικών συχνοτήτων, όπως μας θύμισε ο πρόεδρος της Βουλής. Πράγματι, από το πρώτο μέχρι το τρίτο Μνημόνιο «σερνόταν» ένα ποσό 300 εκατομμυρίων ευρώ ως προσδοκώμενο έσοδο από τον διαγωνισμό πώλησης των τηλεοπτικών αδειών, αλλά έμενε ανείσπρακτο- πράγμα που εκθέτει ανεπανόρθωτα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Προφανώς η τρόικα, ήδη από το 2010, έβλεπε συγκαταβατικά την ιδέα να πληρώσει κάτι η εγχώρια μιντιοκρατία. Αυτό άλλωστε απηχεί την ευρύτερη, κυρίως γερμανική, δυσφορία για την ελληνική παρασιτική ελίτ. Δυσφορία που σήμερα επεκτείνεται ακόμη και στον εξοστρακισμό της από τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, μέσω των αλλαγών στις διοικήσεις των τραπεζών που επέβαλε το τρίτο Μνημόνιο.

Αν λοιπόν η τρόικα αποτιμούσε το 2010 το ήδη τσακισμένο τηλεοπτικό τοπίο στα 300 εκατομμύρια, σήμερα η κυβέρνηση, ξεκινώντας από τα 246 εκατ. των 4 αδειών «γενικού περιεχομένου πανελλαδικής εμβέλειας», έχει την ευκαιρία να εκπλήξει ακόμη πιο ευχάριστα τους δανειστές όταν προκηρύξει και τις υπόλοιπες άδειες, περιφερειακές και θεματικές. Μπορεί κανείς βάσιμα να περιμένει ότι στο ταμείο θα πέσουν άλλα 100 εκατομμύρια.

Επιτομή του καπιταλισμού- καζίνο
Φυσικά, αυτή η διαδικασία ουδεμία σχέση έχει με αντιμετώπιση της «διαπλοκής». Αστειότητες. Ακόμη κι η κυβέρνηση έχει αποσύρει την περί αντι-διαπλοκής φιλολογία. Περιορίζει πια την επιχειρηματολογία της στην αποκατάσταση της νομιμότητας και στο έσοδο- έκπληξη. Ο διαγωνισμός και η ίδια η 65ωρη διαδικασία της δημοπρασίας αποτελεί επιτομή του καπιταλισμού-καζίνο. Ο έχων χτυπάει, ξαναχτυπάει, εξουδετερώνει αντιπάλους και τελικά αγοράζει. Και ποιος έχει αρκετά; Τρεις επιχειρηματίες με εφοπλιστικό background κι ένας εργολάβος δημοσίων έργων. Κι οι ανταγωνιστές, που έμειναν εκτός, είναι αναλόγου επιχειρηματικού προφίλ. Δεν υπάρχει χρήμα από τα Μέσα και για τα Μέσα. Υπάρχει χρήμα από άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες και επενδύεται στα Μέσα για να εξυπηρετηθούν αυτές οι άλλες δραστηριότητες, λίγο πολύ όλες σε μικρότερη ή μεγαλύτερη επαφή και με δημόσιο χρήμα. Γι’ αυτό λέμε ότι το τίμημα κάνει πράγματι τη διαφορά.

Σ’ ένα μιντιακό τοπίο κατεστραμμένο, με τη διαφημιστική δαπάνη (μικτή) συρρικνωμένη από τα 2,8 δισ. το 2008 σε κάτω από το 1 δισ. σήμερα, με περίπου 500 εκατ. να απορροφώνται από την τηλεόραση, οκτώ μιντιάρχες εμφανίζονται διατεθειμένοι να δώσουν σχεδόν 400 εκατ. ευρώ, υπολογίζοντας και τις προσφορές των χαμένων. Οι δυο από αυτούς (Μαρινάκης, Καλογρίτσας), φρέσκοι στο πεδίο, εκτός από τα 140 εκατ. που «σκάνε» για τις άδειες, πρέπει να επενδύσουν άλλα τόσα (τουλάχιστον) για να μπορέσουν να βγουν στον αέρα στοιχειωδώς σε τρεις μήνες, καλύπτοντας και τις ελάχιστες προδιαγραφές του νόμου. Μπορούν να το  κάνουν αγοράζοντας τα «ορφανά» από άδειες κανάλια ή στήνοντας απ’ το μηδέν υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό. Έτσι κι αλλιώς είναι πολλά τα λεφτά. Πιστεύει κανείς ότι το κίνητρό τους είναι τα έσοδα από την (τηλεοπτική) διαφημιστική πίτα των 500 εκατ. μικτών, 250 εκατ. καθαρών, που μάλιστα η κυβέρνηση την εκτιμά ακόμη μικρότερη, μόλις 200 εκατ.;

Άλλωστε, εγγυάται κανείς ότι αυτή η κολοβή διαφημιστική πίτα θα κατανεμηθεί ισομερώς, δια 4, όπως περίπου υπολόγιζε η κυβέρνηση στην επιχειρηματολογία περί ελάχιστου ορίου βιωσιμότητας κάθε καναλιού; Τι θα συμβεί αν ένας καναλάρχης καταφέρει να ελέγξει το 50% της διαφημιστικής πίτας; Θα επιβιώσουν τα άλλα τρία με το υπόλοιπο 50%; Και τα θεματικά ή τα περιφερειακά κανάλια, δεν θα πάρουν το μερίδιό τους από τη διαφημιστική δαπάνη; Άρα, τι μένει; Πότε θα αποσβέσουν την επένδυσή τους στη δεκαετή τηλεοπτική άδεια όσοι «ψώνισαν» προχθές; Σε πέντε χρόνια; Σε δέκα μήπως, μιλώντας σε πιο ρεαλιστική βάση;

Αγοράζοντας το δικαίωμα στη χειραγώγηση
Εκθέτουμε αυτό τον υπολογισμό γιατί πολύ απλά αποδεικνύει ότι παλιοί και κυρίως νέοι καναλάρχες χτύπησαν στη τζογαδόρικη δημοπρασία – και θα ξαναχτυπήσουν στις επόμενες- με βασικό κίνητρο όχι τα έσοδα της διαφημιστικής δαπάνης, αλλά με στόχο της πολιτικές υπεραξίες της επιρροής. Δεν αγόρασαν συχνότητα, αλλά το δικαίωμα να είναι στο παιχνίδι της επιρροής και της χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Τους τα πήρε χοντρά γι’ αυτό η κυβέρνηση για πρώτη φορά, και καλά έκανε. Αλλά κι αυτοί εξασφάλισαν το προνόμιο να βρίσκονται καθημερινά σε κάθε ελληνικό σπίτι, διαθέτοντας παράλληλα έναν στόλο ποντοπόρας ναυτιλίας, διεκδικώντας δημόσια έργα, ελέγχοντας τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς «λαούς» της ελληνικής κοινωνίας, διαθέτοντας στο «χαρτοφυλάκιό» τους ακόμη και έναν μεγάλο δήμο της χώρας και αργότερα- ποιος ξέρει; – ένα ή περισσότερα κόμματα ΙΧ. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της μιντιοκρατίας, ποιος ακριβώς είναι;

Κάπως έτσι, άλλωστε, ανδρώθηκε από το 1990 η παλιά φρουρά της μιντιοκρατίας, που σήμερα είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης. Απλώς αυτή τη φορά το τίμημα κάνει τη διαφορά.

www.dikaiologitika.gr