Θά’ρθει καιρός

Κάποτε συμφωνήσαμε να λειώσουμε

το μέταλλο τών κανονιοφόρων,

να στήσουμε στηθαία στέρεα,

σε δρόμους δικούς μας ανάριθμους,

ευρύχωρους για των πολλών τις έγνοιες,

η χάραξη καταδική μας

κι ας είναι καταδίκη μας,

και οι στροφές ανοιχτές

σαν τις αγκαλιές μας.

Θά΄ρθει καιρός να συναχτούμε πάλι

στα μυστικά κοιλώματα τής γής ,

γιομάτα ελπίδες κι όνειρα τής Άνοιξης ,

κόκκινες φλέβες κεντημένες στίς πλαγιές

σέ σμαραγδένιο φόντο , τα ορμητικά πρωινά ,

όταν μέ πάθος θα εφορμούνε τα παιδιά μας

χωρίς τούς μύστες των παλιών μας εξεγέρσεων.