Το διαβάσαμε στο Vice Greece

Γέννημα θρέμμα της Νέας Υόρκης, η Molly Constable έχει αποκτήσει όνομα ως άτομο που αξίζει να παρακολουθεί κανείς στη βιομηχανία μόδας. Με καστανά μαλλιά, γαλανά μάτια, αφράτη και όμορφη, δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Ανακαλύφθηκε στο Instagram το 2012, το πρώτο editorial που έκλεισε ήταν για το CR Fashion Book, όπου φωτογραφήθηκε από τον πολύ Tom Ford και έκτοτε έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους καλύτερους φωτογράφους του χώρου, από τον Tim Walker ως τον Alasdair McLellan. Φανατική ακτιβίστρια του body image, με τα χρόνια η Molly λέει τη γνώμη της για τις διακρίσεις που αντιμετώπισε, ιδίως από make up artist που στο παρελθόν έκαναν συγκαταβατικά σχόλια για τις ραγάδες της. Καταργώντας για άλλη μια φορά τους κανόνες όσον αφορά τα κανονιστικά πρότυπα ομορφιάς, πρόσφατα εμφανίστηκε σε ένα όμορφα ωμό, συναρπαστικά αληθινό editorial στο Playboy, όπου τη φωτογράφισε η Heather Hazzan. Εδώ, μοιράζεται ένα πολύ δυνατό μήνυμα ομορφιάς.

Ξεκίνησα να βάφομαι, όταν ήμουν 14 ετών. Μερικές φίλες μου είχαν μεγαλύτερες αδερφές κι έτσι τότε ήδη βάφονταν. Φορούσαν λάθος απόχρωση μέικ-απ και το πάστωναν, έτσι έκανα κι εγώ το ίδιο. Το δέρμα μου μάλλον ήταν πορτοκαλί σε όλο το Γυμνάσιο. Επίσης, δεν ήξερα να βάζω σκιά, αλλά ήθελα να φοράω. Παρακαλούσα τη μαμά μου να μου αγοράζει παλέτες με σκιές και έβαζα όση περισσότερη μπορούσα στα μάτια μου. Την αναμείγνυα, έτσι ήταν πολύ σκούρα στη μια άκρη και σχεδόν ανύπαρκτη στην άλλη. Όταν τελικά κατάλαβα ότι δεν την έβαζα σωστά, ένιωσα εξίσου ανασφαλής, όσο όταν δεν ήμουν βαμμένη.

Όταν ήμουν μικρή, η μαμά και η γιαγιά μου φρόντιζαν να μου λένε πόσο όμορφη ήμουν, αλλά μεγάλωσα τρέχοντας στο δάσος και παίζοντας στη λάσπη. Το να νιώθω όμορφη δεν ήταν τόσο σημαντικό, όσο το να είμαι παιδί. Στην εφηβεία συνειδητοποίησα ότι οι άλλοι δε με έβρισκαν όμορφη. Θεωρούσαν ότι είχα παράξενη όψη. Δεν το έβλεπα τότε, αλλά αυτή είναι η δύναμη των λέξεων. Σε κάνουν να βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουν.

Νόμιζα ότι οι γυναίκες στα περιοδικά ήταν πάντα λαμπερές και γυαλιστερές. Τελικά, δεν είναι έτσι.

Στην εφηβεία ανησυχούσα που δεν ήμουν αρκετά δημιουργική ή έξυπνη. Δεν είχα πολύ αυτοπεποίθηση. Επιπλέον, γινόμουν γυναίκα πολύ πιο γρήγορα από ό,τι άλλα κορίτσια στο σχολείο. Κανείς δεν νοιαζόταν που ήμουν η πιο αστεία, η πιο φωνακλού. Είχε σημασία μόνο να έχεις τέλειο χαμόγελο και ξανθά μαλλιά. Δεν πίστευα ότι ήμουν τόσο όμορφη, όσο οι φίλες μου.

Για πολύ καιρό, δεν είχα καθόλου υγιή σχέση με τον εαυτό μου. Όσο μεγάλωνα όμως, είχα κοντά μου θετικούς ανθρώπους, που με ανέβαζαν και με ενθάρρυναν να αγαπήσω τον εαυτό μου και να είμαι όποια ήθελα να είμαι κάθε μέρα. Μερικές φορές, είναι δύσκολο να θυμίζεις στον εαυτό σου πόσο έξυπνος και σπουδαίος είσαι. Αλλά έμαθα ότι είναι σημαντικό να αγαπάς τον εαυτό σου. Το να υποτιμάς τον εαυτό σου δεν θα σε κάνει πιο σίγουρη ή όμορφη. Όσο πιο πολύ αγαπάς τον εαυτό σου τόσο, πιο πολύ θα σε βοηθήσει να φτιάξεις σχέσεις με άλλους ανθρώπους.

Πριν από πέντε χρόνια, όταν τα hashtag έγιναν της μόδας στο Instagram, τα χάζευα, ενώ καθάριζα το γήπεδο μίνι γκολφ όπου δούλευα. Κάποια στιγμή, έκανα like σε μια τυχαία φωτογραφία που αποδείχθηκε ότι είχε ποστάρει το τωρινό μου πρακτορείο. Είδαν ότι έκανα like, κοίταξαν το προφίλ μου και μου έγραψαν στην πιο ντροπιαστική selfie, για να με ρώτησαν αν ήμουν μοντέλο (δεν ήμουν). Έτσι, με έστειλαν να συναντηθώ με τον Ford στη Νέα Υόρκη.

Βρες τι σε κάνει να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου και δούλεψέ το.

Έμαθα πολλά για την ομορφιά δουλεύοντας στον χώρο. Πρώτα δεν καταλάβαινα. Δεν ήξερα γιατί έπρεπε να βάφομαι τόσο και να φοράω βλεφαρίδες τόσο βαριές, που δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου στις φωτογραφίσεις. Δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτόν τον κόσμο. Νόμιζα ότι οι γυναίκες στα περιοδικά ήταν πάντα λαμπερές και γυαλιστερές. Τελικά, δεν είναι έτσι. Τότε κατάλαβα ότι η εμφάνιση δεν είναι η βάση της ομορφιάς. Η ομορφιά βγαίνει από μέσα.

Αν και έχω ωριμάσει πολύ, είμαι ακόμη πολύ ανασφαλής για τον εαυτό μου κάθε μέρα. Ο χώρος είναι πολύ επιφανειακός και πιστεύω ότι χρειάζεται να είσαι ηρωίδα για να μην νιώθεις ανασφάλεια, όταν κάποιος κοιτάζει συνέχεια το πρόσωπο και το κορμί σου και σου λέει να αλλάξεις ρούχα σε ένα δωμάτιο γεμάτο άνδρες, όταν εκείνο το πρωί ήθελες να πεθάνεις, επειδή ξύπνησες πρησμένη. Η πίεση να είσαι τέλεια δεν αφήνει την ανασφάλεια να φύγει.