Άραγε υπάρχει διάθεση για συλλογικές δράσεις,τούτη την εποχή τής αναδίπλωσης,τών ατομικών δρόμων,τών σκληρών ανταγωνισμών επιβίωσης,τών νεόπτωχων,την εποχή τού σουργελισμού και τών μνημονίων;

Πιστεύω πως υπάρχει.Είναι εκείνη η σωτήρια τάση μας να θεωρούμε,από ένα σημείο και πέρα,ως δεδομένες τις ποσοτικές απολαβές.Είναι η ίδια ακριβώς τάση που καθορίζει και το σημείο εκκίνησης ενός ποιοτικού άλματος,όταν ο κορεσμός από τα ποσοτικά οδηγεί στην αναζήτηση ποιοτικών κατακτήσεων.Πολύ περισσότερο σήμερα όταν πολλές κοινωνίες βιώσαμε πέραν των άλλων και την ποσοτική ένδεια του κυρίαρχου συστήματος,την εμπειρία του νεόπτωχου,την απελπισία  της οικονομικής και ψυχολογικής κατάρρευσης.

Βέβαια στροφή προς την Κοινωνία δεν νοείται ως απλή συνεργασία με πρώην κομματικά ή κυβερνητικά στελέχη, ιδίως δε αποτυχημένα.Πραγματοποιείται προς την ίδια την Κοινωνία.Αποκεντρωμένα.Σε κάθε γωνιά τής χώρας,στους χώρους εργασίας,μόρφωσης και παραγωγής πολιτισμού.

Από ποιους ;

Μα από όλους όσους πιστεύουν και θέλουν διακαώς να δουλέψουν,να παλέψουν για την Εθνική Ενότητα και την κοινωνική συνοχή.Από όλους όσους διαλέγουν την ευημερία της Κοινωνίας από την ευημερία τού 1% τού πληθυσμού της Γης.Από όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου.

Όταν το 1% του πλανητικού πληθυσμού συγκεντρώνει το 85% του πλανητικού πλούτου (και βέβαια όχι με τον ιδρώτα του) τότε είναι βαθιά νυχτωμένος όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι ο νεοδημοκράτης,ο πασοκτζής και ο αριστερός,εν δυνάμει,ανήκουν σε ενιαία κοινωνική κατηγορία και έχουν τον ίδιο αντίπαλο:-την διεθνική ελίτ των πολεμοκάπηλων κερδοσκόπων.Άλλο  το 1848 κι άλλο το 2019.

Ασφαλώς πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο κάποιοι να υπονομεύσουν την προσπάθεια θεωρώντας τη διεύρυνση ως απειλή κατά τής προσωπικής τους «εκτυφλωτικής» τροχιάς στο πάνθεο των μεγάλων αγωνιστών…Θα τους βρείτε σε κοινωνικά ανύπαρκτες κομματικές οργανώσεις όλων των αποχρώσεων,σε κοινωνικά ανύπαρκτες «συνιστώσες».Μην ασχολείσθε.Αντιθέτως διασκεδάστε διαβάζοντας το ανεπανάληπτο σύγγραμμα του Ευάγγελου Λεμπέση «Η τεραστία σημασία τών βλακών εν τω συγχρόνω βίω» και θα γεμίσετε κατανόηση.

Επιστρέφοντας στην στροφή προς την Κοινωνία,το ίδιο ισχύει και για την Ευρώπη.Το προσεγμένο άνοιγμα προς τις κοινωνίες,με κεντρικό στόχο την κατίσχυση ενός κοινωνιοκεντρικού μετώπου   απέναντι στην ασυδοσία τών κερδοσκόπων,δεν πρέπει να περιοριστεί σε πρωτοβουλίες κορυφής αλλά να ευδοκιμήσει στα πανεπιστήμια,στις επιχειρήσεις,στο Ευρωκοινοβούλιο.

Διαφορετικά,η Ευρωπαϊκή Ένωση θα παραπαίει μέσα στην αντίφαση μιας νομισματικής ένωσης αλληλο-συγκρουόμενων εθνικών οικονομιών:-

ένας  πλεονασματικός Βορράς που θα αναπτύσσεται πάνω στα σωρευτικά ελλείμματα τού ελλειμματικού Νότου.Αντίφαση που θα οδηγήσει,νομοτελειακά,στην διάλυση της.

Ακόμα και αν η Ευρώπη προχωρήσει στην Πολιτική Ενοποίηση,τούτο δεν θα έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εάν δεν ταυτιστεί με την Πολιτική Αυτονομία απέναντι στην επιδιωκόμενη ηγεμονία των κερδοσκόπων, οι οποίοι χειραγωγούν κυβερνήσεις και οδηγούν τις στρατιές τών νεόπτωχων στους κάδους απορριμμάτων τών ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.

Η Κρίση (με την έννοια της ανορθολογικότητας στην κοινωνική οργάνωση που πρέπει να ανατραπεί) έχει τις ρίζες της στο οικονομικό-πολιτικό μοντέλο που επέβαλε η διεθνική ελίτ κυρίως μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Υπέρβαση τής κρίσης και ανατροπή τού ολοκληρωτισμού τών πλανητικών τζογαδόρων απαιτούν πρώτα απ’ όλα κοινωνική αφύπνιση και κοινωνικές συμμαχίες.Δηλαδή ενδυνάμωση,οργάνωση και συντονισμό τής κοινωνικής δυναμικής.

Άλλωστε πρόσφατα βιώσαμε στο πετσί μας την κατάρρευση τού νεο-φιλελευθερισμού.Όπως παλιότερα την κατάρρευση τού «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Το 2008 χρειάστηκαν παρεμβατικά και κεϋνσιανά εργαλεία (ό,τι δηλαδή χλεύαζαν οι νεο-φιλελεύθεροι) για να περισωθούν οι χαϊδεμένοι κολοσσοί τής ελίτ:-

έκτακτο πακέτο διάσωσης από την Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα (FED) και διαμεσολάβηση για την εξαγορά τής  Bear Stearns.Kρατικοποίηση τής βρετανικής Northern Rock.Εξαγορά του 79% τού ασφαλιστικού γίγαντα AIG από το Αμερικανικό Δημόσιο.Εξαγορά τής Fortis από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα καθώς και δεκάδων άλλων χρηματοπιστωτικών και ασφαλιστικών επιχειρήσεων.

Εκεί στις ίδιες τις μητροπόλεις του κατέρρευσε το έωλο αφήγημα τού νεο-φιλελεύθερου  παράδεισου (τής Σχολής τού Σικάγου).

Νομίζω πως,για τις κοινωνίες του 21^ου αιώνα,αυτή  ακριβώς η κατάρρευση σηματοδοτεί την αφετηρία τής εργώδους προσπάθειας για κοινωνική και πολιτική Αυτονομία.

Σε τούτη την αναπόφευκτη ρήξη μεταξύ κοινωνικής αυτονομίας και αγοραίας ασυδοσίας,οι αντι-διαχειριστικές δυνάμεις οφείλουν να είναι «έτοιμες από καιρό».Με επεξεργασμένο το νέο ανθρωπιστικό αφήγημα.Κυρίως, με διασφαλισμένη την κοινωνική αποδοχή τού νέου μοντέλου,την κοινωνική του επαλήθευση.Γεγονός που προϋποθέτει άνοιγμα όχι γενικώς στην κοινωνία,αλλά στα πεδία τών συναινέσεων,όπου η ιδεολογία, ως δυναμική σύνθεση συναινέσεων πλέον,δεν εισάγεται από «φωτισμένες μειοψηφίες» στις κοινωνικές ομάδες,αλλά παράγεται από την ίδια την κοινωνία ως βιωματική εμπειρία,ως κατάκτηση δηλαδή κοινωνικής επαλήθευσης.

Εσείς οι νέοι στρατευτείτε στις κοινωνικές ανάγκες  και στοχεύσατε αυτό που δεν κατάφεραν οι προηγούμενες γενιές.Να ξεπεράσετε τους ιστορικούς διχασμούς που σακάτεψαν το λαό μας και να συγκροτήσετε μια παράταξη η οποία θα συλλάβει το άπιαστο όνειρο της Εθνικής Ενότητας και θα επιχειρήσει στρατηγικό  άνοιγμα στην Ελληνική Κοινωνία για να διδαχτεί από αυτήν και,με την «αχθοφόρα ορμή» της,να σκαρώσει,χωρίς το φόβο κομματικού κόστους,το φωτοβόλο μέλλον σας στη λεωφόρο τού εξανθρωπισμού.

Διασκευή άρθρου δημοσιευμένου στην «Αυγή» της Κυριακής,      

                                                                                       8/9/2019