Παρείσακτος

Η ρίζα στην γη μου την πρώτη ,

κορμός τού δεσπότη αλήθειες ,

κλωνάρια σαν χέρια δεσμώτη

και φύλλα οι ξένες συνήθειες .

Τι κι αν οι καρποί ΄ναι δικοί μου ,

θρεμμένοι με αίμα και θειάφι ,

παρ΄ότι ριζώνω στην γη μου ,

καρπίζω σε ξένο χωράφι .

Τής Λογοτεχνίας καταδρομείς

Ακαταμάχητες οι φοβερές σας ρίμες

σάν επιτίθενται μ΄ ορμὴ καὶ κατισχύουν .

Τα προτειχίσματα , πεζὰ ονειροπύργια ,

εύκολα καταβάλλονται χωρίς ρυθμό ,

χωρὶς αεροπορικὴ τών παραγράφων κάλυψη .

Άξιοι όλοι τους οι λογοτέχνες . Άξιοι . Άξιοι .

Όμως , θαρρώ , οι Ποιητὲς πως ξεχωρίζουν ,

σαν τού στρατού τὶς Ειδικὲς Δυνάμεις ,

ατρόμητοι τής Λογοτεχνίας καταδρομείς .

Βλέπεις

η Ποίηση απαιτεί εξαντλητικὲς ασκήσεις

καθώς και σπάνια ελαττώματα –

– ανθεκτικό φιλότιμο , αφοβία ,

αξιοπρέπεια κι αδιάπτωτη αφοσίωση .

Σπάνιον είδος , ζηλευτόν οι ποιητές .

Βλέπεις

ποιητὴς γίνεσαι εξ αποκαλύψεως ,

όταν σὲ συνεπαίρνει ο αργός παφλασμὸς

τής τελευταίας απολίμνωσης ετοιμοθάνατου κύκνου

–   η λίμνη και το κύκνειον άσμα

μαζὶ  σ΄ένα σου δάκρυ –

όταν χωρέσεις σ΄ένα σου δάκρυ

– χαράς ή λύπης , χαρμολύπης , δεν έχει σημασία –

αυτὴν την ανεπαίσθητη περίπτυξη ζωής και θανάτου ,

εκείνο τ΄άκτιστο το φώς τής χαράς και τού έρωτα ,

κείνο τον πόνο τής υποταγής Οδηγητών στή βαρβαρότητα ,

την Γένεση μαζί και την Φθορὰ

και πάντα την Ανατροπὴ .

Ανατροπὴ , Ανατροπὴ ,

αέναη Μεταρσίωση .

(από την υπό έκδοσιν συλλογή τού Νίκου Δόικου

«Ρανίδες ύδατος κι αίματος – Ασκήσεις επί χάρτου»)