Γράφω με τη βεβαιότητα ότι στις 8 Ιουλίου 2019,ασχέτως αποτελέσματος, θα χαράξει μια νέα «ροδοδάκτυλος» αυγή για τις Ελλαδικές Κοινωνιοκεντρικές Δυνάμεις. Για μιαν αντιδιαχειριστική κοινωνική συμμαχία μακράς προοπτικής. Από όσους μεταξύ Κοινωνίας και Αγοράς επιλέγουν την πρώτη. Από εκείνους που κράτησαν ψηλά τις αξίες και αντιστάθηκαν στο σουργελισμό κάθε απόχρωσης. Αν επιμένετε να μιλήσουμε με όρους ξεπερασμένης πολιτικής χωροταξίας, από τις κοινωνικές δυνάμεις της όντως ριζοσπαστικής Αριστεράς ( απαλλαγμένες από τα λογής σούργελα, και, γενικώς, από τα μπάζα των «συνιστωσών» κι από τους κεντρο-αριστεροδέξιους γυρολόγους ) έως την Κεντροαριστερά της «Αλλαγής», η οποία παρήγαγε και συνεχίζει να παράγει αξιολογότατα στελέχη νέας γενιάς, που δεν φοβούνται την αυτοκριτική και τη σύγκρουση με τα τραγικά λάθη ηγεσιών του χώρου, και ακόμα μέχρι τις προοδευτικές δυνάμεις του Κέντρου.

Νομίζω πως οι εσωτερικές και οι περιφερειακές συνθήκες ευνοούν τούτη την Εθνική Λαϊκή επανεκκίνηση. Είναι όλοι ωριμότεροι. Είναι όλοι σαν έτοιμοι από καιρό σα θαρραλέοι ν’ αποχαιρετίσουν την παρακμή και να κάνουν, επιτέλους, τη διαφορά χάριν της Κοινωνίας.

Η Πολιτική πρέπει να έχει ως κυρίαρχο και πρωταρχικό στόχο την ευτυχία και την αξιοπρέπεια των Πολιτών. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και εκ (του) περισσού.

Ο τίτλος του κειμένου εκφράζει αυτήν ακριβώς τη βεβαιότητα και συγχρόνως σχετίζεται με το κορφολόγημα κειμένων δημοσιευμένων στην «ΑΥΓΗ», τα οποία, εδώ, υπό τύπον συνοπτικών σημειώσεων, αναδιατυπώνονται.

Ποια πεδία ρήξης διανοίγονται ;
Πρωτίστως η προφανής ανάγκη αναστροφής της φοροεισπρακτικής πολιτικής, υπεύθυνης για την σωρευτική διάβρωση της ανταγωνιστικότητας, την δεκαετή φορολογική αφαίμαξη, την δίκαιη οργή και τον ξενιτεμό του μέλλοντος μας.

Ανατριχιάζω όταν το 2019, ογδόντα εννιά χρόνια από την ίδρυση της Σχολής της Φρανκφούρτης, διαβάζω παρεμβάσεις «διανοητών» και μάλιστα με ακαδημαϊκούς τίτλους, για «αναδιανεμητική» και «ταξική αριστερά».

Αν κάτι εμπειρικά εμπεδώσαμε, το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, είναι η νέα «δυναμική αντίθεση» (στη θέση των ταξικών αντιθέσεων) ανάμεσα σε μιαν ολιγάριθμη διεθνική ελίτ και στο 99% των «αμέτοχων θεατών» πολιτών του πλανήτη.

Τον 21ο αιώνα η ανατρεπτική δύναμη θα είναι υπερταξική και δια-κοινωνική, εφόσον απαιτεί και δομείται πάνω σε ποικίλες ανατρεπτικές ενδοκοινωνικές συσπειρώσεις και διεθνείς δια-κοινωνικές συμμαχίες.

Αν κάτι επιπλέον εμπειρικά εμπεδώσαμε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα είναι η ανάγκη, σε τούτο το δια-κοινωνικό περιβάλλον, να σχεδιάσουμε και να εφαρμόσουμε μιαν Οικονομία υπερβαίνουσα την λογική της ανάπτυξης ως growth (όγκος και δείκτες και εξ αυτών αναδιανομή, τουτέστιν σοσιαλδημοκρατία με ολίγον νεοφιλελευθερισμό) και να ασχοληθούμε με το βαθμό και το ρυθμό διάχυσης της θετικής οικονομικής απόδοσης μέσα στο κοινωνικό σώμα. Όχι ως αναδιανομή πλούτου, αλλά ως λειτουργική ενσωμάτωση των οικονομικών δράσεων στην κοινωνική πλέον ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
Οι κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις καταξιώνονται ως δύναμη διανεμητική όχι αναδιανεμητική – τα παίρνω απ’εκείνους και τα δίνω στους άλλους. Αν είναι δυνατόν !!!

Η κοινωνική ανάπτυξη διανέμεται πρωτογενώς στους παραγωγούς της, χωρίς να χειραγωγεί την ελευθερία της αγοράς. Συγχρόνως, και μέσω θεσμικών βαλβίδων ασφαλείας, αποτρέπει τη χειραγώγηση της κοινωνίας από την ανεξέλεγκτη (νεοφιλελεύθερη) κερδοσκοπία έως τον εκ των πραγμάτων και εξελίξεων αφανισμό της.

Η Ευρώπη οφείλει να σχεδιάσει και να διασφαλίσει την εποχή των κοινωνικών ευκαιριών. Την ευχέρεια δηλαδή των πολιτών στην εξωστρεφή επιχειρηματικότητα, στην ευχερή αναλογική χρηματοδότηση και συμμετοχή στη συνολική ανάπτυξη.(ΑΥΓΗ 22/6/2017).

Και φτάνουμε στα «εργαλεία» .
Με ποιους;
Μα με τους φορείς των συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Οι χωρικές ιδιοσυγκρασίες συμβαδίζουν με το αναπτυξιακό μοντέλο. Βλέπε την Ιταλική Οικονομία (τρίτη μεγαλύτερη της ευρωζώνης) η οποία βασίζεται, από το 1920 ίσαμε σήμερα, στους Μεσαίους. Στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις εντάσεως γνώσεως και υψηλού design. Και πλείστες εξ αυτών αποτελούν Ενώσεις Προσώπων, Συνεργατικές εργατών και τεχνικών, ήδη από τα χρόνια του Τολιάτι.

Με τους Μεσαίους λοιπόν. Εκείνους που κυριολεκτικά αφανίστηκαν όταν οι μονεταριστές της Σχολής του Σικάγου, δια των πολιτικών τους θεραπαινίδων, επέφεραν την μεγαλύτερη ανατροπή στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, με την μεταφορά του συνόλου σχεδόν της Μεταποίησης από τα δυτικά κέντρα στον αναπτυσσόμενο κόσμο για να τονώσουν σταδιακά την εκεί ζήτηση δυτικών οπλικών συστημάτων, χρηματοπιστωτικών προϊόντων και προϊόντων τεχνολογίας.

Με τους Μεσαίους, τον αποτελεσματικότερο καταλύτη για τη διάχυση της ανάπτυξης στο κοινωνικό σώμα και για την απορρόφηση της κοινωνικής κινητικότητας.

Όχι δεν πρόκειται για φοροφυγάδες ταβερνιάρηδες των ακριβών νησιωτικών προορισμών ή ταξιτζήδες και ξενοδόχους μεγαλουπόλεων. Είναι εκείνοι που αβγατίζουν την «πίτα» της Οικονομίας, τα Ακαθάριστα Περιφερειακά Προϊόντα, ενισχύουν την απασχόληση και φορολογούνται αδυσώπητα γιατί το Σύστημα δεν θέλει να ασχοληθεί με τις υπεράκτιες και να συλλάβει την φοροκλοπή των Μεγάλων.

Βεβαίως άλλης τάξης πρόβλημα η υπερφορολόγηση και άλλης η πάταξη της φοροδιαφυγής. Ειδικά στη περίπτωση των ακριβών νησιωτικών προορισμών, όπου οι μαϊμού ταμιακές μηχανές και η φοροκλοπή παίρνουν και δίνουν, η αντίδραση της Πολιτείας οφείλει να είναι αμείλικτη.

Μακριά λοιπόν από γενικεύσεις και στερεότυπα. Ένα τέτοιο βολικό στερεότυπο υπήρξε και ο εξοστρακισμός του «κακού» κατασκευαστικού τομέα της αντιπαροχής και της υποβάθμισης του αστικού περιβάλλοντος. Σύμφωνοι. Μα αυτό δεν αποτελούσε και δεν αποτελεί την αναγκαία εκδοχή του τομέα που κάποτε απογείωσε την χωρική Οικονομία.

Σύμφωνα με στοιχεία του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, ο τομέας απασχολεί πάνω από 280 κλάδους, προκαταβάλει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, προκαταβάλει δηλαδή στον κρατικό κορβανά το 60%-65% των εσόδων του και διαχέει το υπόλοιπο σε 280 κλάδους τονώνοντας έτσι τη ζήτηση. Μπορεί να οργανωθεί σε Συνεργατικές οικοδόμων και τεχνικών, όπως ήδη έγινε με μεγάλη επιτυχία, και φυσικά υφίσταται σήμερα το θεσμικό πλαίσιο για την ενσωμάτωσή του στις περιβαλλοντικές και αισθητικές (μορφολογικές) νόρμες.
(ΑΥΓΗ 29/6/17).

Συνεργατική λοιπόν Οικονομία, με κλάδους Εντάσεως Γνώσεως, ιδίως στις νέες τεχνολογίες, όπου υπερέχουν οι δικοί μας ανθρώπινοι πόροι, στον εναλλακτικό πρωτογενή τομέα, στην αξιοποίηση του υπεδαφικού πλούτου και του 12μηνου τουριστικού προϊόντος, στις κατασκευές, με αναλογική μείωση της φορολογίας και άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Στη χώρα μας τα ακίνητα φορολογούνται κατά κτήση, πώληση, μεταβίβαση και ενοικίαση. Αρκούν. Έλεος…

Τώρα, στο δια-κοινωνικό πεδίο, ρήξη με τις «ειδικές δυνάμεις» της ελίτ. Σε πρώτη φάση, με τους διαβόητους Οίκους Αξιολόγησης. Πως λειτουργούν; Πολύ απλά, εγώ (ως οίκος αξιολόγησης) σε αξιολογώ, εγώ (συγχρόνως ως μέτοχος επενδυτικής τράπεζας) επενδύω στην κατάρρευσή σου, «στήνοντας» το ανάλογο ψυχολογικό κλίμα μέσω των χρηματοδοτούμενων από εμένα media, εγώ (συγχρόνως ως μέτοχος χρηματοπιστωτικού οργανισμού) αρνούμαι να σε δανείσω, άρα, εσύ πάντοτε χάνεις κι εγώ υπό τις τρείς ιδιότητες μου κερδίζω τρισεκατομμύρια.
Σε οχτώ γραμμές το σενάριο της γνωστής μας «κρίσης».

Τι έκανε η protovuliadialogou (απλώς ως ένα παράδειγμα ρήξης). Προτείναμε στις προοδευτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου τη σύσταση Διακυβερνητικών Οίκων Αξιολόγησης. Στις 14/3/2011 εισήχθη και ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο πρόταση για την σύσταση Δημόσιων Οίκων Αξιολόγησης.

Η Επιτροπή είχε παλιότερα περιοριστεί σε μια νομοθετική πρόταση για την συγκρότηση «Ευρωπαϊκού Σώματος Χρηματοπιστωτικής Εποπτείας» (Ανακοίνωση 4/3/2009) και «Εποπτείας των Οργανισμών Αξιολόγησης Πιστοληπτικής Ικανότητας» (Ανακοίνωση 27/5/2009).

Και οι δύο ανακοινώσεις πιστοποιούσαν τη συμβιβαστική αποδοχή των υφιστάμενων Οίκων. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, η Επιτροπή υποβάθμισε το Κοινοβούλιο και φάνηκε πολύ μικρότερη των περιστάσεων και εντελώς απρόθυμη να προχωρήσει στην υλοποίηση της πρότασης 14/3/2011.Γιατί άραγε ;…

Nα επανέλθουν λοιπόν οι ευρωβουλευτές στην πρόταση για την συγκρότηση Δημόσιων – Διακυβερνητικών Οίκων Αξιολόγησης, εγγυημένης φερεγγυότητας καθώς και στην θεσμική θωράκιση των Οικονομιών απέναντι στις τοξικές επιθέσεις του κυκλώματος. (ΑΥΓΗ 11/10/17).

Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.
Παρά τις επίμονες αντιστάσεις, γεννιέται ο νέος πολυκεντρικός κόσμος. Κι αυτό, κατά την γνώμη μου, υποβοηθείται και από τους αγωγούς σύγκλισης. Τους ονομάζω αγωγούς σύγκλισης γιατί με την πολιτική τους αφενός εμπεδώνουν την πολυκεντρικότητα αφετέρου συμβάλλουν στην σύγκλιση των διαφορετικών κέντρων σε οικονομικά και πολιτικά πεδία συνεργασίας. Να μην μας απογοητεύουν οι πρόσκαιρες εντάσεις και συγκρούσεις. Ο δρόμος της ειρηνικής πολυκεντρικότητας έχει χαραχτεί και φωτίζεται από τις λαμπρότερες πνευματικές δυνάμεις της Ανθρωπότητας.

Ελλάδα – Ισραήλ – Αίγυπτος- ΕΕ .
Ελλάδα- Ισραήλ – Αίγυπτος- ΗΠΑ .
Ελλάδα – Κίνα – ΕΕ.
Ελλάδα – Ρωσία – ΕΕ.

ΑΙΓΥΠΤΟΣ- ΕΛΛΑΔΑ- ΙΣΡΑΗΛ- ΚΙΝΑ- ΡΩΣΙΑ
Με διαδραστικές συνέργειες και οι πέντε αυτές χώρες εμπεδώνουν την πολυκεντρικότητα και συγχρόνως λειτουργούν ως αγωγοί σύγκλισης ενός ευρύτερου συστήματος.(ΑΥΓΗ 16/1/18)

Τέλος, είναι λάθος να στερούμε από εθνικά και ευρωπαϊκά πανεπιστημιακά ιδρύματα την παρουσία άξιων δασκάλων φορτώνοντας τους κυβερνητικές ευθύνες. Σχετική έρευνα αποκάλυψε ότι η παρουσία ακαδημαϊκών δασκάλων σε κυβερνητικές θέσεις χωρών της ΕΕ και στις ΗΠΑ είναι από μηδενική έως ελάχιστη. Συνήθως κατέχουν θέσεις συμβούλων σε επιτροπές και ιδρύματα. Εδώ η κυβερνητική παρουσία τους υπήρξε πλειοψηφική. Μετά τις 8 Ιουλίου 2019, ελπίζω η αντι-διαχειριστική κοινωνική συμμαχία, η τόσο αναγκαία εθνική λαϊκή ενωτική επανεκκίνηση, να υιοθετήσει την άποψη ότι είναι πολύ καλύτερο για όλους να αξιοποιούνται σε κυβερνητικές θέσεις πρόσωπα με ανάλογη κατάρτιση ασφαλώς, αλλά κυρίως με εμπειρία πεδίου και επαγγελματική δηλαδή βιωματική γνώση της Κοινωνίας και της Αγοράς.

Διασκευή κειμένων δημοσιευμένων στην «Αυγή» 6 / 2019

Νίκος Δόικος Βικιπαιδεια