Ώρα 07.15, πρωί Πέμπτης, 9 βαθμοί Κελσίου. Μόλις έφτασε ένα ακόμη πούλμαν από τα εκατοντάδες που ξεκινούν καθημερινά από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Οι πρόσφυγες σφίγγουν τα μπουφάν (όσοι έχουν, πολλοί κυκλοφορούν ακόμη και με σαγιονάρες), καπνίζουν ένα τσιγάρο, πολλοί κατουράνε στα χωράφια στην άκρη του στενού δρόμου. Παρά την κούραση, την πείνα και την αγωνία για το θα συμβεί εκεί, μας χαιρετούν καθώς περνάμε με το αμάξι δίπλα τους.
Αμέσως μετά τα πούλμαν στοιχίζονται υπό βροχή για να μπουν ανά ομάδες στον καταυλισμό. Εκεί θα βρουν τους Γιατρούς του Κόσμου, το Στέκι των Μεταναστών, τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα, τον Ερυθρό Σταυρό, την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε για τους Πρόσφυγες. Φάρμακα, σερβιέτες, πάνες, λίγες σταφίδες και καραμέλες για τα παιδιά για να νιώσουν λίγο ζεστασιά.
Το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο… Δυο τρεις καντίνες και ένα φορτηγάκι με ρούχα θησαυρίζουν από όσους έχουν ακόμη λεφτά.
Η Ειδομένη κατά την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα είχε έντονη και πλούσια δράση κυρίως με αγωνιστές Ειδομενιώτες. Στην πλατεία του χωριού, δεσπόζει σήμερα η προτομή ενός Μακεδονομάχου αγωνιστή, μπροστά στο κοινοτικό κατάστημα.
Σκηνές στα χωράφια και κουβέρτες στο χώμα. Τα απομεινάρια της προηγούμενης, τραγικής κατάστασης.
Η Παναγιώτα (αριστερά) και η Κορίνα μερόνυχτα ολόκληρα περιθάλπουν και βοηθούν τους πρόσφυγες στα σύνορα Ελλάδας-Σκοπίων. Εδώ, ξεπακετάρουν τα φάρμακα και τα υπόλοιπα είδη που μαζέψαμε.
Επτάχρονο παιδάκι από τη Συρία στη σκηνή των Γιατρών του Κόσμου.
Τα παιδιά του Γιαμάν από τη Συριά φορτώνονται ότι μπορούν και ετοιμάζονται να μπουν στη σειρά για την πολυπόθητη έξοδο από την Ελλάδα. Με ρωτάει πού θα χρησιμοποιηθεί η φωτογραφία και μετά μου εξηγεί πως στόχος είναι να φτάσουν σε συγγενείς στην Αυστρία.
Οι γιατροί όλων των Οργανώσεων συσκέπτονται για θέματα διαχείρισης των προσφύγων. Συντονιστής της κουβέντας ο Τιερί Ντιτουά, μέλος της αποστολής από την Ελβετία. O Τιερί επεσήμανε την έλλειψη ενός κεντρικού οργάνου διοίκησης του καταυλισμού.
Ένας πιτσιρικάς περιεργάζεται τη ρόδα του αυτοκινήτου μας. Μόλις ήπιε ένα μικρό εβαπορέ.
Ο Λευτέρης, εθελοντής από τη Θεσσαλονίκη, μας εξηγεί ότι παρόλο που είναι πολύ δελεαστικό να κάνεις ξεσκαρτάρισμα στο σπίτι αλλά αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται ρούχα και παπούτσια για να αντέξουν στις χώρες ευρωπαϊκού Βορρά που κατευθύνονται. Όχι ταγέρ, ούτε τακούνια…
Τυλιγμένοι με χρυσά σελοφάν οι πρόσφυγες από το πρώτο γκρουπ περιμένουν κάτω από τη βροχή για να περάσουν τα σύνορα και να βρεθεί στην ίδια θέση το επόμενο γκρουπ.
Ο γιατρός Βασίλης Ναούμ, μας δείχνει φωτογραφίες από την προ καταυλισμού εποχή. Τότε η βοήθεια δινόταν από ένα φορτηγό των Γιατρών του Κόσμου που πηγαινοερχόταν από τη Θεσσαλονίκη.
Το φυλάκιο στα σύνορα. Δεξιά του αχνοφαίνονται οι Σκποιανοί φαντάροι οι οποίοι ανοιγοκλείνουν τα σύνορα κατά βούληση (όποτε θέλουν λεφτά τα κλείνουν). Δεν μας επέτρεψαν να τους φωτογραφίσουμε από κοντά.
Τρεις πιτσιρικάδες κοιτάνε το φωτογραφικό φακό. Αργότερα τους δώσαμε και μαθήματα φωτογραφίας…
Ο Καστοριανός γιατρός Βασίλης Ναούμ, προσπαθεί μέσω του google translate να δώσει οδηγίες στη Σύρια μητέρα για το πώς θα χορηγεί τη φαρμακευτική αγωγή στην κόρη της. Η Καστοριά “εκπροσωπείται” από ακόμη δύο Καστοριανούς. Την κοινωνική λειτουργό Παναγιώτα Γιαννοπούλου και την επισκέπτρια υγείας από το Κέντρο Υγείας Άργους Ορεστικού, Τάνια Ντότη.
Η τελευταία σπιθαμή ελληνικής γης. Η προειδοποιητική πινακίδα υψηλής τάσης. Μέχρι το καλοκαίρι τα τρένα θέριζαν τους πρόσφυγες που έσβηναν από την κούραση πάνω στις γραμμές.
Γεμάτο ακτοπλοϊκά εισιτήρια το λασπωμένο από τη βροχή χώμα, λίγα μέτρα από τα Ελληνοσκοπιανά σύνορα. Ένα κεφάλαιο τελειώνει…
Απαγορεύεται το κυνήγι. Για να είμαστε σίγουροι…
Η μασκότ του καταυλισμού. Αβάπτιστη, όπως μας ενημερώνει η Κορίνα των Γιατρών του Κόσμου, αλλά πανταχού παρούσα.
Φωτογραφίες: Μάρκος Πετρόπουλος, Χρήστος Καλύβας
