Της Ουρανίας Φασούλη 

Το δωμάτιο έμοιαζε μαύρο κι άραχνο, ο φωτισμός διακριτικός και το συννεφιασμένο πρωινό δεν άφηνε και πολλά περιθώρια. Στο πάτωμα μια σκιά βυθισμένη στην ταραχή. Τα βήματα χόρευαν στο ρυθμό της τρέλας και διέταζαν το ξύλινο παρκέ να σφυρίζει στον σκοπό τους. Η Μαρία μια μελαχρινή γυναίκα γύρω στα 30, μετρίου αναστήματος και με πολλή υπομονή, συνήθιζε πάντοτε να λέει στον εαυτό της “Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει”. Όμως, αυτήν τη φορά δεν είχε άλλη ψυχή για να δώσει. Είχε κουραστεί πια απ’ τα πολλά τα λόγια.

Κοίταξε βιαστικά το ρολόι της, χωρίς να δει την ώρα. Η αγωνία είχε νεκρώσει κάθε λογική μες στο κεφάλι της. Το ξανακοίταξε. Δεν είχε περάσει ούτε λεπτό απ’ την στιγμή που έκανε το τεστ εγκυμοσύνης. Από μικρό παιδί είχε εμμονή με το ροζ. Τα ρούχα, τα παιχνίδια, οι τσάντες, όλα ροζ. Ακόμα κι όταν μεγάλωσε, το ροζ ήταν το αγαπημένο της χρώμα. Και τώρα, το είχε ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Μια ροζ γραμμή, έστω κι αχνή και το τεστ  θα ‘βγαινε θετικό• το όνειρό της θα έπαιρνε σάρκα και οστά. Πόσο πολύ ήθελε να κάνει παιδιά! Προσπαθούσε μήνες τώρα. Τόσα άχρωμα τεστ και τόσες γυναικολογικές εξετάσεις, όλα χαμένα.

Στις οδηγίες το έλεγε ξεκάθαρα, έπρεπε να περάσουν δέκα λεπτά για το αποτέλεσμα• δέκα λεπτά, άκρως βασανιστικά και ψυχοφθόρα. Όμως, δεν ήθελε στήριξη. Καλύτερα μόνη μου, σκέφτηκε. Είχε κουραστεί να βλέπει την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των οικείων της. Σαν να μην έφτανε η δική της στεναχώρια, έπρεπε να λούζεται και την απόγνωση του περιγύρου. Αυτά τ’ ανυπόφορα δευτερόλεπτα λεηλατούσαν τα σοκάκια της ψυχής της. Οι μνήμες δυνατές, ουρλιάζαν γοερά. Ανάγκαζαν τα χείλη της να παραμιλούν, χρωματίζοντας τη χροιά της φωνής της με ειρωνεία και πόνο• σαν το σχιζοφρενή. “Εσύ να ξυπνάς και να κοιμάσαι αγκαλιά με την απώλεια και αυτοί να σε ρωτούν με θράσος, πότε με το καλό το παιδί, πέντε χρόνια πέρασαν, δε χορτάσατε τα μέλια;”.

Θυμήθηκε το βράδυ που ο γυναικολόγος, τους ανακοίνωσε πως για έβδομη συνεχόμενη φορά είχαν ατυχήσει. Ο Γιάννης, πιο δυνατός αποφάσισε να βγουν για φαγητό μήπως και ξεχαστούν λιγάκι. Τι το ‘θελαν! Τρεις γνωστούς  συνάντησαν, όλοι τους το ίδιο χωρατό. Λες και έπρεπε να βγει ανακοινωθέν, πως μέχρι και η εξωσωματική τους απέτυχε για να ντραπούν και να στραφούν πια στη διακριτικότητα. Εκείνος φανερά συντετριμμένος απ’ τα θλιμμένα μάτια της γυναίκας του, είπε αποφασιστικά “Θα δώσουμε και δεύτερη ευκαιρία στην εξωσωματική κι ας ξοδέψουμε όλες μας τις οικονομίες”. Τα μαύρα μάτια της έλαμψαν από ελπίδα και την οδήγησαν στη σημερινή μέρα.

Τα δέκα λεπτά είχαν κιόλας περάσει. Μπορεί να πέρασε άσχημα τους τελευταίους 18 μήνες, όμως τη βοήθησαν να δείξει σθένος αυτήν την κρίσιμη στιγμή. Κοίταξε το τεστ• το αγαπημένο της χρώμα της χαμογελούσε πιο ροζ από ποτέ. Έξω άρχιζε να βρέχει• σαν να ζήλεψε ο ουρανός τα δάκρυα ευτυχίας και βάλθηκε να τ’ αναπαράγει με σταγόνες της βροχής. Η Μαρία θα ‘χει πάντα να θυμάται αυτήν τη ροζ καταιγίδα, γιατί της χάρισε απλόχερα, όσα της στερούσαν οι ξεθωριασμένες λιακάδες μέρες τώρα.