Μικρά χρονικά τρέλας που γράφει και ο Κορτώ , περνάμε όλοι . Παραδεχτείτε το . Δεν είναι θλιβερό προνόμιο εκείνων των περιπτώσεων που αρέσκονται ανέκαθεν οι κοινωνίες να στιγματίζουν.Είναι απλά ένα χαρακτηριστικό της ανθρωπολογίας με κοινή για όλους μας βάση, το αβυσσαλέο της ψυχής μας .Αλλά βέβαια οι ηθικολογικές καταχρήσεις αιώνων του προσέδωσαν κοινωνιολογική χροιά.
Και έτσι πλάσαμε αυτόν τον καταδικασμένο τύπο ανθρώπου , το δακτυλοδεικτούμενο μέλος της γειτονιάς , της πόλης , τον τρελό του χωριού.
Δίχως να αναλογιστούμε πως είναι και αυτός συμπλήρωμα της μεγάλης εικόνας μας. Ή καλύτερα και καθρέφτης. Και εδώ λοιπόν όπως και αλλού, η φοβικότητα και η απέχθεια κυριαρχεί, σε σημείο να περιθωριοποιείται και εν τέλει να γελοιοποιείται το ψυχικά ασθενές άτομο για την διασφάλιση της ”κανονικότητας” των υπολοίπων.
Η ερμηνεία όμως βρίσκεται στην κατανόηση και την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Στο μέσα μας πλησίασμα και στη σφυρηλάτηση της δικής μας υφέρπουσας τρέλας , των δικών μας υποψήφιων πόνων ώστε να συμβεί επαγωγικά και το πλησίασμα στον άλλον τον ” παράξενο ”.
Στις μεθόδους αποκλεισμού  που επινοεί μια κοινωνία για τα ψυχικά ασθενή άτομα προσδίδοντάς τους μάλιστα την μία και μοναδική ιδιότητα του τρελού – και έκτοτε κάθε φυσιολογική πράξη όπως η τράκα ενός τσιγάρου να αποτελεί μυθική ενέργεια λες και μεταμορφώθηκε σε αγελάδα – ο ”τρελός” απαντά με τη δική του στρατηγική.Σκύβει το κεφάλι και περπατάει ντροπαλά παραδίπλα μας κραυγάζοντας εντός του για την απομόνωση , τον εξευτελισμό , τη μοναξιά , την απόγνωση , την έλλειψη παρέας , μιας αγκαλιάς και λίγης μόνο λίγης κατανόησης. Μήπως και εμείς τα ίδια δε ζητάμε στις μωρές φιλοδοξίες μας ή στα επαναλαμβανόμενα λάθη μας ? Τα ίδια δε ζητούσε και ο ήρωας του Θερβάντες ? Ή ο απεγνωσμένος στη γέφυρα του Έντβαρντ Μουνκ?  Ή στο αριστουργηματικό

”Βρε άσ’ τον τρελό στην τρέλα του
άσ’ τονε στο όνειρό του
Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε
κι έφτιαξε ένα δικό του”