Η αγάπη, η λατρευτική ζωή, το κήρυγμα του ευαγγελικού λόγου, η φιλαγιότης και η ενίσχυση των εμπεριστάτων είναι η κύριες ιδιότητες και δραστηριότητες του Μητροπολίτου Καστορίας, που βαδίζει στα ίχνη, αφού πραγματικά είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού», του ίδιου Αυτού Θεανθρώπου, της ακένωτης πηγής συμπαθείας, η οποία αναβλύζει αστείρευτα νάματα χαράς, δικαιοσύνης και άφατης φιλανθρωπίας.

Η ιδιότητα του Επισκόπου Σεραφείμ ταυτίζεται με αυτή του Χριστού μας, όπως μας λέει ο χρυσορρήμων Ιωάννης, που είναι να ευεργετεί τα πλάσματά Του, όπως η ιδιότητα της φωτιάς είναι να θερμαίνει και του ήλιου να φωτίζει.

Ο Άγιος Καστορίας στα είκοσι χρόνια επισκοπικής του διακονίας κατέδειξε ότι αγαπά περισσότερο το ποίμνιό του, απ’ ο,τι εμείς τον εαυτό μας θυμίζοντάς μας τα λόγια του Θεανθρώπου για το πλάσμα Του: «Εγώ είμαι πατέρας σου, εγώ αδελφός σου, εγώ νυμφίος της ψυχής σου, εγώ η καταφυγή σου, εγώ το ένδυμά σου, εγώ η τροφή σου, εγώ το στήριγμά σου. Εγώ έγινα πτωχός για σένα με την ενανθρώπησή μου• για σένα έγινα ζητιάνος• για σένα ανέβηκα στο Σταυρό• για σένα κατέβηκα στον τάφο• για σένα παρακαλώ στον ουρανό τον Πατέρα μου. Εσύ για μένα είσαι τα πάντα, και αδελφός και φίλος και συγκληρονόμος και μέλος του σώματός μου. Τι περισσότερο θέλεις;».
Είκοσι χρόνια σε χαρές και λύπες όλων των Καστοριανών ο Άγιος Καστορίας δείχνει το παρών. Δίνει αγάπη, σκορπίζει τον πλούτο της καρδιάς του και συμμετέχει στις χαρές και στις λύπες όλων των λογικών του προβάτων.

Γνωρίζει ότι η αληθινή χαρά, η ευφροσύνη δεν υπάρχει στα εξωτερικά πράγματα, στην καλοπέραση, στην ενδυμασία, στα αξιώματα, στην πολυτέλεια και στην εν γένει τρυφηλή ζωή, γιατί τότε αυτή δεν περνάει στην καρδιά, αλλά είναι επιδερμική και μένει στα μάτια του ανθρώπου.

Η πραγματική ευφροσύνη βρίσκεται στην καρδιά, στη σκέψη που σκέπτεται τα άϋλα και ασώματα, στην καρδιά που αγαπά, που συγχαίρει στη χαρά των άλλων και συμμετέχει στη λύπη τους.

Έκφραση της ευφροσύνης αυτής αποτελεί και η απόδοση τιμής στους γύρω του, που εκπορεύεται από ανιδιοτελή, αγαπητική καρδιά, από καρδιά που «χαίρει μετά χαιρόντων και κλαίει μετά κλαιόντων» ( Ρωμ. ιβ 15).

Είκοσι χρόνια στη Μητρόπολη Καστοριάς του Επισκόπου Σεραφείμ έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους παντού. Δοξάζεται ο Κύριός μας, τιμώνται οι Άγιοι μας, αναδεικνύονται οι αφανείς Άγιοι, και οδηγούνται ψυχές σταθερά στη σωτηρία.

Η μοναστική αδελφότητα που τον περιβάλλει είναι το καύχημα του τόπου.

Η Μητρόπολή του με την βοήθεια αυτών των προσώπων και την υψηλή καθοδήγηση του ίδιου του Σεβασμιωτάτου έχει μεταβληθεί σε «οίκο Μαρίας», στο σπίτι των Ιεροσολύμων, όπου ήτο το «Ανώγαιον μέγα εστρωμένον» (Μαρκ. δ 15), στο σπίτι της φιλοξενίας των Αγίων Αποστόλων, του Μυστικού Δείπνου και της Καταβάσεως του Παναγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής.

Είκοσι χρόνια βρίσκεται παρών ο Άγιος Καστορίας κάτω από την σκέπη της Παναγίας μας, αυτής που με τις θαυματουργικές εικόνες σκεπάζει όλη την παναγιοφρούρητη Καστοριά.

Στα είκοσι αυτά χρόνια μια τοπική άγνωστη οσία, η οσία Σοφία της Κλεισούρας έγινε γνωστή στα πέρατα της οικουμένης και την χάρη της επικαλούνται σήμερα χιλιάδες πιστών, των οποίων αυτή υπάρχει αρωγός και προστάτης.

Στα είκοσι αυτά χρόνια και ένας νέος φάκελλος αγιοκατατάξεως στάλθηκε στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο για τον ιερομάρτυρα Βασίλειο του Χιλιοδένδρου και οι δώδεκα τοπικοί Νεομάρτυρες τιμήθηκαν ως πρότυπα ανδρείας και πίστεως.
Στα είκοσι αυτά χρόνια ο σύλλογος των Καστοριέων Αγίων συγκροτήθηκε και ορίσθηκε η ημερομηνία τήε κοινής του πανηγυρικής συνάξεως.

Είκοσι χρόνια πέρασαν με τον παλμό της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας να δονεί τα σωθικά του Επισκόπου και των πανάξιων συνεργατών του.

Απλά και ταπεινά του ευχόμαστε όπως είναι παρών σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των Καστοριανών, να είναι παρών και στο γενικό προσκλητήριο της Βασιλείας των ουρανών και μάλιστα όχι μόνος του, αλλά μαζί με τους ευλαβείς συνοδούς του και το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριός μας.